ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 233

จวงลี่จ้งได้ยินอย่างนี้ถึงจะยอมพูดออกมา “อยู่ที่หอนางโลมหยีหง!”

เป็นไปตามที่นางคาดไว้จริงๆ ...

เฉินจื่อฟู่นี่มัน... ลู่ม่านไม่รู้ว่าจะต่อว่าอย่างไรแล้ว หลิวซื่อนั่งเป็นห่วงเขาอยู่ที่บ้าน

ความจริงแสเงให้เห็นว่า การใช้ลูกผูกผู้ชายไว้ข้างกาย เป็นเรื่องที่โง่เง่าที่สุดในโลกจริงๆ

เฉินจื่ออานเองก็โกรธมากเช่นกัน “พี่รอฃทำแบบนี้ได้อย่างไร” หลังจากนั้นเขาก็ลุกขึ้นทันที “ข้าจะไปพาเขาออกมา!”

พอเห็นแบบนี้ ลู่ม่านก็รีบตามไป

จวงลี่จ้งขมวดคิ้ว “แม่นางลู่ สถานที่แบบนั้นไม่ใช่ที่...”

เฉินจื่ออานที่กำลังโกรธ ตอนนี้เพิ่งจะสังเกตเห็น เขาจึงกล่าวอย่างรีบร้อน “ใช่แล้ว เสี่ยวม่าน เจ้ากลับไปรอข้าที่บ้าน”

“ใครบอกว่าจะจับคนต้องเข้าไปด้วย เขาต้องออกมาแน่ๆ ถ้าข้าไปด้วยอาจจะช่วยท่านได้!”

เฉินจื่ออานไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากปล่อยให้นางตามไปด้วย แต่ระหว่างทาง เขาได้ย้ำเตือนไว้ว่า “เสี่ยวม่าน เจ้าอย่าทำอะไรหุนหันพลันแล่น เดินตามหลังข้าไว้”

“ตกลง ข้าเข้าใจแล้ว! หูของข้าใกล้จะหนวกแล้วนะ!” ลู่ม่านอุดหูไว้ แต่หัวใจของนางก็ดีใจมาก

เมื่อก่อนตอนที่ดูละคร นางก็อยากรู้มาตลอดว่ากอนางโลมในยุคโบราณจะเป็นอย่างไร โดยเฉพาะในสมัยราชวงศ์ถัง ในสมัยนั้นนิยมใช้ผ้าพาดอก ภาพวาดในยุคโบราณพวกผู้หญิงเหล่านั้นเหมือนนางฟ้าที่ตกลงสู่โลกมนุษย์ ยุคก่อนราชวงศ์ถังเป็นจุดเชื่อมต่อของราชวงศ์ถัง ดังนั้นมันควรจะคล้ายกันถึงจะถูกจริงไหม?

ลู่ม่านอยากจะเห็นมานานแล้ว ในที่สุดนางก็มีโอกาสได้เห็นแล้ว

แต่ว่า พอหันกลับมา เขาก็เห็นจวงลี่จ้งมองมาที่นาง ราวกับว่าเห็นคนที่ฉลาดแกมโกง ลู่ม่านจึงหยุดและระงับอารมณ์ไว้

แต่ใครจะคิดว่า จวงลี่จ้งจะลุกขึ้นยืนเช่นกัน “ข้านึกขึ้นมาได้ว่ามีธุะต้องไปจัดการใกล้ๆ ที่นั่น ข้าขอไปด้วยคน!”

พอมาถึงทางเข้าหอนางโลม เขาก็จากไปจริงๆ

ลู่ม่านมองไปที่ประตูทางเข้าอย่างกระตือรือร้น ตอนนี้ก็ช่วงบ่ายแล้ว ระเบียงบนชั้นสองของหอนางโลมหยีหงเต็มไปด้วยหญิงสาวที่ใส่เพียงผ้าพาดหน้าอก

ลู่ม่านรู้สึกตื่นเต้นมากพอเห็นอย่างนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกเสียดายที่ตนเองเกิดเป็นผู้หญิง ถ้าเป็นผู้ชาย นางคงเข้าไปดูได้แล้ว

เฉินจื่ออานมองไปทางลู่ม่านที่ดวงตาที่เบิกโตอย่างตื่นเต้น “เสี่ยวม่าน เจ้ามองอะไร”

“มองสาวงามน่ะสิ!” ลู่ม่านเผลหลุดพูดความจริงออกไป

เฉินจื่ออาน “...เสี่ยวม่าน!”

ทันใดนั้นเอง ลู่ม่านก็รู้สึกตัวและยกยิ้มอย่างเขินอาย “ไม่ใช่นะ ข้าหมายถึง ไม่น่าแปลกใจเลยที่พี่รองจะชอบหญิงสาวของที่นี่ มีแต่สาวงามทั้งนั้น! แต่ไม่รู้ว่าหนึ่งคืน จะต้องใช้เงินมากเท่าไหร่!”

ชิ…นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย? ลู่ม่านไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเงียบไว้

แต่ว่าเฉินจื่ออานถูกคำของลู่ม่านเตือนสติทันที “จริงสิ พี่รองไปเอาเงินมากมายอย่างนี้มาจากไหนกัน”

แต่ในขณะที่กำลังคิด ประตูของหอนางโลมหยีหงก็มีเสียงดังเอะอะ ก่อนจะมีผู้ชายขี้เมาเสื้อผ้ายับยู่ยี่เดินควงหญิงสาวสองคนเดินออกมา

สาวงามทั้งสองพูดออดอ้อน “นายท่าน พรุ่งนี้มาใหม่นะเจ้าค่ะ”

“มานี่มา!” หลังจากนั้น ผู้ชายขี้เมาก็ดึงหนึ่งในสองหญิงสาวมาจูบอย่างแรง การกระทำที่กล้าหาญนั้น ทำให้เฉินจื่ออานไม่สามารถทนดูได้อีกต่อไป

แต่ลู่ม่านกลับมองดูด้วยความเพลิดเพลิน ก็แค่การจุมพิตที่แก้ม ถ้าเป็นยุคปัจจุบันมันเป็นเรื่องที่ปกติธรรมดาที่เห็นได้ตามท้องถนนแล้ว