ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 887

มิใช่ว่าวรยุทธของลั่วชิงยวนถูกทำลายไปแล้วหรือ!

ลั่วเยวี่ยอิงหายใจติดขัด ลุกขึ้นถอยหลังไปหลายก้าว

แสงจันทร์ส่องสว่าง ลั่วชิงยวนเอียงคอเล็กน้อย ดวงตาฉายแววแข็งกร้าว “ต้องขอบคุณเจ้าที่ปลุกข้าขึ้นมา”

ลั่วเยวี่ยอิงมองเห็นแววตาแข็งกร้าวที่เต็มไปด้วยเจตนาร้าย จิตใจสั่นระรัว กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก แล้วหันหลังวิ่งหนีไป

ลั่วชิงยวนมองดูลั่วเยวี่ยอิงวิ่งหนีออกจากห้องอย่างลนลาน

นางก้าวไปข้างหน้าอย่างช้า ๆ ใช้เท้าเกี่ยวเก้าอี้ตัวหนึ่งแล้วเตะมันออกไป

เก้าอี้พุ่งเข้าชนหลังของลั่วเยวี่ยอิง

ลั่วเยวี่ยอิงล้มลงกับพื้นอย่างแรง

ลั่วชิงยวนเดินเข้าไปอย่างช้า ๆ แล้วเหยียบบนหลังของลั่วเยวี่ยอิง

มิว่าลั่วเยวี่ยอิงจะดิ้นรนอย่างไรก็มิสามารถหลบหนีได้ นางจึงตะโกนด้วยความตื่นตระหนก “ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”

จือเฉาวิ่งเข้ามาด้วยผมที่เปียกโชกและใบหน้าซีดเซียว “พระชายา ท่านมิเป็นไรใช่หรือไม่เจ้าคะ”

ลั่วชิงยวนเหลือบมองนาง ด้วยแววตาที่เย็นชา

เท้าซ้ายของนางค่อย ๆ เคลื่อนไปที่ข้อมือของลั่วเยวี่ยอิงแล้วเหยียบลงไปอย่างแรง “เจ้าช่างกล้านัก กล้านำคนมาสังหารที่เรือนของข้า แล้วยังจะสังหารคนของข้าอีก”

“ใครให้ความกล้าเช่นนี้กับเจ้า?!”

ลั่วเยวี่ยอิงตื่นตระหนกอย่างมาก นางพยายามดิ้นรน “ลั่วชิงยวน ข้าเตือนเจ้า หากเจ้ากล้าทำอะไรข้า ท่านอ๋องจะมิปล่อยเจ้าไว้แน่! ท่านอ๋องสามารถทำลายวรยุทธของเจ้าได้ครั้งหนึ่ง ย่อมทำได้เป็นครั้งที่สอง!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของลั่วชิงยวนก็เต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก เย็นชาจนไร้ซึ่งอุณหภูมิ

ใช่แล้ว ใครกันที่ให้ความกล้ากับลั่วเยวี่ยอิง แน่นอนว่าต้องเป็นฟู่เฉินหวน!

ลั่วชิงยวนหัวเราะเยาะ พลางเล่นมีดสั้นในมือ “เขาสามารถทำลายวรยุทธของข้าได้ครั้งหนึ่ง แต่ข้าจะมิโง่พอที่จะให้เขาทำเช่นนั้นเป็นครั้งที่สอง!”

เมื่อพูดจบ นางก็แสดงแววตาที่โหดเหี้ยม

มีดสั้นพุ่งเข้าใส่ฝ่ามือของลั่วเยวี่ยอิงอย่างแรง

“อ๊า!!!”

เสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วท้องฟ้า

มีดสั้นแทงทะลุมือของลั่วเยวี่ยอิง ความเจ็บปวดทำให้ลั่วเยวี่ยอิงกรีดร้อง ตัวสั่นเทาไปทั้งตัว

เมื่อฟู่เฉินหวนวิ่งมาถึง ก็เห็นเหตุการณ์นี้พอดี

คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน