ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 250

ช่วงเช้ายุ่งอยู่กับการไปโอนกรรมสิทธิ์บ้าน และรับโฉนด

ในตอนบ่าย ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานก็ร่วมแรงแข็งขัน ไปช่วยกันทำความสะอาดบ้านทั้งด้านหน้าด้านหลัง

หลังจากทำเสร็จแล้ว ทั้งสองคนก็นั่งบนชิงช้าที่ผูกไว้ตรงหน้าประตูบ้านอย่างมีความสุข มองดูบ้านใหม่อยู่ครู่ใหญ่ ๆ

เฉินจื่ออานพูดว่า "ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า จะมีวันหนึ่งที่ข้าจะได้มาที่เมืองหย่งอาน ทั้งยังได้ซื้อบ้านราคาแพงเช่นนี้ เสี่ยวม่าน หากไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าก็คงยังเป็นเจ้าหน้าโง่เฉินจื่ออานแห่งหมู่บ้านไป่ฮัวคนนั้นอยู่แน่ ๆ"

"เจ้าโง่ที่ไหนกัน?" ลู่ม่านพูดอย่างโกรธเคือง “คำว่าเจ้ามันโง่มีข้าพูดได้คนเดียว คนอื่นห้ามพูด แม้แต่ตัวเจ้าเองก็พูดไม่ได้!”

ช่างเป็นหญิงสาวจอมเผด็จการเสียจริง เฉินจื่ออานพยักหน้า “ได้ ข้าเชื่อฟังเจ้าทุกอย่าง”

หลังจากพักผ่อนกันครู่หนึ่ง ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานก็ไปที่ร้านที่พวกเขาเคยซื้อของเมื่อสองวันก่อน สั่งให้เจ้าหน้าที่ขนส่งทำการจัดส่งเครื่องเรือนและของใช้ทั้งหมดมา รวมถึงเพิ่มข้าวของอีกจำนวนหนึ่งตามความเหมาะสม

จากนั้นทั้งสองก็ไปที่โรงเตี๊ยมอวิ๋นหลายเพื่อคืนห้อง และจัดเก็บสัมภาระ

ผู้ดูแลเข้ามาบอกพวกเขาว่า “คุณชายจวงนัดว่าวันพรุ่งนี้ ให้ทั้งสองท่านไปพบกันที่หอระฆังนะขอรับ”

ลู่ม่านพยักหน้า ในใจก็คิดว่าสมควรจะไปดูที่ดินได้แล้ว จึงหยิบเงินเพิ่มอีกประมาณสองสามร้อยเหวิน แล้วมอบให้กับผู้ดูแลร้านเพื่อเป็นการขอบคุณ

หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็ขนย้ายข้าวของตรงไปยังบ้านหลังใหม่

ที่ตั้งของบ้านใหม่หลังนี้มีชื่อเรียกว่าตรอกหูแมว ว่ากันว่าที่ตั้งชื่อนี้ เป็นเพราะรูปทรงของสถานที่แห่งนี้มีลักษณะเหมือนหูของแมว

ตอนที่ทั้งสองคนกลับถึงบ้าน ของที่สั่งจากร้านก็ถูกจัดส่งมาถึงหน้าประตูบ้านพอดี มีรถม้าขบวนหนึ่งจอดเบียดเสียดจนแน่นขนัดอยู่หน้าประตู มีคนที่ดูเหมือนสาวใช้คนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น กำลังตำหนิคนกลุ่มนั้นอย่างไม่พอใจ

“พวกเจ้าไม่รู้จักดูให้มันดี ๆ หน่อยรึว่าที่นี่คือที่ไหน? ใครให้ความกล้าพวกเจ้ามาจอดรถขวางทางเดินแบบนี้กัน?”

คนรับใช้ที่มาส่งของรีบพูดขอร้องว่า “เจ้าของบ้านหลังนี้แจ้งให้พวกเรามาส่งของที่นี่ขอรับ น่าจะใกล้มาถึงกันแล้วล่ะ รบกวนคุณหนูท่านนี้อภัยในความไม่สะดวก....”

“ข้าต้องอภัยอะไรไม่ทราบ? พวกเจ้ามาจอดขวางแบบนี้ ปิดกั้นชีพจรโชคลาภของบ้านเราหมดแล้ว......”

ลู่ม่านถึงกับพูดไม่ออก แค่จอดรถปิดถนนแค่นี้ มันเกี่ยวพันไปถึงชีพจรโชคลาภเลย?

