ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 466

ด้านนอกวัดฝอหยวน คนที่มาไหว้พระจุดธูปเทียนเยอะมาก แทบจะทุกคนที่กำลังพูดคุยกันเรื่องลูกประคำในตำนานนี้ ต่างก็บอกว่าเป็นลูกประคำที่ได้รับการประทานมาจากฟ้าสวรรค์

ลู่ม่านถามอย่างแปลกใจ “พวกเจ้าเคยเห็นหน้าตาของลูกประคำนี้ไหม?”

“ไม่เคยเห็น!” ทุกคนส่ายหน้า “พวกข้าเคยได้ยินมา จึงอยากมาดู ถ้าโชคดีได้ลูกประคำนั้นมา มีมูลค่าสูงเกินจนไม่อาจประมูลค่าได้!”

บางคนเห็นลู่ม่านแต่งตัวดูรวย จึงพูดว่า “ฮูหยินท่านนี้ ข้าเคยเห็นมาก่อน”

“หื้ม?” ลู่ม่านแปลกใจ คนผู้นั้นหัวเราะแล้วพูดว่า “หลายวันก่อนข้ามาที่นี่ แต่ลูกปัดนั้นแข็งมาก หลายวันก่อนมียอดฝีมือยุทธภพเอาดาบที่แหลมคมของเขาออกมาผ่า ยังผ่าไม่ได้เลย”

“ลูกประคำนั้นเป็นยังไง?” ทุกคนถามอย่างสงสัย

คนผู้นั้นเล่าพรรณนาว่า “ลูกประคำนั้นไม่เหมือนกับของพวกเรา มันมีความโปร่งใส ภายใต้แสงสว่างที่สาดส่องมานั้น มีแสงส่องประกายวิบวับ สวยมากจริงๆ”

ทุกคนได้ยินแล้ว ต่างก็อยากเห็นกันมาก

“นั่นจะต้องเป็นของล้ำค่าที่ฟ้าสวรรค์ประทานมาให้แน่นอน ดังนั้นถึงได้ส่องแสงประกายวิบวับแบบนั้นได้”

ลู่ม่าน “……” พวกคนงมงาย นั่นจะต้องเป็นเพชรแน่นอน! ดูท่าแล้ว เจ้าอาวาสนั้นออกเดินข้างนอกมาสองปี จะต้องไปเที่ยวนอกแคว้นแน่ ถึงได้กำไลเพชรนี้มา

กำลังคิดอยู่นั้น ก็มีคนตะโกนว่า “ท่านเจ้าอาวาสมาแล้ว”

ทุกคนต่างก็รีบเดินไปข้างหน้ากัน

ตอนนี้เป็นช่วงที่พระอาทิตย์ส่องแสงสว่างจ้าที่สุด ในมือของเจ้าอาวาสมีลูกปัดใสจริงด้วย ภายใต้แสงแดดที่สาดส่องมาทำให้มีแสงหลากสีเปล่งประกายออกมา

ทุกคนเห็นแล้ว ต่างก็คุกเข่าเคารพกันหมด

“พระพุทธเจ้า……”

ลู่ม่านไม่ขยับ นางยืนอยู่ตรงนั้น ทำให้เจ้าอาวาสหันไปมองนาง

“ฮูหยินท่านนี้มีคำถามอะไรหรือไม่?”

ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าได้ยินมาว่า ท่านเจ้าอาวาสบอกประกาศไปว่า หากมีคนผ่าลูกปัดนั้นได้ ก็จะเอาลูกประคำนั้นให้คนผู้นั้น ใช่หรือไม่?”

“อมิตาพุทธ พระไม่พูดเล่นกัน!” เจ้าอาวาสพูด

ลู่ม่านก็ถึงพูดว่า “ท่านให้ข้าลองได้หรือไม่!”

เจ้าอาวาสเห็นแล้วก็กวาดตามองลู่ม่านจากหัวจรดเท้า “ฮูหยิน ไม่ทราบว่าท่านจะใช้อุปกรณ์อะไร?”

“ข้าไม่ได้เอามาสักอย่าง!” ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม “หรือจะต้องมีอุปกรณ์ก่อนถึงจะเข้าชิงได้?”

“ไม่ใช่อย่างนั้นอยู่แล้ว!” เจ้าอาวาสพูด แล้วเดินไปตรงหน้าลู่ม่าน

เข้ามาใกล้แล้ว ลู่ม่านก็ถึงเห็นชัดเจน และแน่ใจได้ว่า นั่นเป็นเพชรจริงๆ

แต่ว่า เพชรในยุคนี้ไม่ได้รับการขัดเงาหรือแปรรูปเหมือนในยุคสมัยใหม่ แทบจะเป็นหินแปดมุมในลักษณะเดิม แล้วทำเป็นกำไล

ดังัน้น ขนาดของลูกปัดจึงต่างกัน

และเป็นเพราะต่างกัน จึงทำให้คนรู้สึกเป็นธรรมชาติจริงๆ

เจ้าอาวาสเอากำไลนั้นวางไว้บนโต๊ะ แล้วพูดว่า “ฮูหยิน หากผ่าไม่ได้ จะต้องมาบริจาคเงินที่วัดเป็นเวลาหนึ่งปี……”

“ได้เลยเจ้าค่ะ!” ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม

“งั้นฮูหยินก็เริ่มเถิด!” เจ้าอาวาสพูด

ลู่ม่านเดินสำรวจดูเพชรนั้น จากนั้นก็เลือกเพชรที่ภายนอกดูหยาบมากที่สุดออกมา แล้วหยิบขึ้นมาผ่าไปที่เพชรอีกลูกหนึ่ง!