ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 87

นางพยายามกลั้นสะอื้นและกล่าวว่า “แล้วอย่างไร? ท่านอ๋องวางแผนจะจัดการกับหม่อมฉันเช่นไร?”

ฟู่เฉินหวนสีหน้ามืดครึ้ม “ลั่วชิงยวน อย่ารนหาเรื่อง”

“ข้าบอกตอนไหนว่าจะทำข้อตกลงกับเจ้า?”

ลั่วชิงยวนสงบจิตใจลง แววตานางกลับเป็นเย็นชา นางมองเขาและถามเรียบ ๆ “ทำไมท่านอ๋องต้องแสร้งทำเป็นโง่ด้วย? ท่านรู้ดีอยู่แล้วมิใช่หรือว่าหม่อมฉันต้องการอะไร?”

“นอกจากของของท่านแม่ หม่อมฉันก็ไม่ต้องการอย่างอื่น”

ฟู่เฉินหวนนิ่วหน้า เขาเงียบไปชั่วครู่ก่อนที่จะเห็นด้วย “ตกลง”

“แต่ข้าเองก็มีเงื่อนไข”

ลั่วชิงยวนเลิกคิ้วอย่างเฉยชา

ฟู่เฉินหวนพูดเสียงต่ำ ๆ ว่า “ประการแรก กำจัดค่ายกลชุมนุมปีศาจซะ”

“สอง ห้ามจ้องเล่นงานเยวี่ยอิงอีก”

“ตราบใดที่เจ้าทำตัวดี ข้าก็จะให้ถุงหอมเจ้า”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ลั่วชิงยวนก็กำมือแน่น นี่มันไม่ต่างกับมาทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจกันโดยที่นางไม่มีโอกาสได้ตอบโต้เลยใช่หรือไม่?

“เงื่อนไขนี้ต้องดำเนินไปนานแค่ไหน?” นางถามพร้อมกัดฟันแน่น

“ไม่มีเวลาแน่ชัด และข้าก็ไม่แน่ใจว่าจะให้ถุงหอมเจ้าตอนไหน” ขณะที่ฟู่เฉินหวนพูดเช่นนี้ สีหน้าเขาก็จริงจัง

“ท่าน!” ลั่วชิงยวนผุดลุกขึ้นทันที

นี่มันจะมากเกินไปแล้ว

ฟู่เฉินหวนหรี่ตาลงเล็กน้อยและมองนาง น้ำเสียงเย็นเยียบของเขาแฝงแววข่มขู่ “นอกจากข้าแล้ว ตอนนี้ไม่มีใครจะช่วยเจ้าได้”

“ทั้งฟู่อวิ๋นโจวและไทเฮา หนึ่งในหมากทั้งสองของเจ้านี้มีตัวที่ใช้การมิได้”

เขายกยิ้มเย็นและพูดอย่างสบาย ๆ ว่า “แม้พวกเขาเต็มใจจะช่วยเจ้า ข้าก็อาจจะไม่ยอมให้เจ้าได้สิ่งที่ต้องการดังใจ”

นี่มันคือการข่มขู่!

การขู่แบบซึ่งหน้า!

ลั่วชิงยวนเก็บกลั้นโทสะที่มีไว้ในใจ