ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 9

ลั่วชิงยวนเห็นว่าคิ้วของฟู่เฉินหวนล้อมรอบด้วยวิญญาณชั่วร้าย รอบดวงตาค้ำ นางขมวดคิ้ว และอดไม่ได้ที่จะเตือนเขาอีกครั้ง "ท่านอ๋อง แล้วแต่ว่าท่านจะเชื่อหรือไม่ ก็ไม่มีความหวังจริง ๆ ! ข้าแนะนำว่าอย่าออกไปไหนเป็นเวลาสองวัน มิเช่นนั้นจะเกิดการนองเลือด!"

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ฟู่เฉินหวนได้ยินคำพูดของนาง เขาก็ไม่ได้เก็บมันมาคิดเลย แถมยังขู่กลับไปอีกด้วยว่า "หากเจ้ายังคงสร้างความสับสนให้กับผู้คนในตำหนักด้วยเรื่องไร้สาระนี้ และพูดชื่อของลั่วเยวี่ยอิงอีกแม้แต่คำเดียว ข้าจะตัดลิ้นและหัวของเจ้าซะ!”

ลั่วชิงยวนสถบเบา ๆ นางอุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดี แต่ในสายตาของฟู่เฉินหวนกลับคิดว่านางกำลังใส่ร้ายลั่วเยวี่ยอิง

ไม่น้อมรับน้ำใจคนก็แล้วไป เขาจะอยู่หรือตายก็ไม่เกี่ยวกับนางเสียหน่อย! หากเขาตาย นางจะได้ไม่ต้องขอใบหย่า! นางเองก็ขี้เกียจเปลืองน้ำลายกับเขาแล้ว จึงก้าวเท้าเดินกลับห้องไป

ด้วยสถานะคุณหนูใหญ่ของจวนอัครเสนาบดี ฟู่เฉินหวนจึงจะยังไม่ฆ่านาง แต่เขาก็จะไม่ปล่อยให้นางมีชีวิตที่ดีเช่นกัน

นางต้องรอดูก่อนว่าฟู่เฉินหวนจะรอดจากหายนะครั้งนี้ได้หรือไม่ เพราะในตัวเขามีพลังงานมังกรอยู่ บางทีเขาอาจจะมีสิทธิ์รอดก็ได้

ถ้าหากเขารอดกลับมา นางจะต้องวางแผนใหม่

กลับมาที่ห้อง นางเปลี่ยนผ้านวมทั้งหมดด้วยตัวเอง เมื่อทำเสร็จก็เป็นเวลาเที่ยงคืนพอดี

นางนั่งไขว่ห้างพิงกำแพง และปรับลมหายใจกำลังภายในตามวิธีที่นางได้ร่ำเรียนมา ร่างกายนี้มีขนาดใหญ่เกินไป เนื่องจากความอ้วน นางจะต้องเปิดเส้นลมปราณเสียก่อน การฝึกทำสมาธิและฝึกกำลังภายในทุกคืน น่าจะเป็นประโยชน์ต่อการฝึกวรยุทธในอนาคต

แต่อย่างไรก็ตาม การนั่งสมาธิจนรุ่งสางด้วยพลังของนางนั้นไม่มีปัญหา แต่คราวนี้ หลังจากทำสมาธิได้เพียงแค่สองชั่วโมง นางก็ผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว

นางฝันถึงใบหน้าคนคนหนึ่งที่พร่ามัว พูดกับนางด้วยน้ำเสียงดุร้าย "มอบเข็มทิศแห่งโชคชะตามาซะ!"

"ไม่!" นางกำสิ่งที่ซ่อนอยู่ในอกอย่างสุดชีวิต

จู่ ๆ ใบหน้าที่พร่าเลือนนั้นกลายเป็นปีศาจ ยื่นกรงเล็บอันแหลมคมออกมาและฉีกท้องของนางออก "ถึงแม้ว่าจะต้องฉีกร่างเจ้า ข้าก็จะหาเข็มทิศแห่งโชคชะตาให้พบ!"

นางไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด แต่ถูกปกคลุมด้วยความกลัว และไม่สามารถตื่นจากฝันร้ายตลอดทั้งคืน

"มันเป็นของข้า! เข็มทิศเป็นของข้า! เป็นของข้า!" ลั่วชิงยวนเหงื่อชุ่มตัว นางพึมพำบางอย่าง มือกำหน้าอกแน่น ข้อนิ้วที่กำแน่นเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาว

ในตอนเช้าตรู่ ร่างที่เคร่งขรึมมาที่ห้องตำรา

“ท่านอ๋อง” เซียวชูก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ส่งหมั่นโถวสกปรกและห่อผงยาให้เขา

“นี่คือหมั่นโถวที่พบในห้องของพระชายา และยาที่ยังใช้ไม่หมดในห้องของเมิ่งจิ่นหวี๋ มันคือผงแห่งมหาสุขพ่ะย่ะค่ะ ยาตัวนี้แรงมาก ออกฤทธิ์สี่ชั่วโมง ทำให้คนตกอยู่ในภาพลวงตา ไม่สามารถแยกแม้กระทั่งสัตว์หรือมนุษย์ได้พ่ะย่ะค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของฟู่เฉินหวนก็เคร่งขรึมทันที "ยาพิษร้ายแรงเช่นนี้ เมิ่งจิ่นหวี๋เป็นคนหามาจริง ๆ รึ? ยานี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับฟู่อวิ๋นโจวหรือไม่?"

เซียวชูส่ายหัว "ถึงแม้ว่ากำยานจุดกำหนัดที่พระชายาใช้ในคืนแต่งงานจะมาจากองค์ชายห้า แต่ผู้ใต้บังคับบัญชาได้ตรวจสอบห้องขององค์ชายห้าอย่างเงียบ ๆ แล้ว ไม่พบผงมหาสุขพ่ะย่ะค่ะ"

"และ… ตามการคาดเดาของผู้ใต้บังคับบัญชา หากองค์ชายห้ามีผงมหาสุข พระองค์คงจะไม่ได้มอบกำยานจุดกำหนัดให้กับพระชายาตั้งแต่ตอนแรก"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฟู่เฉินหวนก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดขึ้นอย่างเงียบ ๆ "เจ้าลองมอบผงมหาสุขนี้ให้ฟู่อวิ๋นโจว และคอยดูปฏิกิริยา"

"น้องห้าของข้าคนนี้ มิได้เป็นองค์ชายที่ดูไร้พิษสงอย่างที่เห็นภายนอก ถึงขนาดส่งสายลับมาสอดแนมรอบตัวข้าก็ยังเคย"