ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 881

มิได้! นางสูญเสียวรยุทธทั้งหมดไปแล้วดังนั้นนางมิควรอยู่ที่นี่นาน!

นางลุกขึ้นเปิดประตู ตั้งใจจะออกไป

แต่ทว่าทันทีที่ประตูเปิด หล่างมู่กลับยืนอยู่ที่นอกประตู

ภายใต้แสงจันทร์ ใบหน้านั้นมีความโหดเหี้ยมที่มิเคยปรากฏในตอนกลางวันแสดงออกมา

“พระชายา ดึกดื่นเช่นนี้เจ้าจะไปที่ใดหรือ?”

หล่างมู่เดินเข้ามาในห้อง ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่ลั่วชิงยวนด้วยจิตสังหารรุนแรง

หัวใจของลั่วชิงยวนบีบรัด แต่นางก็ยังคงสงบและพูดอย่างมิพอใจ “องค์ชายหล่างมู่เฝ้าอยู่นอกห้องของหม่อมฉันหรือ? ท่านคิดจะทำอะไร?"

“หม่อมฉันแค่มาเยี่ยมในฐานะแขก มิใช่นักโทษที่ถูกกักขัง”

หล่างมู่ก้าวไปข้างหน้าทีละก้าว บังคับให้ลั่วชิงยวนต้องล่าถอยไปทีละก้าว

เขามองนางด้วยสายตาคมกริบ “พระชายา คืนนี้เจ้าได้ยินสิ่งใดบ้าง?”

สีหน้าของลั่วชิงยวนเปลี่ยนไป “ว่ากระไรนะเพคะ?”

หล่างมู่มองลงไปที่เท้าของนางอย่างมีนัยแล้วพูดว่า “รองเท้าของพระชายาเปื้อนโคลน และยังมีใบไม้ติดอยู่ด้วย”

“หรือพระชายาตื่นตระหนกมากไปตอนหนี ถึงได้ไม่มีเวลาทำความสะอาดรองเท้ารึ?”

ลั่วชิงยวนรู้สึกหายใจมิออก และมิกล้าก้มลงมอง

นางเพียงพูดเสียงเย็นว่า "บ้านหลังนี้มีใบไม้ร่วงอยู่ทุกหนทุกแห่ง จะแปลกอะไรหากหม่อมฉันจะเหยียบพวกมันเข้า?"

“อย่างนั้นหรือ? แต่ข้ามิเชื่อ!”

จู่ ๆ หล่างมู่ก็เอื้อมมือไปกดไหล่ของลั่วชิงยวนเอาไว้

ลั่วชิงยวนสะดุ้ง ผลักมือเขาออก “ท่านจะทำอะไร!”

หล่างมู่คว้าข้อมือของนางไว้แล้วมองลั่วชิงยวนด้วยสายตาที่เฉียบคมและดุร้าย “อย่างไรเจ้าก็จะต้องตาย”

“หน้าตาสะสวยขนาดนี้ ฆ่าทิ้งไปเลยก็เสียดายแย่”

“หากเจ้าว่าง่าย ข้าจะให้เจ้าอยู่ต่ออีกสองวัน”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ลั่วชิงยวนก็ตกตะลึง

“ท่านชวนหม่อมฉันมาที่นี่แต่แรกก็เพราะอยากฆ่าหม่อมฉันเช่นนั้นหรือ?”

หล่างมู่ยิ้ม “ใช่แล้ว”

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้ว “ท่านเชิญหม่อมฉันมาที่นี่อย่างเปิดเผย หากอีกสองวันท่านมิส่งหม่อมฉันกลับ ท่านคิดว่าท่านจะสามารถออกจากเมืองหลวงได้หรือ?"