ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 867

ขณะที่ดื่ม น้ำที่มีกลิ่นหอมของหญ้าและดอกไม้ชุ่มชื่นผ่านลำคอลงไป ลั่วชิงยวนก็ตกใจ

ทันใดนั้น นางก็เข้าใจว่าน้ำมาจากที่ใด

นี่คือน้ำค้างจากกิ่งก้านของดอกไม้

นางจ้องมองคนข้าง ๆ ที่มิแสดงอารมณ์อะไรอย่างนิ่งงันด้วยความรู้สึกซับซ้อน เขาเดินไปไกลขนาดนั้นในป่าเพื่อเก็บน้ำค้างนี่เอง

น้ำเยอะขนาดนี้ เขาต้องใช้เวลาเก็บนานเท่าใด

กว่าจะรู้ตัว ก็เดินกลับเข้ากลุ่มไปแล้ว

เซียวชูตื่นขึ้นมา มองหาพวกเขาอยู่

และรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นพวกเขาออกมา

“ท่านอ๋อง พระชายา พวกท่านหายไปที่ใดมา กระหม่อมก็นึกว่า...”

เซียวชูรู้สึกกังวลอย่างมาก

ลั่วชิงยวนนำถุงใส่น้ำเปล่า เทบางส่วนให้ซ่งเชียนฉู่ และมอบที่เหลือให้กับเซียวชู

“เอาไปแบ่งให้คนอื่นเถอะ”

เมื่อเห็นสิ่งนี้ เซียวชูก็ประหลาดใจ “ท่านไปเอาสิ่งนี้มาจากที่ใดหรือขอรับ?”

ลั่วชิงยวนมองไปที่ฟู่เฉินหวนซึ่งกำลังเตรียมม้าสำหรับการเดินทาง “ท่านอ๋องของเจ้าหามาน่ะสิ”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เซียวชูก็รู้สึกตื่นเต้นมาก

เขารีบจิบ และมอบที่เหลือให้คนอื่นทันที

เซียวชูตะโกน “ดื่มเสร็จแล้ว ทุกคนเตรียมตัวเดินทางกลับเมืองหลวง!”

ตลอดทางหลังจากนั้น ก็ไม่มีเหตุการณ์แปลก ๆ เกิดขึ้นอีก

ลั่วฉิงถูกฟู่เฉินหวนตบไปหนึ่งครั้ง และได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นนางจึงมิสามารถซุ่มโจมตีพวกเขาต่อไปได้

แต่สิ่งที่ลั่วชิงยวนมิคาดคิดก็คือ ลั่วฉิงครั้งนี้มาคนเดียวโดยไม่มีใครจากตระกูลเหยียนมาช่วยนาง

มิเช่นนั้นก็คงเป็นเพราะเหยียนผิงเซียวทิ้งนางไปแล้ว

แต่นี่มิน่าเป็นไปได้

นั่นคือลั่วฉิงมาที่ซีหยางโดยมิบอกตระกูลเหยียน นางต้องการสนหิมะเขาฉีซาน แต่นางมิบอกให้ตระกูลเหยียนรู้

คราวนี้นางจึงซุ่มโจมตีพวกเขาระหว่างทางและนางก็อยู่ตามลำพัง ไม่มีใครช่วยเลยตลอดทาง