ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 847

แม่เล้าเฉินพยักหน้า “ได้ ถ้าอย่างนั้นข้าก็จะเชื่อฟังท่านเจ้าค่ะ”

ลั่วชิงยวนอยู่ที่หอฝูเสวี่ยทั้งวันก่อนจะกลับไป แม้จะมิได้ไปที่อื่นแต่ข่าวนี้ก็แพร่ออกไปแล้ว

ท้ายที่สุดแล้วลั่วไห่ผิงคือบิดาผู้ให้กำเนิดของนาง ในวันที่บิดาผู้ให้กำเนิดถูกฝัง บุตรีของเขากลับไปหาความสำราญในหอฝูเสวี่ย และถึงกับดื่มเพื่อเฉลิมฉลองเสียด้วย แน่นอนว่าคงมีเสียงวิพากษ์วิจารณ์มากมาย

แต่ลั่วชิงยวนมิสนใจ

เมื่อกลับไปเห็นคิ้วขมวดและสายตาเย็นชาของฟู่เฉินหวน ก็เห็นว่าลั่วเยวี่ยอิงร้องไห้อย่างเศร้าโศก โดยมีฟู่เฉินหวนกำลังปลอบนาง

ลั่วชิงยวนเพิกเฉยต่อพวกเขา เลี่ยงพวกเขาและกลับไปที่เรือนนอนของตัวเอง

แต่ฟู่เฉินหวนเรียกนางด้วยเสียงเย็นชา “เดี๋ยว!”

ลั่วชิงยวนหันหน้าไป และพบกับฟู่เฉินหวนที่ขมวดคิ้วและจ้องมองอย่างเย็นชา “วันนี้เจ้าไปอยู่ที่ใดมา?!”

“หอฝูเสวี่ย” ลั่วชิงยวนตอบอย่างใจเย็น

“เจ้ารู้หรือไม่ว่าวันนี้เป็นวันฝังศพพ่อของเจ้า?” ฟู่เฉินหวนมองนางด้วยคิ้วขมวดแน่น

นางมิไปก็ช่างเถอะ แต่กลับไปหาความสำราญที่หอฝูเสวี่ย กลัวว่าคนอื่นจะมิรู้ว่านางกำลังยินดีหรือไร?

ตอนนี้ข้างนอกมีแต่เสียงวิพากษ์วิจารณ์

เขามิรู้ว่าเหตุใดลั่วชิงยวนจึงต้องทำให้ตัวเองถูกพูดถึงเช่นนี้

“รู้สิ แล้วอย่างไร? รู้แล้วต้องไปอย่างนั้นหรือ ลั่วไห่ผิงมีค่าพอหรืออย่างไร?” ลั่วชิงยวนตะคอกเบา ๆ

นางมิเคยคิดว่าลั่วไห่ผิงเป็นพ่อของนางเลย

ลั่วเยวี่ยอิงร้องไห้และพูดว่า “พี่หญิง แม้ว่าท่านจะมิอยากไปส่งท่านพ่อ แต่ก็ควรคำนึงถึงพระพักตร์ของท่านอ๋องด้วย"

“ท่านรู้หรือไม่ว่าวันนี้พวกขุนนางพูดอะไรกัน พี่หญิง ท่านพี่มิได้ตัวคนเดียว มิว่าจะทำอะไรก็ควรจะนึกถึงท่านอ๋องไว้ด้วย”

ลั่วชิงยวนยกมุมปากอย่างเย็นชา และมองไปที่ลั่วเยวี่ยอิง

“เจ้าห่วงหน้าตาท่านอ๋องนักหรือ แล้วเหตุใดเจ้าถึงดันทุรังแต่งเข้ามา ชื่อเสียงของเจ้าแย่ปานนั้นแล้ว ยังมิกลัวว่าจะทำให้ท่านอ๋องต้องอับอาย แล้วข้าจะกลัวอะไร?”

ลั่วเยวี่ยอิงมีหน้ามาพูดได้อย่างไรว่านางมิสนใจชื่อเสียงของท่านอ๋อง?

ใบหน้าของลั่วเยวี่ยอิงซีดลงทันที

จากนั้นลั่วชิงยวนก็หันความสนใจไปที่ฟู่เฉินหวนอีกครั้ง

“ตั้งแต่วินาทีแรกที่ท่านอภิเษกกับลั่วเยวี่ยอิงในฐานะชายารอง ท่านอ๋องก็ไม่มีชื่อเสียงหรือหน้าตาให้ต้องเสียอีกแล้ว สิ่งที่หม่อมฉันทำมิได้มีผลอะไรทั้งนั้น”

มันดูเหมือนกับสัญลักษณ์ที่มิเข้าใจ แต่แท้จริงแล้วมันคืออักษร ‘อิง’

นั่นคือสิ่งของที่อาจารย์เคยพกติดตัวไว้!

นางค้นหาจนทั่วจวนอัครเสนาบดี แต่มิพบของที่ระลึกอื่น ๆ ของอาจารย์เลย

มันมาอยู่ในมือของฟู่เฉินหวนได้อย่างไร?

หรือว่าจะเป็นลั่วไห่ผิงที่มอบให้เขา?

ลั่วชิงยวนจากไปด้วยความสงสัยในใจ

นางไปหาฟู่จิ่งหลีอย่างเงียบ ๆ ในตอนกลางคืน และขอให้ฟู่จิ่งหลีช่วยนางค้นหาว่าผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นมาจากที่ใด

นางคิดว่าจะต้องรออีกสักระยะกว่าจะมีข่าว แต่มิคาดคิดว่าฟู่จิ่งหลีจะมาหานางในเช้าวันรุ่งขึ้น

“ข้าลองถามดูแล้ว ผ้าเช็ดหน้านั้นลั่วไห่ผิงมอบให้กับพี่สาม ข้าเห็นว่าพี่สามดูเหมือนจะให้ความสำคัญกับมันมาก มักจะหยิบออกมาอ่านอยู่อย่างนั้น”

ทันทีที่เขาพูดจบ ร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามาจากด้านนอก

นางพูดด้วยความโกรธ “ต้องเป็นเจ้าแน่! ลั่วชิงยวน! เป็นเจ้าแน่ ๆ!”