ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 901

น้ำเสียงของลั่วชิงยวนเปลี่ยนไปกะทันหัน และเฉียบคมยิ่งขึ้น

ทว่า สีหน้าของไทเฮากลับซีดลง

รอยยิ้มที่ยากจะสังเกตเห็นปรากฏขึ้นที่มุมริมฝีปากของฟู่เฉินหวน ลั่วชิงยวนหาวิธีล่อลวงไทเฮาได้แนบเนียนจริง ๆ

นางน่าจะรู้ดีอยู่แล้วถึงสภาพร่างกายของจักรพรรดิสูงสุด ดังนั้นนางจึงจงใจแกล้งทำเป็นล้มเหลว เพื่อให้ไทเฮารับรองหมอหลวงหลี่

แต่ตอนนี้ต่อหน้าคนจำนวนมาก ไทเฮามิอาจถอยได้แล้ว อีกทั้งนางก็อธิบายอะไรมิได้ด้วย

ในตอนนั้นเอง เสียงที่ทุ้มลึกและสง่างามดังมาจากภายนอก...

“สาวน้อยคนนี้เป็นแค่ชายาอ๋องผู้สำเร็จราชการ กล้าดีอย่างไรมาทำท่าทีเช่นนี้ต่อไทเฮา?”

เมื่อหันกลับมาเขาเห็นว่าผู้ที่มาคือมหาราชาจารย์เหยียน

พี่ชายของไทเฮาเหยียน

ลั่วชิงยวนเคยได้พบกับมหาราชาจารย์เหยียนหลายครั้ง แต่ส่วนใหญ่แล้วมหาราชาจารย์เหยียนดูเคร่งขรึมและเก็บงำถ้อยคำ

ฟู่เฉินหวนพูดอย่างใจเย็น

“มหาราชาจารย์เหยียน มิจำเป็นต้องรีบไปตำหนิลั่วชิงยวน ลั่วชิงยวนมีผลงานในการรักษาองค์จักรพรรดิสูงสุด ตอนนี้การตั้งข้อสงสัยต่อหมอหลวงหลี่และไทเฮาก็นับว่าสมเหตุสมผล”

“ทั้งหมดก็เพราะนางใส่ใจเรื่องอาการป่วยของจักรพรรดิสูงสุดมากเกินไป”

“มหาราชาจารย์เหยียนมิคิดเช่นนั้นหรือ?”

ประโยคสุดท้ายแฝงด้วยความอาฆาตแค้นที่ยากจะสังเกตได้ สร้างความกดดันอย่างรุนแรง

มหาราชาจารย์เหยียนขมวดคิ้ว มองดูฟู่เฉินหวนอย่างจริงจัง

“หมอหลวงหลี่สมควรตายเพราะวินิจฉัยอาการขององค์จักรพรรดิสูงสุดผิด แต่ไทเฮาก็มีเหตุผลที่ต้องกังวลเรื่องอาการป่วยขององค์จักรพรรดิสูงสุดจึงขาดความรอบคอบไป ซึ่งนั่นก็เข้าใจได้”

ในสถานการณ์เช่นนี้ มหาราชาจารย์เหยียนมิสามารถช่วยหมอหลวงหลี่ได้

ทำได้เพียงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อแก้ตัวแทนไทเฮา และขจัดความสงสัยออกจากตัวนางไป

ไทเฮาหน้าซีดเผือด ดูอ่อนล้าและสับสนอย่างมาก ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีกับมหาราชาจารย์เหยียน กล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ใช่แล้ว ข้าตื่นตระหนกไปครู่หนึ่ง และข้าก็มิไว้วางใจลั่วชิงยวนจริง ๆ ดังนั้นจึงเชื่อสิ่งที่หมอหลวงหลี่พูด”

หมอหลวงหลี่ตาเบิกกว้างจ้องไปที่ไทเฮาด้วยความสิ้นหวัง

ในเวลานี้ขุนนางบางคนก็พูดแทนไทเฮาด้วย

“ไทเฮาทรงมิลังเลเลยที่จะใช้พระโลหิตของพระนางเองเพื่อช่วยจักรพรรดิสูงสุดในครั้งนี้ พระนางยอมเสี่ยงที่จะแลกชีวิตของพระนางเพื่อทรงช่วยชีวิตขององค์จักรพรรดิสูงสุด”

“เรามิควรเคลือบแคลงความจริงใจของไทเฮาที่มีต่อองค์จักรพรรดิสูงสุด”

ไทเฮาฟังแล้วหลับตาลง แอบปาดน้ำตาเงียบ ๆ