ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย นิยาย บท 970

เมื่อฟ้าเริ่มสาง ธงขาวก็ถูกชักขึ้นหอประตูเมือง

มินานกองทัพพวกนอกด่านก็มาถึง

ลั่วชิงยวนซ่อนตัวอยู่ในที่ลับ มองไปยังผู้นำกองทัพ ที่นำมามิใช่ใครอื่นนอกจากหล่างชิ่นและหล่างมู่

“ผู้นำเมืองผิงหนิงของพวกเจ้าอยู่ที่ใด เมื่อยอมจำนนแล้วไฉนมิเปิดประตูเมืองมาแสดงความเคารพ?”

เสียงของหล่างมู่หนักแน่น ท่าทางหยิ่งผยอง

ทหารบนหอประตูเมืองตะโกนว่า "รองแม่ทัพหลิวของเราเสียชีวิตในการสู้รบไปแล้ว"

“หากเราเปิดประตูเมือง พวกเจ้าจะรับประกันได้หรือไม่ว่าหลังปลดอาวุธแล้วมิฆ่าใคร?”

หล่างมู่ยิ้มและพูดว่า "ย่อมเป็นเช่นนั้น ขอเพียงเปิดประตูเมือง วางอาวุธลงแล้วเราจะมิฆ่าใคร!"

ทหารจึงสั่ง "เปิดประตูเมืองได้!"

ประตูเมืองเปิดออกอย่างช้า ๆ

หล่างมู่ยิ้มอย่างเย็นชา ชักม้าเฆี่ยนแส้ นำกองทัพพุ่งเข้าไปยังประตูเมืองด้วยความยโส

ชาวเผ่านอกด่านตะโกนอย่างตื่นเต้น

พวกเขาโบกธงสะบัด เดินหน้าบุกเข้าเมืองผิงหนิงอย่างไร้สิ่งขัดขวาง

ขณะที่พวกเขารีบเข้าไปในเมือง ทุกคนต่างชักดาบออกมาเตรียมสังหารล้างบางเมืองผิงหนิง

แต่ทว่า หลังจากที่พวกเขากรูกันเข้าไปก็พบว่าบนท้องถนนกลับว่างเปล่า

หล่างมู่ชะลอม้า หัวใจเต็มไปด้วยความสงสัยว่า "ผู้คนในเมืองนี้อพยพออกไปหมดแล้ว ทหารก็ไม่มีสักคนเลยหรือ?"

ความว่างเปล่านี้ช่างแปลกประหลาด ราวกับเป็นเมืองร้างอย่างไรอย่างนั้น

ขณะนี้มีคนจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามาในเมือง ฝูงชนล้นหลาม

ในขณะที่กลุ่มกำลังจะหยุด มีคนถามด้วยความประหลาดใจ "พื้นเปียกชุ่มนี่มันอะไรกัน?"

"ดูคล้ายจะเป็นกลิ่นสุรา"

ทันใดนั้น ไหเหล้าหนึ่งถูกขว้างออกมาจากตรอกมืดและแตกกระจายลงกับพื้น

ม้าตกใจส่งเสียงร้องแหลมออกมา

จากนั้นไหเหล้าก็ถูกขว้างออกมาทีละไห เสียงดังเพล้ง

สร้างความโกลาหลในหมู่คนให้ฝูงชน

ในเวลานี้ ลั่วชิงยวนยืนขึ้น ยิงธนูเพลิงออกไป