ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 886

ภายในห้อง

ฟู่เฉินหวนสวมอาภรณ์ขาวบางนั่งอยู่บนเก้าอี้ ใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือด

ซูโหยวส่งยาไปให้ พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงหนักอึ้งว่า “ท่านอ๋อง หรือว่าเราไปขอให้แม่นางซ่งช่วยดูให้หน่อยดีไหมพ่ะย่ะค่ะ”

“ท่านกระอักเลือดมาหลายวันแล้ว ต่อให้ร่างกายแข็งแรงแค่ไหนก็ทนมิไหวหรอกพ่ะย่ะค่ะ”

มิเคยเห็นท่านอ๋องซีดเซียวอ่อนแอเช่นนี้มาก่อนเลย

ฟู่เฉินหวนรับถ้วยยามา แล้วค่อย ๆ กินยาในถ้วยจนหมด

มือที่ซีดเซียวเช็ดมุมปาก และกล่าวถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำว่า “มีข่าวคราวของพวกชาวเผ่านอกด่านบ้างหรือไม่?”

ซูโหยวส่ายหน้า “ดูเหมือนว่าพวกเขาจะหนีไปตั้งแต่คืนที่พระชายาเกิดเรื่องแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

“ตอนนี้มิน่าจะอยู่ในเมืองหลวงแล้ว แต่ไม่มีบันทึกการออกเมืองของพวกเขา มิรู้ว่าออกเมืองไปได้อย่างไร”

“แต่กระหม่อมคิดว่า ต้องมีคนช่วยพวกเขาอยู่เบื้องหลังเป็นแน่พ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ดวงตาของฟู่เฉินหวนก็เย็นชาลงเล็กน้อย และน้ำเสียงก็เย็นชาลง “สืบต่อไป”

“ชาวเผ่านอกด่านพวกนี้มาเร็วไปเร็ว เป็นไปมิได้ที่พวกเขาจะมาเพื่อฆ่าลั่วชิงยวนเท่านั้น”

“ติดต่อฉินเชียนหลี่ด้วย ถามเขาว่าสถานการณ์เป็นอย่างไร”

ซูโหยวรับคำ “พ่ะย่ะค่ะ”

……

แสงจันทร์ส่องสว่าง

แสงจันทร์สาดส่องลงมา ทำให้ทั่วบริเวณสว่างไสว

เหนือเรือนของลั่วชิงยวน ดวงดาวพร่างพราวส่องสว่างบนท้องฟ้ายามราตรี

เหล่านางรับใช้ในเรือนต่างถูกองครักษ์ของลั่วเยวี่ยอิงทำร้ายจนบาดเจ็บ

จือเฉาที่ปากมีเลือดไหล ยังคลานไปที่ประตูเพื่อขวางไว้ “พวกเจ้าเข้าไปมิได้นะ! เข้าไปมิได้!”

ลั่วเยวี่ยอิงเดินนำหน้า มองไปที่จือเฉาที่ขวางทางนางอยู่ ก้มลงจับผมของจือเฉาแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “พวกเจ้าขัดขวางมิให้ข้าพบพี่หญิง ข้าอยากรู้ว่าพวกเจ้ามีจุดประสงค์อะไรกันแน่”

ลั่วเยวี่ยอิงแสยะยิ้มอย่างเย็นชา “หากพี่หญิงของข้าเป็นอะไร พวกเจ้าทั้งหมดต้องตายตามนางไป!”

จือเฉากัดฟันดิ้นรน พลางตะโกนสุดเสียง “ใครก็ได้ ช่วยด้วย! ใครก็ได้!”

ลั่วเยวี่ยอิงโกรธจัด “อยากตายนักรึ!”

นางจับผมของจือเฉาแล้วกระแทกหัวเข้ากับประตูอย่างแรง