ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 850

ลั่วชิงยวนพลิกตัวและลุกขึ้นนั่งทันที

นางลุกขึ้นอย่างระมัดระวังมาที่หลังประตู หยิบกริชออกมา แต่จับมันไว้ได้มิค่อยมั่น

ข้อมือสั่นอย่างควบคุมมิได้

ชายที่อยู่นอกประตูดูเหมือนจะได้ยินการเคลื่อนไหว เขาจึงดึงกริชออกมา และเปิดประตูออกอย่างระมัดระวัง

ในขณะนั้น ลั่วชิงยวนเห็นแสงสะท้อนของกริชแวววับจากข้างนอก

นางกังวลเล็กน้อยและกลั้นหายใจ

เมื่อคนที่อยู่นอกประตูเดินเข้ามาได้ครึ่งก้าว ลั่วชิงยวนก็กำกริชไว้แน่นเตรียมพร้อมจะลอบโจมตี

ทันใดนั้นลมกระโชกแปลก ๆ ก็พัดเข้ามาจนพัดคนชุดดำให้ปลิวออกไป

เร็วเสียจนใคร ๆ ก็มิอาจตั้งตัวได้ทัน

ลั่วชิงยวนตกใจมาก นางเดินออกจากประตู และเห็นลมพายุโหมพัดพาคนผู้นั้นออกจากบ้านไป

ร่างพลิ้วไหวราวกับใบไม้ มิรู้ว่าเป็นหรือตาย

ลมแรงจึงค่อย ๆ สงบลง

ในสวนภายใต้แสงจันทร์ปรากฏร่างหนึ่งยืนตรง

รูปลักษณ์ที่สง่างามมิต่างจากมนุษย์ แต่หางยาวที่ลากพื้นและเกล็ดงูที่แวววับภายใต้แสงจันทร์ทำให้คนที่พบเห็นต้องหวาดกลัว

ลั่วชิงยวนมิได้ก้าวเข้าไปใกล้ แต่เพียงเฝ้าดูเขาที่กำลังมองไปที่ห้องของซ่งเชียนฉู่อย่างเงียบ ๆ

อยากเข้าไปใกล้แต่ก็มิกล้า ความเจ็บปวดและความเสียใจปรากฏในสายตา

ไม่มีแสงสว่างในห้องของซ่งเชียนฉู่เลย แต่เมื่อครู่ต้องมีคนพยายามจะบุกเข้าไปในห้องของนางเป็นแน่

ลั่วชิงยวนกังวลเล็กน้อย จึงตัดสินใจเดินไปเคาะประตู

ซ่งเชียนฉู่ซึ่งกำลังนั่งยอง ๆ อยู่หลังประตู ตกใจมากเสียจนตัวสั่นไปทั้งตัว

ลั่วชิงยวนได้ยินเสียงและเห็นว่านางมิยอมเปิดประตู เขาจึงตะโกนว่า “ข้าเอง”

ซ่งเชียนฉู่จึงเปิดประตูออกมา

ทันทีที่นางเปิดประตู ซ่งเชียนฉู่ก็เห็นร่างนั้นในลานบ้าน

แต่สิ่งที่เห็นมิใช่หน้าตาของชายผู้นั้น สายตาของนางจดจ่อไปที่หางของเขาเพียงอย่างเดียว

การหายใจของซ่งเชียนฉู่เริ่มตึงเครียด นางพลันปิดประตูลงทันที