ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 493

ลู่ม่านรีบแลบลิ้นแก้เก้อ เรื่องนี้เป็นอันถูกเปิดเผยออกมาเป็นที่เรียบร้อย

หลังจากที่ท่านอู๋มา ก็ช่วยตรวจชีพจรให้ผู้ป่วยจากนั้นค่อยจ่ายยาให้

"แค่เพราะขาดสารอาหาร กินยาแล้วค่อย ๆ บำรุงร่างกายเพิ่มก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ"

ในที่สุดลู่ม่านก็รู้สึกวางใจได้เสียที "ขอบคุณท่านอู๋มากเจ้าค่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะท่านอู๋มา พวกเราก็ไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าจะทำอย่างไรดี"

ตอนนั้นที่ให้หรูเฟิงกลับไป ก็คิดแค่ว่าอยากจะให้นางไปรวบรวมพวกของกินกลับมาเท่านั้น แต่กลับคิดไม่ถึงว่าทุกคนจะล้มป่วยแบบนี้ ตอนหลังพอมาคิดได้ ก็สายไปเสียแล้ว

"เจ้าก็มาให้ข้าตรวจด้วยเดี๋ยวนี้เลย!" ท่านอู๋ร้องสั่ง "อย่าเอาแต่ดูแลคนอื่นตลอด สถานการณ์ของเจ้าเองก็ไม่ใช่ว่าจะดีนัก"

“ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ!” ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม แต่ก็ยังยื่นข้อมือไปให้ท่านอู๋ตรวจชีพจรอย่างเชื่อฟัง

“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แค่ต้องบำรุงร่างกายให้ดี!”

ขณะที่กำลังพูดอยู่ เฉินจื่ออานก็พาพวกผู้ชายกลับมาพอดี

เนื่องจากที่ต้นน้ำยังคงมีดินถล่มต่อเนื่องไม่หยุด ลู่ม่านจึงกังวลว่าหากยังเป็นแบบนี้ต่อไป อาจจะรอไม่ถึงวันที่พวกนางเปิดทางบนภูเขาได้ ที่ตีนเขาก็อาจยันไว้ไม่ไหวเสียก่อน

ดังนั้น ทุกคนจึงแบ่งงานกันทำ

เฉินจื่ออานพาพวกผู้ชายไปที่ต้นน้ำ เพื่อเสริมความแข็งแรงของเขื่อน ในขณะที่ผู้หญิงขนย้ายก้อนหินอยู่ด้านล่าง

พอเห็นเฉินจื่ออานกลับมา ลู่ม่านก็ก้าวเข้าไปหาอย่างมีความสุข “จื่ออาน พวกหรูเฟิงกลับมากันแล้วล่ะ”

เฉินจื่ออานตาไวเห็นว่าท่านอู๋ช่วยตรวจชีพจรให้ลู่ม่านอยู่ จึงรีบก้าวเข้าไปถามทันที “ท่านอู๋ เสี่ยวม่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่ขอรับ?”

“เจ้ายังมีหน้ามาถามอีกรึ?” ท่านอู๋พูดอย่างฉุนเฉียว “นังหนูมันเอะอะก่อเรื่องก่อราว เจ้าก็ดันปล่อยให้นางทำไม่ห้ามไม่ปราม หลายวันก่อนข้าไปเมืองหลวงพอดี ได้ยินหมอหวงพูดถึงเรื่องที่เสี่ยวม่านถูกพิษ ยังดีที่นางไม่เป็นไร เพราะถ้าเป็นอะไรขึ้นมาจริง ๆ มันก็คงสายเกินไปแล้วล่ะ!”

“ท่านอู๋สั่งสอนได้ถูกต้องแล้วขอรับ!” เฉินจื่ออานพูด

ลู่ม่านรีบพูดว่า “นี่ไม่เกี่ยวกับจื่ออานนะเจ้าคะ....”

“นังเด็กใจดำ!” ท่านอู๋พูดจบ ก็ลุกขึ้นยืนเองแล้วพูดว่า “เอาล่ะ ในเมื่อคืนนี้เลิกงานเร็วก็รีบกลับกันเถอะ ข้าก็หิวจะแย่แล้ว คืนนี้ทำของอร่อย ๆ กินให้เต็มคราบเลยดีกว่า!”

“ได้เลย!” ลู่ม่านพูดพลางหัวเราะ

คืนนั้นทุกคนมารวมตัวกันทำอาหารมื้อใหญ่ ท่านป้าพูดด้วยอารมณ์สะท้อนใจว่า “ที่ผ่านมาพวกเราที่นี่ไม่เคยได้ฉลองปีใหม่ที่คึกคักมีชีวิตชีวาขนาดมาก่อนเลย ถ้าเขื่อนซ่อมเสร็จแล้ว พวกเราก็ไม่ขออะไรมากมายแล้วล่ะ แค่ได้มีโอกาสจัดงานเลี้ยงแบบนี้ปีละครั้ง พวกเราก็พอใจมากแล้ว "

ลู่ม่านรีบขัดจังหวะ “ปีละครั้งอะไรกัน? ต่อจากนี้ไป พวกเราต้องได้กินของอร่อย ๆ แบบนี้ทุกวันเลยต่างหาก!”

“โอ้!” ท่านป้าพยักหน้าอย่างตื่นเต้น "ป้าเชื่อเจ้า!"

ขณะที่กำลังพูดอยู่ ที่ด้านนอกก็มีเสียงประกาศดังขึ้นว่า “อ๋องหนิงมาถึงแล้ว”

ลู่ม่านขมวดคิ้วมุ่น ในใจแจ่มแจ้งดีว่า การที่อ๋องหนิงคนนี้รีบเสนอหน้ามาที่นี่ คงเป็นเพราะรู้เรื่องที่พวกเขาขนเสบียงอาหารมาที่นี่แล้วแน่ ๆ ดูท่าทางเหมือนว่าตั้งใจจะมาสร้างปัญหาแน่นอน

หรูเฟิงชักกระบี่ออกมาทันที “ฮูหยิน ข้าจะปกป้องท่านเอง”

“อย่าทำอะไรบุ่มบ่าม!” ลู่ม่านปราม

ระหว่างที่พูดอยู่ อ๋องหนิงก็พาคนเข้ามาแล้วเรียบร้อย

เฉินจื่ออานกลัวว่าอ๋องหนิงจะโยนความโกรธแค้นทั้งหมดไปลงที่ลู่ม่าน จึงเป็นฝ่ายก้าวออกไปกล่าวทักทายเสียเอง “อ๋องหนิง”

อ๋องหนิงกวาดตามองผู้คนในห้องรอบหนึ่ง แต่ละคน ๆ ต่างมีใบหน้าเหลืองซีดร่างกายผอมโซ เขาแค่นยิ้มเย้ยหยัน “เดิมทีฝ่าบาทส่งพวกเรามาที่นี่เพื่อควบคุมทางน้ำ แต่ตอนนี้เหมือนว่ามาเพื่อกดขี่เอารัดเอาเปรียบประชาชนเสียมากกว่า! ข้าไม่ได้เห็นแค่พักเดียว พวกเจ้าก็ทำร้ายประชาชนจนมีสภาพเป็นแบบนี้แล้ว?”

“ท่านอ๋อง งานที่ทุกคนทำล้วนเป็นงานที่ใช้แรงหนัก ทั้งยังไม่มีอะไรดี ๆ ให้กินถึงได้เป็นแบบนี้ต่างหาก”