ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 869

หลังจากคิดอยู่นาน ลั่วชิงยวนก็กลับมาสนใจเครื่องยาสมุนไพรชุดนั้นอีกครั้ง

สนหิมะเขาฉีซานอาจจะยังอยู่ในนั้น

นางต้องหามันอีกครั้ง!

นางต้องไปอย่างเงียบ ๆ มิเช่นนั้นลั่วเยวี่ยอิงอาจจะเข้าใกล้ไปอีกขั้น และฟู่เฉินหวนจะไม่มีวันมอบสนหิมะเขาฉีซานให้นาง

เมื่อเปิดประตู จือเฉาก็รีบนำอาหารมา และก็ต้องตกใจเมื่อเห็นหน้านาง

“พระชายา เหตุใดท่านจึงอิดโรยเช่นนี้เล่าเจ้าคะ?”

ลั่วชิงยวนอดมิได้ที่จะมองในกระจก

ใบหน้านางซีดเซียว ไม่มีชีวิตชีวา ใต้ตาดำคล้ำ เต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

ลั่วชิงยวนมีลางสังหรณ์มิดี

ก่อนหน้านี้มิเคยอิดโรยเท่านี้มาก่อน

“พระชายา บางทีท่านอาจมิได้กินอาหารมานานแล้วมาทานอะไรหน่อยเถิดเจ้าค่ะ”

ลั่วชิงยวนนั่งที่โต๊ะเพื่อกินอาหาร

นางถาม “ท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง? เขามิได้ไปแคว้นหลีใช่หรือไม่?”

จือเฉาส่ายหัว “สองวันมานี้ท่านอ๋องงานล้นมือ ตอนกลางคืนก็มิอยู่ในตำหนักเจ้าค่ะ”

“บ่าวถามซูโหยวแล้ว เขาบอกว่าท่านอ๋องยังมิได้สั่งการให้ไปแคว้นหลีเจ้าค่ะ”

“คิดว่าท่านอ๋องคงจะมิเสด็จไป”

ดวงตาของลั่วชิงยวนเป็นประกาย ฟู่เฉินหวนในเวลากลางคืนอยู่นอกตำหนัก เพื่อหลีกเลี่ยงลั่วเยวี่ยอิง

นี่มิใช่โอกาสที่ดีสำหรับนางที่จะแอบเข้าไปในโรงเก็บสมุนไพรตอนกลางคืนหรือ!

“ห้องเก็บของทางนั้นเป็นอย่างไรบ้าง? เจ้าไปดูมาหรือยัง?” ลั่วชิงยวนถาม

จือเฉาส่ายหัว ตักน้ำแกงให้นางแล้ว ก็พูดทันทีว่า “บ่าวจะไปดูเดี๋ยวนี้เจ้าค่ะ!”

หลังจากนั้นมินานจือเฉาก็กลับมา

“ห้องเก็บของทางนั้นคุ้มกันแน่นหนามาก บ่าวนับดูแล้วมีคนคุ้มกันในสวนกว่าสามสิบคนแล้วเจ้าค่ะ”

“ไม่มีใครสามารถเข้าใกล้ได้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ลั่วชิงยวนก็สะดุ้งเล็กน้อย จากนั้นโบกมือให้จือเฉาเข้ามาใกล้