ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 90

ลั่วชิงยวนนอนหลับไปจนถึงบ่าย ตะวันโด่งฟ้าส่องแสงเจิดจ้า นางฝืนร่างกายที่เหนื่อยล้าให้ลุกขึ้นและตั้งใจจะออกไปนั่งอาบแดด

แม่นมเติ้งนำอาหารและยาเข้ามาให้ “พระชายาเจ้าคะ ตื่นได้แล้ว กินอะไรสักหน่อยแล้วกินยา ยานี้เป็นโอสถบำรุงโลหิตที่ทางเรือนโอสถจ่ายมาให้เจ้าค่ะ”

“โอสถบำรุงโลหิตงั้นรึ?” คนอย่างเขาก็มีจิตสำนึกเหมือนกันนะ

ลั่วชิงยวนลุกนั่งและหยิบชามยาขึ้นมาดื่ม แต่หลังจากจิบไปอึกใหญ่ก็รู้สึกได้ว่า ยานั้นมีบางอย่างผิดปกติและรีบพ่นออกมา

นางนิ่วหน้าและวางชามยาลง อาการบวมและความเจ็บปวดของแผลบนแขนนางเกิดขึ้นมาทันที และเลือดก็ดูเหมือนจะเดือดพล่านซึมออกมาจากแผล

“พระชายา เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ?” แม่นมเติ้งตกใจ

ดวงตาลั่วชิงยวนเย็นเยียบ นางปรายตามองไปที่ยาในชาม นี่ไม่ใช่ยาบำรุงเลยแม้แต่น้อย ตัวยาที่อยู่ในนี้มีแต่จะทำให้บาดแผลอาการเลวร้ายลงและเลือดไหลออกมาได้อีก

โดยเฉพาะเมื่อมีการเพิ่มแมลงเก้ากลิ่นซึ่งถือว่ารุนแรงมากเข้าไปด้วย

หากว่านางกินน้ำแกงยาชามนี้เข้าไป ไม่เพียงแต่พลังชี่และเลือดของนางจะปั่นป่วน แต่บาดแผลของนางก็จะเปิดออกและเลือดจะไหลทะลักไม่หยุด ด้วยสภาพของร่างกายนางในตอนนี้หากไม่ตายก็คงจวนเจียน

“โอสถนี้ได้มาจากที่ไหน? ซูโหยวเป็นคนส่งมาให้รึ?” ลั่วชิงยวนนิ่วหน้าถาม

“โอสถนี้มีอะไรผิดปกติเหรอเจ้าคะ? โอสถนี่… จือเฉาเป็นคนเอามา” แม่นมเติ้งเบิกตากว้างอย่างตกใจ

“แล้วจือเฉาอยู่ที่ไหน?”

“นางน่าจะอยู่ในห้องนะเจ้าค่ะ” แม่นมเติ้งตอบ

ลั่วชิงยวนลุกขึ้นทันที

“จือเฉา?” ลั่วชิงยวนผลักประตูเดินเข้าไปในห้องของจือเฉา

นางเห็นร่างเล็กคู้ตัวอยู่ที่มุมห้อง แผ่นหลังของจือเฉาสั่นเทิ้มอย่างคุมไม่อยู่และนางก็ดูเหมือนกำลังร่ำไห้

“จือเฉา เกิดอะไรขึ้น?”

ลั่วชิงยวนรีบเดินเข้ามาดมกลิ่นของเลือด นางเลิกคิ้วและตบบ่าจือเฉา

จือเฉาหันหน้ามา ในปากของนางเต็มไปด้วยเลือด สีหน้าของนางมืดครึ้ม ริมฝีปากและบริเวณโดยรอบมีรอยเลือดที่เกิดจากเข็มทิ่มเต็มไปหมด รอยแผลพวกนั้นบวมแดงก่ำ จือเฉาน้ำตาอาบหน้าด้วยความเจ็บปวด “พระชายา…”

นางอ้าปากพูดและร้องออกมาอย่างทรมาน