ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 904

ไทเฮาและมหาราชาจารย์เหยียนใบหน้าซีดขาว และแข็งทื่อมาก

พวกเขาไม่มีอะไรจะพูด

ฟู่เฉินหวนพูดอย่างเย็นชา “ในเมื่อพิสูจน์แล้วว่า สิ่งที่ลั่วชิงยวนพูดนั้นเป็นเรื่องจริง ที่ว่ามีคนต้องการทำร้ายเสด็จพ่อ ดังนั้นทุกคนในวังมีสิทธิ์ตกเป็นผู้ต้องสงสัย โดยเฉพาะผู้ที่ใกล้ชิดกับเสด็จพ่อ”

“มีเพียงลั่วชิงยวนเท่านั้นที่รักษาเสด็จพ่อได้!”

“ไทเฮา ท่านมีข้อคัดค้านประการใดหรือไม่?”

ใบหน้าของไทเฮาดูน่าเกลียดมาก ผู้ที่ใกล้ชิดกับจักรพรรดิสูงสุด มิได้พูดถึงนางหรือไร?

ไทเฮาจ้องมองลั่วชิงยวนด้วยสายตาเย็นชา พูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “ในเมื่อลั่วชิงยวนสามารถค้นพบดอกไม้พิษนี้ได้ นางคงมั่นใจว่าจะสามารถรักษาพิษของจักรพรรดิสูงสุดได้”

“เช่นนั้น ข้าก็จะมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้ลั่วชิงยวน หากนางมิสามารถล้างพิษ และทำให้การรักษาล่าช้า ตัวข้าจะมิละเว้นนาง!”

มีเพียงคนจากแคว้นหลีเท่านั้นที่สามารถล้างพิษนี้ได้ และแม้แต่ในแคว้นหลีเอง คนที่สามารถล้างพิษได้ก็นับว่ามีจำนวนน้อยมากทีเดียว

นางมิเชื่อว่าลั่วชิงยวนจะสามารถล้างพิษได้

เมื่อถึงตอนนั้น หากนางมิสามารถแก้พิษได้ ก็คอยดูเถิดว่านางจะถูกลงโทษอย่างไร!

เมื่อกลับถึงห้อง ไทเฮาสั่งให้คนย้ายจักรพรรดิสูงสุดไปอยู่อีกห้องหนึ่ง

แต่ลั่วชิงยวนหยุดพวกเขาไว้

“ตอนนี้ฝ่าบาทมิควรเคลื่อนไหว”

ไทเฮาจ้องมองนางด้วยความโกรธ และชี้ไปที่หลังคา “เจ้าดูสิว่าเจ้าทำอะไรลงไป มีรูใหญ่ขนาดนี้ จะให้คนอาศัยอยู่ได้อย่างไร?!”

ลั่วชิงยวนกล่าวอย่างใจเย็น “องค์จักรพรรดิต้องได้สูดอากาศบริสุทธิ์”

ฟู่จิ่งหานพูดทันที “เสด็จแม่ ในเมื่อลั่วชิงยวนมีวิธี ก็ทำตามที่ลั่วชิงยวนว่าเถิด”

ไทเฮาโกรธมาก

ลั่วชิงยวนยิ้ม ชำเลืองมองไทเฮาด้วยสายตายั่วยุ “หม่อมฉันจะเริ่มรักษาองค์จักรพรรดิสูงสุดแล้ว คนที่มิเกี่ยวข้อง โปรดออกไปก่อน”

“คนที่มิเกี่ยวข้อง? เจ้าหมายความว่าข้าเป็นคนที่มิเกี่ยวข้องรึ?” ไทเฮาโกรธมาก

ลั่วชิงยวนเอ่ยเสียงเย็น “ไทเฮาก็ทรงคิดเช่นนั้น ยังต้องการให้หม่อมฉันอธิบายให้ชัดเจนกว่านี้อีกหรือเพคะ?”

“เจ้า! อวดดีนัก!” ไทเฮาดุอย่างโกรธ ๆ

บรรดาขุนนางรอบ ๆ ต่างมิกล้าออกเสียง มีเพียงลั่วชิงยวนที่กล้าโต้แย้งไทเฮาครั้งแล้วครั้งเล่า

“เสด็จแม่ อย่าถือสานางเลย ระวังสุขภาพของท่านจะทรุดลง”

“เกิดอะไรขึ้น?” ฟู่เฉินหวนดูกังวล

“บริเวณลำคอมีอาการบวมจึงทำให้เจ็บ แต่หมอหลวงกลับมิสังเกตเห็น หรือว่าผู้รักษาองค์จักรพรรดิสูงสุดมีเพียงหมอหลวงหลี่เพียงคนเดียว?”

ฟู่เฉินหวนตอบว่า “ยังมีหมอหลวงอีกหลายคน”

น้ำเสียงของเขาหนักแน่น แต่กลับเสียวสันหลังวาบ

ซึ่งหมายความว่า หมอหลวงทุกคนในสำนักหมอหลวงต่างอยู่ในกำมือของตระกูลเหยียนไปหมดแล้ว

ลั่วชิงยวนก็ตระหนักถึงเรื่องนี้ด้วย อำนาจของตระกูลเหยียนนั้นหยั่งรากลึกและแพร่กระจายไปทั่วแคว้นเทียนเชวียแล้ว

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ คิ้วของลั่วชิงยวนก็เลิกขึ้น นางรีบลุกขึ้นยืนทันที

“เกิดปัญหาแล้ว!”

ฟู่เฉินหวนตกใจ “เกิดอะไรขึ้น?”

ลั่วชิงยวนขมวดคิ้วและตอบว่า “คืนที่หม่อมฉันอยู่กับคนของเผ่านอกด่าน หม่อมฉันได้ยินว่า พวกเขาวางแผนจะโจมตีฉินเชียนหลี่ และหาเส้นทางการขนส่งเบื้ยหวัดทหาร”

“หม่อมฉันรู้ว่าอาจมีอันตรายกับฉินเชียนหลี่ ดังนั้นหม่อมฉันจึงส่งลั่วอวิ๋นสี่ไปที่นั่น”

“แต่จะเกิดอะไรขึ้น หากมีคนจากตระกูลเหยียนแฝงตัวอยู่กับคนของฉินเชียนหลี่?”