ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 219

หลังจากที่ทำทุกอย่างเสร็จแล้ว ลู่ม่านก็เรียกเฉินจูชิงไปซื้อปลากลับมาสองสามตัว

คนในยุคนี้ชอบกินแยมผลไม้ปลาดิบ ปลาซอสแดง ปลาต้มน้ำซุปแซ่บ มีทั้งหมดสามรสชาติ ลู่ม่านก็หั่นผสมในจานเดียวเหมือนกัน

เตรียมอาหารหลักเสร็จแล้ว อย่างอื่นลู่ม่านคิดเมนูที่เลี้ยงแขกในยุคปัจจุบัน ทำอาหารที่เป็นสิริมงคล เช่นลูกบอลแห่งโชคลาภ ซุปหมูดาวแพรวพราย

ชื่อยิ่งมงคลยิ่งดี ยังไงก็เป็นอาหารคล้ายๆกัน แค่ใส่ผงเครื่องเทศสิบสามชนิด ก็อร่อยแล้ว

หลังจากที่ทำอาหารเสร็จแล้ว เฉินจื่ออานพวกเขาก็กลับมาจากสวนพริกพอดี

พวกทหารจัดโต๊ะอยู่ด้านนอก กงกงพวกเขากับผู้ใหญ่บ้านเฉินรวมไปถึงผู้อาวุโสในหมู่บ้านจัดโต๊ะอยู่ข้างใน

อาหารเสิร์ฟขึ้นไปทีละจาน ทหารที่อยู่ด้านนอกกินอย่างดุเดือดและรวดเร็ว เทียบกันแล้ว ด้านในกินสุภาพและช้ากว่ามาก

แต่กงกงที่กินอาหารรสเลิศในวังมานานยังอดไม่ได้พูดชมว่า “อาหารอร่อยมากเลย เฉินซือหนงมีชีวิตที่โชคดีมากเลยนะ!”

ลู่ม่านเพิ่งมา ได้ยินแล้วก็ยิ้มแล้วพูดว่า “ถ้าหากกงกงชอบทาน เดี๋ยวข้าน้อยเขียนสูตรให้กับท่าน ท่านเอากลับไป อยากกินตอนไหนก็ได้กินเจ้าค่ะ”

“ไม่ดีหรอกมั้ง?” กงกงปฏิเสธ แต่ลู่ม่านมองออกว่าไม่ใช่คำปฏิเสธจากใจจริง เขารู้สึกว่าข้อเสนอนี้ไม่เลวเลยต่างหาก

“ไม่เป็นไรหรอกขอรับ!” เฉินจื่ออานพูด

กงกงคนนั้นก็ถึงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “งั้นข้าก็ขอน้อมรับไว้แล้วกัน!”

หลังจากที่กินเสร็จแล้ว ลู่ม่านก็เอาสูตรอาหารในวันนี้เขียนให้กงกงคนนั้น จากนั้นก็เอาเงินในบ้านออกมา ยัดให้คนที่มาด้วยกัน ปากก็บอกว่าขอบคุณ

กงกงก็เลยรับเอาไว้ และรู้สึกพึงพอใจกับครอบครัวของลู่ม่านมาก

รอพวกเขากลับไปหมดแล้ว คนในหมู่บ้านต่างก็เข้ามาแสดงความยินดี สำหรับคนที่ให้การช่วยเหลือและเชื่อใจพวกเขามาตลอด เฉินจื่ออานกับลู่ม่านก็พูดขอบคุณอย่างจริงใจ

แต่สำหรับพวกหน้าไหว้หลังหลอก ลู่ม่านพวกเขาแค่พูดตอบอย่างเย็นชาและเรียบเฉย

หลังจากที่ผ่านเรื่องมามากมาย ถึงรู้ว่า คนบางคน ไม่ใช่ว่าทำดีกับเขาแล้ว เขาจะดีตอบกับเรา ดังนั้น สำหรับพวกคนที่ซ้ำเติมกันในวันที่ประสบปัญหา ทางที่ดีที่สุดคือไม่สนใจพวกนั้นอีกต่อไป

แบบนี้ ไม่ว่าตัวเองหรือคนรอบข้างล้วนแต่เป็นเรื่องที่ดีทั้งนั้น ยิ่งไปกว่านั้น การเป็นคนดีเกินไป จะถูกคนอื่นดูถูกเอาได้

คนบางคนมองออกว่าบ้านเฉินไม่ได้ต้อนรับพวกเขา ก็เดินออกไปอย่างรู้ตัว แต่มีคนที่หน้าหนาอยู่บ้าง ลู่ม่านไม่ได้สนใจพวกนั้น

หลังจากที่เรื่องทุกอย่างจบลงแล้ว ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านตัวเอง

เฉินจื่ออานก็ถึงมีเวลาว่างมาคุยกับลู่ม่าน “เมนูอาหารเมื่อกี้ เจ้าเอาให้กงกงทำไมเหรอ?”

ลู่ม่านยิ้มเจ้าเล่ห์ “ข้าตั้งใจให้!”

เฉินจื่ออานอึ้ง “เจ้าตั้งใจเหรอ?”

“ใช่ เจ้าไม่เห็นเหรอ? อาหารซอสแดง และไก่หั่นลูกเต๋าซอสเผ็ด แต่ละอย่างต้องใช้สินค้าของโรงงานเราทั้งนั้น ยังมีซีอิ๊วและพริกสับดองที่ยังไม่ได้เอาออกมาจัดจำหน่ายอีก”

เฉินจื่ออานเข้าใจในทันที “เจ้าอยากให้กงกงเอาเมนูของเราไปเผยแพร่ในเมืองหลวงนี่เอง?”

“เจ้าบื้อ!” ลู่ม่านพูด “เจ้าไม่ได้ยินที่กงกงพูดเหรอ เขารับใช้ฮ่องเต้โดยเฉพาะ พวกเขาฉลาดกันจะตายไป ถ้าพวกเขาได้กินอาหารอร่อยและได้สูตรไปก็ต้องเอาให้ฮ่องเต้ชิมอยู่แล้ว ถึงตอนนั้นห้องพระเครื่องต้นไม่มีวัตถุดิบของข้า ไม่มีทางทำอาหารที่รสชาติเหมือนของข้าได้แน่นอน สุดท้าย พวกเขาก็ต้องกลับมาหาข้าอีก?”

ลู่ม่านยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ หลังจากที่ยิ้มเสร็จแล้ว ก็เห็นว่าเฉินจื่ออานกำลังจ้องมองนางอยู่

นางก็รู้สึกเขินอาย “จื่ออาน เจ้ารู้สึกว่าข้าเจ้าเล่ห์เกินไปเหรอ?”