ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 864

ใต้ถ้วยชามีสิ่งเล็ก ๆ ที่กำลังดีดดิ้นอยู่

ลั่วชิงยวนกลั้นอาการอาเจียนไว้ และมิได้ส่งเสียงออกมา

แต่เห็นฟู่เฉินหวนหยิบชาขึ้นมากำลังจะดื่มมัน

เจ้าของร้านและเสี่ยวเอ้อร์ที่อยู่ข้าง ๆ แอบมองพวกเขา

ลั่วชิงยวนรีบกุมท้องทันที “ข้าเจ็บท้อง เจ็บมาก…”

ฟู่เฉินหวนมีสีหน้าเปลี่ยนไป เขาก็วางถ้วยชาลง “เป็นอะไรไป”

ลั่วชิงยวนแสดงอาการสาหัสและบีบคอตัวเองราวกับว่าหายใจมิออก

ฟู่เฉินหวนอุ้มนางขึ้นมา พาออกมานอกจุดพักม้า และวางนางบนม้านั่งหินใต้ต้นไม้ใหญ่ “เกิดอันใดขึ้น คุณหนูซ่ง อาการของนางเป็นอย่างไร”

เซียวชูยังนำผู้คนออกจากจุดพักและรวมตัวกันอยู่รอบ ๆ โดยมิรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ลั่วชิงยวนหยุดไอและกระซิบออกไปว่า “มีแมลงพิษอยู่ในชานั้น”

“เจ้ามิได้ดื่มใช่หรือไม่?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซียวชูและคนอื่น ๆ ก็รู้สึกมิสบายทันที

พวกเขารีบถามกันและกันว่ามีใครดื่มไปหรือไม่

โชคดีที่เมื่อทุกคนได้ยินลั่วชิงยวนบ่นเรื่องที่นางปวดท้อง จึงวางถ้วยชาลงและไม่มีใครได้ดื่มอะไร

ฟู่เฉินหวนมองย้อนกลับไปที่จุดพักม้าแล้วพูดอย่างเย็นชา “เช่นนั้นมิควรอยู่ที่นี่นาน ๆ ไปกันเถอะ”

ไม่มีใครกล้าอยู่อีก ขบวนออกเดินทางกันต่อ

แต่ในตอนกลางวันอากาศร้อน ต้องเดินทางตลอด น้ำที่เตรียมมาก็ใกล้จะหมดแล้ว ริมฝีปากของลั่วชิงยวนแห้งแตกเพราะความกระหายน้ำ

ลำคอรู้สึกราวกับว่าถูกแผดเผา

เมื่อตกเย็น ในที่สุดพวกเขาก็ผ่านป่าและพบลำธารสายเล็ก ๆ

“ท่านอ๋อง ที่นี่มีน้ำพ่ะย่ะค่ะ พวกเราจะไปเอาน้ำมา!”

เซียวชูและคนของเขาลงจากหลังม้าอย่างรวดเร็วและรีบวิ่งเข้าไป ทุกคนกระหายน้ำกันแทบตาย

แต่ลั่วชิงยวนได้กลิ่นหอมแปลก ๆ มาจากป่าและวิ่งเข้าไปอย่างกังวลใจ “เดี๋ยวก่อน รอก่อน อย่าพึ่งดื่ม!”

ทุกคนอยู่ที่ลำธาร กำลังจะกระโดดเข้าไป

เมื่อได้ยินเสียงของลั่วชิงยวน พวกเขาก็หยุดรอ

ลั่วชิงยวนวิ่งไปที่ลำธาร และเห็นว่าน้ำใสมาก นางกวักน้ำขึ้นมาดมกลิ่น

นางขมวดคิ้วและพูดว่า “ดื่มมิได้ น้ำนี่ถูกวางยาไว้”

“หา?”

ทุกคนตกใจมาก