ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 248

ฮูหยินกั๋วกงพูดขึ้นว่า “สามีที่บ้านข้าสุขภาพไม่ดี ไม่ค่อยมีความอยากอาหารมาโดยตลอด วันนี้หลังจากได้กินอาหารของเจ้าไปสามสี่อย่างแล้ว รู้สึกว่าเจริญอาหารมาก ดังนั้น จึงได้ไปเรียกมาคิดว่าอยากเรียนรู้เอาไว้สักหน่อย กลับไปจะได้ทำให้สามีกิน”

“ใต้เท้ากั๋วกงสุขภาพไม่ดีหรือเจ้าคะ?” ลู่ม่านเอ่ยถามอย่างรวดเร็ว หลังจากถามออกไป นางเองยังถึงกับแปลกใจ ว่าทำไมจู่ ๆ ถึงได้ถามคำถามแปลก ๆ แบบนี้ออกไปนะ?

"อ่า......ใช่ สุขภาพไม่ค่อยดี" ฮูหยินกั๋วกงพูดจบ ก็มองลู่ม่านด้วยดวงตาที่ไร้แสงสว่าง

ลู่ม่านพยักหน้า "ได้ ข้าจะเขียนพวกรายการวัตถุดิบที่ต้องใช้ให้ท่าน ถ้ากลับไปแล้วทำรสชาตินั้นออกมาไม่ได้ สามารถไปหาข้าได้ที่โรงเตี๊ยมอวิ๋นหลายในเมืองหลวง ช่วงนี้ข้าคงจะยังไม่กลับไปหมู่บ้านไป่ฮัวสักระยะ”

“นั่นช่างวิเศษไปเลย!” ทั้งสองคุยกันอยู่ครู่ใหญ่ ๆ คนรับใช้ที่อยู่ข้างกายฮูหยินกั๋วกงก็เข้ามากระซิบเบา ๆ ว่า “ฮูหยิน คุณชายจวงมาแล้วเจ้าค่ะ”

“รีบเชิญเร็วเข้า!” ฮูหยินกั๋วกงพูดด้วยท่าทางยินดี

คุณชายจวง? ลู่ม่านเงยหน้าขึ้นโดยไม่รู้ตัว ห่างออกไปไม่ไกล ชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาโดดเด่นงามสง่าดั่งต้นหยกสลักที่กำลังเดินตรงมาทางนี้ ถ้าไม่ใช่จวงลี่จ้งแล้วจะเป็นใครไปได้? เห็นจากท่าทางยินดีมีความสุขของฮูหยินกั๋วกงแล้ว ที่แท้ความสัมพันธ์ของพวกเขาดีต่อกันมากขนาดนี้เลยสินะ?

แต่พอลองคิดดูดี ๆ ก็ถูกแล้ว จวงลี่จ้งคนนี้มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับไทเฮา ก็คงจะมีสายสัมพันธ์เกี่ยวโยงในฐานะสมาชิกราชวงศ์ด้วยนั่นล่ะ

หลังจากคิดเรื่องนี้จบ ลู่ม่านก็ยืดตัวขึ้นอย่างมีสติตื่นตัว จวงลี่จ้งเดินมาจนถึงตรงนี้แล้ว ค้อมกายคำนับทักทายฮูหยินกั๋วกงก่อน "ฮูหยิน ช่วงนี้สุขสบายดีหรือไม่ขอรับ?"

“สบายดี ๆ ข้าจะไม่สบายดีได้อย่างไรล่ะ? เป็นเจ้าต่างหาก ไม่มาเยี่ยมหาข้าเสียนานเลย” ฮูหยินกั๋วกงตอบ น้ำเสียงที่พูดแฝงความอ่อนโยนและสนิทสนมอย่างยิ่ง

“ช่วงนี้มีเรื่องบางอย่างทำให้ล่าช้าขอรับ ถ้าหลังจากนี้ได้ใช้เวลาในเมืองหลวงมากขึ้นแล้ว จะต้องไปเยี่ยมเยียนท่านถึงจวนอย่างแน่นอน” จวงลี่จ้งพูดจาหนักแน่น

“ถ้าอย่างนั้นก็วิเศษไปเลย!” ฮูหยินกั๋วกงพูดจบ ก็หันหน้าไปทางลู่ม่านก่อนจะพูดว่า “นี่คือแม่นางลู่..........”

