ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 870

คนนั้นมายืนอยู่ที่นั่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

ในเวลานี้ ลั่วชิงยวนคิดว่าอีกฝ่ายกำลังยืนอยู่นอกประตู

แต่เมื่อเงาดำนั้นเคลื่อนไหว ลั่วชิงยวนก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าเขายืนอยู่ในห้อง

หลังจากที่ลั่วชิงยวนเข้ามา ก็ไม่มีเสียงจากประตู ซึ่งพิสูจน์ว่าประตูมิได้ถูกเปิด

คนผู้นี้จึงอยู่ในห้องนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว

เฝ้ามองนางสะเดาะกุญแจเข้ามาอย่างเงียบ ๆ มองดูนางควานหาไปตามกล่องและตู้ต่าง ๆ

จู่ ๆ ลั่วชิงยวนรู้สึกเย็นวาบไปทั้งหลังทันที

ลั่วชิงยวนกำมือแน่น มองไปรอบ ๆ เล็งไปที่หน้าต่าง เตรียมจะหนีทันที

แต่เงาดำนั้นกลับเคลื่อนที่เร็วราวกับลม มาถึงข้างตัวนางทันที คว้าไหล่นาง

จับแขนนางไว้

ลั่วชิงยวนสวนกลับด้วยหลังฝ่ามือ หวังจะไล่ให้อีกฝ่ายถอย อีกฝ่ายก็หลบไปหนึ่งครั้งจริง ๆ

แต่เมื่อลั่วชิงยวนคิดจะใช้โอกาสนี้หลบหนี ก็ถูกอีกฝ่ายจับอย่างง่ายดาย

ฝ่ามือที่เต็มไปด้วยจิตสังหารโจมตีเข้ามา ความรู้สึกคุ้นเคยก็พลันเกิดขึ้น

ลั่วชิงยวนมองไปที่เงาดำตรงหน้าเขาและตกตะลึง เขาคือฟู่เฉินหวน!

นางสูญเสียทักษะวรยุทธทั้งหมดไปและมิสามารถหลีกเลี่ยงได้ นางทำได้เพียงหันหน้าไปทางด้านข้างและรับการตบจากตำแหน่งที่มิเป็นอันตรายถึงชีวิตเท่านั้น

ในขณะนั้น เกิดความเจ็บปวดอย่างรุนแรง และจู่ ๆ ลั่วชิงยวนก็กระเด็นออกไปกระแทกกำแพง และล้มลงกับพื้นอย่างแรง

เลือดสด ๆ พุ่งออกมาจากปาก

ฟู่เฉินหวนก้าวไปข้างหน้าและจับตัวนางไว้ทันที แต่ตระหนักได้ว่านางไร้เรี่ยวแรงต่อสู้ เขาดึงผ้าคลุมหน้าของนางออก แต่นางก็มิได้ดิ้นรน

เมื่อฟู่เฉินหวนคว้าข้อมือของนาง หัวใจของเขาก็บีบรัด

"เหตุใดจึงเป็นเจ้า?!"

ลั่วชิงยวนเจ็บจนลุกมิขึ้น “ท่านอยู่ที่นี่ตลอดหรือ?”

ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว ดึงนางออกจากห้อง

ภายใต้แสงจันทร์ ฟู่เฉินหวนจับมือของนางแล้วหยิบสนหิมะเขาฉีซานในมือของนางออกไป

ฟู่เฉินหวนดูน่าเกลียด เขาจับสนหิมะเขาฉีซานแล้วถามนางด้วยสายตาเย็นชา “เจ้าเกี่ยวข้องอันใดกับคนลึกลับผู้นั้น”