ลั่วชิงยวนสะดุ้งเล็กน้อย และครู่หนึ่งเผลอคิดว่าตัวตนของนางถูกเปิดเผยแล้ว
แต่เมื่อคิดไปคิดมา หากซือซิงรู้ว่านางเป็นใคร แทนที่จะพูดเช่นนี้ เขาคงจะลงมือทันที
ลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ "เช่นนั้นแม่ทัพซือคิดว่าข้าเป็นใครเล่า?"
น้ำเสียงของซือซิงเย็นชา "ดูเหมือนเจ้าจะมิยอมบอกความจริง งั้นก็พาตัวไปเลย ข้ามีวิธีที่จะทำให้เจ้าพูดอยู่แล้ว"
สตรีผู้นี้บอกว่านางถูกส่งมาจากตระกูลเหยียน แต่นางกลับรู้ทักษะทางการแพทย์ และยังช่วยรักษาต่งเจิ้นซานด้วย
เหลวไหลนัก เขาเป็นคนวางยาพิษเอง แล้วตระกูลเหยียนจะส่งคนมารักษาต่งเจิ้นซานได้เช่นไร
หากถามดี ๆ มิได้คำตอบ ก็ต้องใช้การทรมานอย่างรุนแรงเท่านั้น
ขณะที่ทหารกำลังเข้ามาจับนาง ลั่วชิงยวนก็หยิบป้ายคำสั่งออกมา
โดยมิพูดอะไรแม้แต่คำเดียว
แต่เมื่อซือซิงเห็นป้ายคำสั่ง การแสดงออกของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างมาก
“เจ้า… เจ้าคือ...”
ลั่วชิงยวนมองไปรอบ ๆ อย่างระมัดระวัง และเก็บป้ายคำสั่งกลับไป
นางพูดด้วยน้ำเสียงมิพอใจ "ยังจะจับข้าอยู่อีกหรือ? ข้าเกรงว่าหากจับข้าแล้วจะมิสามารถรายงานต่อผู้บังคับบัญชาได้กระมัง"
น้ำเสียงของซือซิงอ่อนลงทันที "แม่นาง เหตุใดท่านมิเอามันออกมาตั้งแต่แรกเล่า เชิญทางนี้"
จากนั้นซือซิงก็พาลั่วชิงยวนไปยังสถานที่ไร้ผู้คน
แล้วจึงถามว่า “ท่านมหาราชาจารย์เหยียนมีคำสั่งอะไรหรือ?”
ลั่วชิงยวนม่พูดพล่าม ตอบเสียงเย็นว่า "จัดกำลังทหารทันที ไปเสริมกำลังที่แนวชายแดนผิงหนิง"
ซือซิงตกใจมากเมื่อได้ยินสิ่งนี้ "ไม่สิ… ก่อนหน้านี้มิยอมให้เราไปสนับสนุนมิใช่หรือ? มิเช่นนั้น เหตุใดถึงให้ข้าวางยาพิษต่งเจิ้นซานเล่า?"
ดวงตาของลั่วชิงยวนเปลี่ยนเป็นเย็นชา "พวกนอกด่านผิดสัญญา ความร่วมมือเปลี่ยนไปแล้ว มหาราชาจารย์เหยียนสั่งให้เจ้าส่งกองกำลังไปเสริมกำลังทันที!"
“หากครั้งนี้สำเร็จในการระงับความวุ่นวายได้ มหาราชาจารย์เหยียนจะเลื่อนขั้นให้ท่าน จากนี้ไปเมืองอู่จิ้นจะอยู่ในมือท่าน”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ดวงตาของซือซิงก็เป็นประกาย
“ท่านมหาราชาจารย์เหยียนมีแผนการเช่นนี้นี่เอง! ข้าเข้าใจแล้ว!”
“แม้ตอนนี้ข้าจะทำหน้าที่เป็นผู้บัญชาการกองทัพ แต่ข้าสามารถใช้กำลังทหารได้แค่ครึ่งหนึ่งเท่านั้น อีกครึ่งหนึ่งต้องฟังคำสั่งของเซี่ยงจิ้ง”
ลั่วชิงยวนคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "เจ้าพาทหารไปก่อน ข้าจะจัดการกับเซี่ยงจิ้งเอง"
ซือซิงแสดงความลังเล "หากเซี่ยงจิ้งเข้าร่วมด้วย เช่นนั้นความดีความชอบครั้งนี้... "
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย
สนุกมาก...
พระเอกก็โง่ นางเอกก็งี้เง่าไม่สมเหตุสมผลอะไรสักอย่าง ตอนแรกก็อวยยศเป็นถึงปรมาจารย์ แต่สกิลอ่อนด๋อยมาก เสียเวลาอ่านจริงๆ จะครึ่งเรื่องละยังไม่มีสาระอะไรเลย...
หลงเข้ามาอ่านเสียเวลาตั้งนาน ในเรื่องมีแต่พวกสติไม้เต็ม พระเอกปัญญาอ่อน+ ไบโพล่า กลับกลอกชิบหาย นางเอกก็โง่จนเอียนหวังพึ่งพอ ช่วยพอ.มันทำห่าอะไร ทำดีไม่เคยได้ดี ประสาทแดก...
นังเอกนี่ควายมั้ย โง่บรม...
กำลังสนุกเลยค่ะต่อๆค่ะ...
เนื้อเรื่องไม่มีความฉลาดเลย แต่ละคน บ้าบอมาก...
ตายๆ ไปซะ นางเอกไร้น้ำยา ทำอะไรก้ไม่ได้ดีซักอย่าง...
พระชายยา เหี้ยไร ไร้น้ำยาสิ้นดี เหมือนนางทาส...
นางเอกก็หน้าด้านชิบหาย ผัวเกลี่ยดขนาดนี้ ก็ยังหน้าด้านทน...
🫠...