ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 848

ลั่วเยวี่ยอิงจ้องมองนางด้วยความโกรธ “เจ้าฆ่าท่านพ่อของข้าใช่หรือไม่? เจ้าทำอันใดกันแน่!”

“แล้วที่ข้าพังโถเมื่อคืนนั้น มันมีอะไรกันแน่?!”

ลั่วเยวี่ยอิงคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้มานานแล้ว กลางคืนนางกระสับกระส่าย นอนมิหลับ ความสงสัยและการคาดเดามากมายทำให้นางทรมานจนแทบคลั่ง

ลั่วชิงยวนยิ้มอย่างเย็นชา “เจ้าก็รู้อยู่แล้วนี่ว่าเกิดอะไรขึ้น เหตุใดต้องถามข้า?”

ลั่วเยวี่ยอิงตกใจมาก และมองดูนางด้วยความตกใจ “เจ้าฆ่าท่านพ่อของข้าจริง ๆ!”

ลั่วชิงยวนพูดอย่างเย็นชา “หากจะบอกว่าใครเป็นคนฆ่าพ่อของเจ้า คนคนนั้นก็คือเจ้าเอง!”

ชายคนนั้นถูกฟู่เฉินหวนสังหาร

แม้ว่านางจะมิทราบสาเหตุ แต่มันอาจเกี่ยวข้องกับการสืบสวนของฟู่เฉินหวนเรื่องเหตุกลียุคในวัง ดังนั้นลั่วไห่ผิงจึงเสียชีวิต

หากลั่วเยวี่ยอิงมิยืนกรานที่จะแต่งเข้ามาในตำหนักอ๋อง ลั่วไห่ผิงก็คงมิได้ทำข้อตกลงกับฟู่เฉินหวนและเขาก็คงมิตาย

ลั่วชิงยวนพูดอย่างใจเย็น “ส่วนเรื่องโถอัฐินั้น…”

ลั่วเยวี่ยอิงจ้องลั่วชิงยวนด้วยดวงตาแดงก่ำ

ลั่วเยวี่ยอิงอาจจะคาดเดาได้แล้ว แต่นางคงมิอยากจะเชื่อ จึงต้องการคำตอบจากปากนาง

ลั่วชิงยวนยกยิ้มเยาะเย้ย “ใช่ นั่นมิใช่อัฐิของท่านแม่ข้าหรอก”

“ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจ้าทุบโถใส่อัฐินั่นแล้ว สิ่งที่อยู่ข้างในคืออัฐิแม่ของเจ้า!”

คำพูดเย็นชาทำให้ลั่วเยวี่ยอิงทรุดลงอย่างสิ้นหวัง

ราวกับถูกสายฟ้าฟาดลงมา

ตอนที่ลั่วเยวี่ยอิงทุ่มโถนั้น นึกไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้น ไปจนถึงตอนที่นางทำให้แม่ของนาง...

"กรี๊ด! ลั่วชิงยวน! เพราะเหตุใด! เพราะเหตุใด!"

ลั่วเยวี่ยอิงคำรามด้วยความโศกเศร้าและความโกรธเกรี้ยว

ความเจ็บปวดนั้นเจ็บปวดมากจนนางมิอยากมีชีวิตอยู่

"ข้าจะฆ่าเจ้า!"

ลั่วเยวี่ยอิงคลุ้งคลั่ง รีบพุ่งไปบีบคอของลั่วชิงยวน

ลั่วชิงยวนคว้ามือของลั่วเยวี่ยอิงไว้โดยมิรู้ตัว แต่ไม่มีเรี่ยวแรง ลั่วเยวี่ยอิงจึงปัดป้องออก

ความอ่อนแอและความเจ็บปวดที่ข้อมือ ทำให้หัวใจของลั่วชิงยวนเจ็บปวด

ฟู่จิ่งหลีก็ตกตะลึงเช่นกัน เขามิคาดคิดเลยลั่วชิงยวนจะมิสามารถเอาชนะลั่วเยวี่ยอิงได้

ลั่วเยวี่ยอิงเพียงมิอยากจะยอมรับว่าตัวเองผิด

นางมิอาจยอมรับว่ามันเป็นความผิดของตัวนางเองได้

ได้แต่เปลี่ยนทุกความเจ็บปวดเป็นความโกรธเกลียดมาทุ่มลงที่ลั่วชิงยวนเท่านั้น

ขณะที่ฟู่จิ่งหลีผลักลั่วเยวี่ยอิงออกไปด้วยความโกรธ ลั่วเยวี่ยอิงก็ล้มลงกับพื้นและกระแทกเข้ากับม้านั่งหิน

ศีรษะแตก

เลือดไหลออกมาทันที

ทันใดนั้นเอง ฟู่เฉินหวนก็มาถึง

เมื่อเห็นฉากนี้ ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาช่วยพยุงลั่วเยวี่ยอิงขึ้นมา มองลั่วชิงยวนและฟู่จิ่งหลีด้วยความโกรธอย่างชัดเจน

"พวกเจ้าทำอันใด?!"

ลั่วเยวี่ยอิงโยนตัวเองเข้าสู่ในอ้อมแขนของฟู่เฉินหวน และเริ่มร้องไห้ทันที

เส้นเลือดของฟู่เฉินหวนปูดขึ้น ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

“พี่สาม เป็นลั่วเยวี่ยอิงที่…” ฟู่จิ่งหลีต้องการอธิบาย