ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 865

ลั่วชิงยวนเหลือบมองด้วยความสับสน

ฟู่เฉินหวนกล่าวเสริม “มันคือน้ำที่นำมาจากซีหยางมก่อนเดินทาง”

ลั่วชิงยวนยังคงหลับตาต่อไป “หม่อมฉันมิกระหาย ท่านดื่มเองเถอะ”

“ข้าดื่มแล้ว”

ลั่วชิงยวนลืมตาขึ้นและมองดูเขา ริมฝีปากของเขาแห้งแตกจนเลือดออก ดูแล้วเหมือนมิได้ดื่มน้ำ

นางขยับร่างกาย หันหลังให้ฟู่เฉินหวน

เขาพูดอย่างเย็นชา “อย่าทำเป็นใจดีเลยเพคะ หม่อมฉันมิต้องการ”

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้วและพูดว่า “บุคคลลึกลับอาจจะปรากฏตัวอีกครั้ง และเป้าหมายของนางคือเจ้า”

“หากไม่มีแรงพอที่แล้วจับได้ทีหลัง ตัวข้าก็ต้องช่วยเจ้าอีก”

ลั่วชิงยวนมิหันหน้ามามอง “หม่อมฉันบอกแล้วว่ามิดื่ม”

“ท่านคิดว่าตบหัวแล้วมาลูบหลัง หม่อมฉันจะฟังท่านอีกหรือ?”

“อย่ามาทำเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย มิอยู่กับร่องกับรอย อย่าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาเช่นนี้ หม่อมฉันรับมือกับการเปลี่ยนแปลงเช่นนี้มิไหวหรอก”

“ความช่วยเหลือเล็ก ๆ น้อย ๆ สามารถชดเชยความเสียหายที่ท่านทำกับหม่อมฉันได้หรือ?”

“อย่าทำสิ่งที่ไร้ความหมายเหล่านี้เลย”

ลั่วชิงยวนหลับตา และเลิกให้ความสนใจ

คำพูดเหล่านั้นเหมือนกับมีดที่แทงเข้าไปในใจของฟู่เฉินหวนอย่างเจ็บปวด

เมื่อนึกถึงวันที่ทำลายวรยุทธของนาง เขารู้สึกเหมือนโดนแทงด้วยมีดล้านเล่มในใจ และรู้สึกเสียใจมาก

แต่เขามิรู้ว่าเหตุใดในตอนนั้นเขาถึงควบคุมตัวเองมิได้

มิเช่นนั้นเขาก็คงมิต้องทรมานตัวเองจนต้องไปหาฉู่ลั่วอีกครั้ง เพื่อหาความรู้ว่าสิ่งใดในใต้หล้านี้ที่สามารถควบคุมจิตใจคนได้

ในขณะนี้เขารู้สึกเหมือนมีตาข่ายขนาดใหญ่คลุมเขาไว้ เขาถูกขังอยู่ในตาข่ายและมิสามารถหลบหนีได้

ฟู่เฉินหวนกำฝ่ามือแน่น

หลังจากนั้นเป็นเวลานาน ในที่สุดเขาก็พูดว่า “จะไม่มีครั้งหน้าแล้ว”

ลั่วชิงยวนเห็นคนข้าง ๆ พูดอย่างคลุมเครือ แต่ก็ฟังมิกระจ่างนัก

ฟู่เฉินหวนนั่งข้างนามิได้นอนทั้งคืนเพื่อคอยเฝ้าดูลั่วชิงยวน

กลางดึก เพราะลำคอแห้งจนคันจึงไออยู่นาน

เมื่อตื่นมาก็เจ็บคอแทบทนมิไหว

เงยหน้าขึ้นดูฟ้าก็ยังมิสว่าง

แต่เมื่อลั่วชิงยวนพอรู้สึกตัวได้ก็สอดส่ายสายตามองไปรอบ ๆ สงสัยว่าเหตุใดถึงมิเห็นฟู่เฉินหวน

เพื่อป้องกันอันตรายจากพิษในหมอกหนา ลั่วชิงยวนจึงหยิบยาขึ้นมากลืนลงคอทันที

มีวัชพืชขึ้นปกคลุมทั่วบริเวณ และมีหยดน้ำหยดลงมาจากยอดไม้เป็นครั้งคราว น่ากลัวมาก

เหตุใดฟู่เฉินหวนถึงมาที่ป่าลึกนี้?

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว คิดโทษฟู่เฉินหวนที่เข้าไปในป่าเพียงลำพังโดยมิได้พาใครไปด้วย

หากมีอะไรเกิดขึ้นกับฟู่เฉินหวน นางคงยากจะอธิบายเมื่อกลับไปถึงเมืองหลวง

ในที่สุดก็มีเสียงดังมาจากด้านหน้า

ลั่วชิงยวนรีบวิ่งไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

หลังจากปัดหมอกหนาทึบออกไปแล้ว ภาพหนึ่งก็เข้ามาในดวงตาของลั่วชิงยวน

ที่นอนอยู่บนพื้นคือฟู่เฉินหวนที่หมดสติ

ลั่วฉิงถือกริชแหลมคมไว้ในมือของนาง และแทงเข้าที่หน้าอกของฟู่เฉินหวนอย่างดุเดือด

“หยุดนะ!” จู่ ๆ หัวใจของลั่วชิงยวนตื่นตระหนก ตะโกนออกไปด้วยความโกรธ

วิ่งไปอย่างบ้าคลั่ง

อย่างไรก็ตาม นางมาช้าเกินไปที่จะหยุดมีดกริช

หากถูกโจมตีครั้งนี้ ฟู่เฉินหวนจะต้องตายอย่างแน่นอน!