เมื่อเสี่ยวเอ้อร์ที่ร้านเห็นว่าพวกลู่ม่านมาถึงแล้ว ก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างปลอดโปร่งโล่งใจแล้วพูดว่า "ฮูหยินท่านนี้ ท่านกลับมากันแล้ว พวกเรานำสิ่งของเหล่านี้มาส่งแล้วขอรับ ท่านโปรดดูก่อนว่าจะเอามันไปไว้ที่ไหนบ้าง?"

สาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ ปรายตามองลู่ม่านกับเฉินจื่ออานแวบหนึ่ง เมื่อเห็นว่าพวกเขาต่างก็สวมเสื้อผ้าธรรมดา ๆ ก็ยิ่งเพิ่มท่าทีหยิ่งผยองมากขึ้นไปอีก

“ก็แค่พวกยากจนคร่ำครึ ซื้อบ้านที่นี่ได้ก็คงจะขายบ้านขายนา ขายทรัพย์สินทั้งหมดที่มีเพื่อมาซื้อแล้วล่ะสิ?”

เดิมทีลู่ม่านไม่อยากมีเรื่องประชันฝีปากอะไรกับนาง แต่ผลคือพอได้เห็นท่าทางที่คิดว่าตัวเองแน่ แล้วเที่ยวมาดูถูกคนอื่นของสาวใช้คนนี้ จึงยั่วให้นางโมโหขึ้นมา นางแค่นเสียงเย็นชาแล้วพูดขึ้นว่า “ข้าต้องขายทรัพย์สินทั้งหมดของข้าหรือไม่ เจ้าไม่มีสิทธิ์ยุ่ง แต่เจ้าไม่มีปัญญาซื้อเองไหวแน่ ๆ ทำได้แค่อาศัยอิทธิพลของเจ้านาย มาทำตัวอวดเบ่งหยิ่งผยองเสียเต็มประดาอยู่ที่นี่ก็แค่นั้นแหล่ะ!”

สาวใช้คนนั้นโกรธจนสีหน้าเขียวคล้ำ ชี้ไปที่ลู่ม่านพลางอ้าปากพะงาบ ๆ อยู่หลายครั้ง

ลู่ม่านไม่แม้แต่จะชายตามองนาง แค่หันหลังกลับแล้วไขเปิดประตู เดินเข้าบ้านไป

สาวใช้คนนั้นยืนกระทืบเท้าเร่า ๆ อยู่ด้านนอกหลายครั้ง เมื่อเห็นว่าไม่สามารถสร้างคลื่นกระทบใด ๆ ได้ ก็หมดความสนใจเดินเข้าบ้านไปในที่สุด

สิ่งของทั้งหมดถูกนำเข้าไปวางไว้ในลานบ้าน ลู่ม่านให้รางวัลเสี่ยวเอ้อร์ของร้านไปคนละหนึ่งร้อยตำลึง ก่อนจะส่งพวกเขากลับไป

หลังจากนั้น ลู่ม่านกับเฉินจื่ออานก็เริ่มช่วยกันวางแผน

โถงใหญ่ที่เป็นโถงส่วนแรกตอนที่เดินเข้าบ้านมา น่าจะใช้เป็นห้องรับแขกแน่นอนแล้ว ดังนั้น ลู่ม่านจึงวางตู้ชั้นวางของ เก้าอี้ และติดแผ่นภาพวาดกับแผ่นตัวหนังสือศิลปะไว้ที่นั่น ข้าง ๆ กันนั้นยังมีฉากบังลมเอามาวางกั้นเป็นของประดับ ซึ่งดูแล้วให้ความรู้สึกเหมือนเป็นตระกูลใหญ่ที่ร่ำรวยมากเลยทีเดียว

ห้องหนังสือขนาดใหญ่ที่ส่วนแรกของบ้าน คงเป็นห้องที่เฉินจื่ออานจำเป็นต้องใช้ในอนาคตแน่นอน ลู่หม่านยังซื้อชั้นหนังสือกับสมบัติทั้งสี่ในห้องหนังสือ (ได้แก่ พู่กัน หมึก กระดาษ จานฝนหมึก) แต่พวกหนังสือยังไม่มีเวลาไปซื้อมาเปลี่ยน ของเหล่านี้เป็นสิ่งที่ต้องค่อย ๆ เพิ่มเข้ามาในอนาคตอย่างช้า ๆ แล้ว