ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 89

ลั่วเยวี่ยอิงยกมือขึ้นแตะปากที่ยังคงบวมอยู่แม้ว่าจะทายาไปแล้ว นางเจ็บแค้นจนดวงตาวาวโรจน์ไปด้วยโทสะ ลั่วเยวี่ยอิงกัดฟันกรอดด้วยความเดียดฉันท์ “แล้วท่านอ๋องมิได้ลงโทษนางรึ?”

เฉียงเวยพยักหน้า “นางได้ขับไล่ปีศาจ ดังนั้นแทนที่จะลงโทษนาง ดูเหมือนท่านอ๋องจะให้รางวัลนาง ทรงเรียกให้นางเข้าไปพบที่ห้องตำราแล้วอยู่ในนั้นกันนานเลยเจ้าค่ะ”

ดวงตาของลั่วเยวี่ยอิงแดงฉาน เล็บมือจิกแน่นเข้าไปในเนื้อจนเลือดออกเพราะทั้งโทสะและความเกลียดชัง

เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไรกัน

ท่านอ๋องปล่อยนางสารเลวลั่วชิงยวนไป ทั้ง ๆ ที่นางต้องเจ็บตัวขนาดนี้! ท่านอ๋องไม่เจ็บแค้นเอาคืนแทนนางเลยเหรอ?

เฉียงเวยเห็นว่าสีหน้าของลั่วเยวี่ยอิงไม่ดี จึงรีบเอ่ยปลอบ “คุณหนูรองไม่ต้องเป็นกังวลหรอกเจ้าค่ะ ในใจท่านอ๋องมีแค่คุณหนูเท่านั้น แต่ตอนนี้นางฉกฉวยโอกาสสร้างความดีความชอบท่านอ๋องก็เลยลงโทษนางมิได้ ตอนนี้เราเองก็คงทำอะไรมิได้เจ้าค่ะ”

“แต่ถึงอย่างไรท่านอ๋องก็ต้องยังคงจดจำถึงความลำบากที่คุณหนูรองต้องเผชิญได้ เรามาหาทางทำให้ท่านอ๋องรับรู้ดีกว่า บ่าวว่าท่านอ๋องต้องทำโทษนางแน่เจ้าค่ะ” ดวงตาเฉียงเวยฉายแววชั่วร้าย

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วเยวี่ยอิงก็ชะงักไปเล็กน้อยและมองเฉียงเวยอย่างสื่อความนัย นางพูดนิ่ง ๆ และแฝงความหมาย “ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไร อย่าให้พัวพันมาถึงข้า”

“เฉียงเวยต้องช่วยคุณหนูรองระบายแค้นครั้งนี้แน่” เฉียงเวยยิ้มอย่างภูมิใจ

รอยยิ้มบางปรากฏบนริมฝีปากของลั่วเยวี่ยอิง แม้ว่าจะเห็นไม่ชัดแต่นางก็ดูสงบนิ่งและผ่อนคลายมากกว่าเดิม

เฉียงเวยนั้นเป็นนางรับใช้ของตำหนักอ๋อง หากว่าลงมือทำอะไรลงไปแล้วพลาดโดนจับได้ ก็ไม่ใช่เพราะคำสั่งของนาง ดังนั้นจึงไม่เกี่ยวกับนางและไม่อาจทำลายภาพลักษณ์ของนางในสายตาท่านอ๋องได้

…

เช้าตรู่

จือเฉาไปที่เรือนโอสถเพื่อขอยา แต่บังเอิญเจอเข้ากับเฉียงเวยที่มาขอยาให้คุณหนูรองพอดี

“พี่ซู ข้ามาขอโอสถให้พระชายา ขอโอสถบำรุงโลหิตให้ข้าหน่อยเพราะเมื่อคืนนี้พระชายาเสียเลือดมาก…”

จือเฉาพูดซื่อ ๆ กับนางรับใช้ผู้รับผิดชอบยาของเรือนโอสถ