"ข้ารู้จักขอรับ!" จวงลี่จ้งพูด "ช่วงนี้โครงการล่าสุดของข้าบางส่วน ก็ล้วนร่วมมือกับเฉินจื่ออาน สามีของแม่นางลู่นี่ล่ะขอรับ"

“ดูข้าสิ ช่างเลอะเลือนเสียจริง!” ฮูหยินกั๋วกงพูดอย่างเก้อเขิน จากนั้นก็เอาเรื่องที่ลู่ม่านมอบสูตรอาหารให้นาง มาเล่าให้จวงลี่จ้งฟังด้วยท่าทางมีความสุขจนล้นปรี่ จวงลี่จ้งพูดด้วยรอยยิ้มว่า "ฮูหยิน ดูไปแล้วเหมือนว่าท่านจะชอบแม่นางลู่มากเลยนะขอรับ"

“ใช่แล้วล่ะ!” ฮูหยินกั๋วกงพยักหน้า “ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แม้ว่าดวงตาจะมองไม่เห็น แต่ข้ากลับรู้สึกอยู่เสมอเลยว่า แม่นางลู่กับข้าถูกชะตากันมากจริง ๆ!”

“แม่นางลู่เป็นคนที่มีฝีไม้ลายมือไม่เลวเลยจริง ๆ ขอรับ!” จวงลี่จ้งกล่าว

ลู่ม่านที่ฟังอยู่อีกด้านถึงกับเสียวฟันจี๊ดขึ้นมาเลยทีเดียว

อั้ยโย่ว! พ่อมนุษย์หนังหน้าน้ำแข็งพันปีไม่มีละลายคนนี้ถึงกับพูดชมนางเลย นี่นางควรจะดีใจหรือไม่ควรดีใจล่ะเนี่ย?

ระหว่างที่กำลังคิดอยู่ ลูม่านก็เห็นเฉินจื่ออานกับคนรับใช้ของจวงลี่จ้งมาปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า นางจึงรีบหันไปกล่าวลาฮูหยินกั๋วกง แล้วเดินตรงไปหาเฉินจื่ออานทันที

เมื่อสองคนสามีภรรยาได้พบหน้ากัน ลู่ม่านค่อยถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกได้เสียที "วันนี้ทั้งวัน ทำเอาข้าเหนื่อยแทบตายเลย"

เฉินจื่ออานกลับเป็นฝ่ายที่รู้สึกเครียดยิ่งกว่าลู่ม่านเสียอีก "ทางเจ้าไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่หรือไม่?"

เดิมทีลู่ม่านคิดจะเล่าเรื่องเกมตีกลองส่งดอกไม้ รวมไปถึงหน้าตากับวาจาที่น่าเกลียดน่าชังของพระชายาผู้เฒ่าหนิงด้วย แต่ก็ไม่อยากให้เฉินจื่ออานเป็นกังวล จึงเปลี่ยนใจแล้วพูดว่า “ไม่มีเรื่องอะไรหรอก! แล้วเจ้าล่ะ?”

“ทางข้าก็ไม่มีอะไรเหมือนกัน!” เฉินจื่ออานพูด แล้วแอบเข้าไปกระซิบที่ข้างหูของลู่ม่าน "แค่กฎระเบียบของที่นี่เยอะเกินไป เหนื่อยจะแย่"

บอกแล้วไหมล่ะ!

ลู่ม่านมองประสานสายตากับเฉินจื่ออาน สองคนต่างยิ้มแย้มให้กัน

ห่างออกไปไม่ไกล จวงลี่จ้งช้อนสายตาขึ้นปรายมองไปที่รอยยิ้มของทั้งสองคนแวบหนึ่ง จากนั้นก็เก็บสายตาของตัวเองกลับมาอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปอีกครู่ใหญ่ จวงลี่จ้งไปส่งฮูหยินกั๋วกงกลับแล้ว ค่อยเดินเข้ามาพูดว่า "ออกไปกันได้แล้ว"