ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 513

ฮูหยินกั๋วกงรีบพูด “ชิงเหยียน นี่มันอะไรกัน?”

ลู่ม่านพูดด้วยรอยยิ้ม “ท่านแม่ ที่จริงข้ารู้จักกับคุณชายรองมานานแล้ว แต่ตอนนั้น ข้ามีเฉินจื่ออานจึงไม่ได้เข้าใกล้มากนัก ใครจะรู้ว่า คุณชายรองดีกับข้ามาก ครั้งนี้ที่ข้าเกิดเรื่อง คุณชายรองก็ไปช่วยข้าในคุกด้วย ยังไง ข้าก็แยกทางกับเฉินจื่ออานแล้ว ข้าจะทำร้ายจิตใจที่ดีงามของคุณชายรองไม่ได้!”

ฮูหยินกั๋วกงได้ยินแล้วก็สบตากับโมโม่

ก็ถึงพูดเสียงแข็งว่า “งั้น……พวกเจ้าก็กลับมาเร็วๆแล้วกัน”

“เจ้าค่ะ ท่านแม่” ลู่ม่านพูดจบ ก็ทำท่าจะเดินออกไปข้างนอก

พระชายารีบพูดว่า “คุณหนูไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่านะ!”

ลู่ม่านแสยะยิ้มเย็นชาในใจ แต่ปากกลับพูดว่า “เปลี่ยนสิ ต้องเปลี่ยนอยู่แล้ว จะใส่เสื้อผ้าแบบนี้ไปเจอคนก็ไม่ได้! พวกท่านรอข้าก่อนนะ ข้าจะรีบกลับมา”

ว่าแล้ว ลู่ม่านก็เดินไปที่ห้องตัวเองทันที

ก่อนหน้านี้ตอนที่นางมาจวนกั๋วกง เคยไปที่ห้องของเจ้าของร่างเดิม ดังนั้นจึงรู้ว่าในห้องมีเสื้อผ้าสวยๆอยู่เยอะ นางไม่เพียงแต่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาด นางยังจะเปลี่ยนให้สวยสะพรึงจนผู้คนไม่อาจละสายตาจากนางได้

ไม่งั้นจะทำให้คนหลงใหลได้ยังไง?

นางหาชุดหรูฟูฟ่อง ลู่ม่านเดินออกมาจากห้อง

ตอนเห็นลู่ม่าน สีหน้าของพระชายาเฒ่าหนิงก็ยิ่งมืดมนเข้าไปใหญ่ หลี่ยวี่ชอบลู่ม่านขนาดนั้น นางคิดว่านี่ไม่ใช่เรื่องดี แต่ลูกชายขอร้องมาและสัญญาว่าจะตั้งใจทำงาน นางถึงได้ฝืนตกลง

ตอนนี้ ลู่ม่านแต่งตัวแบบนี้ นี่คิดจะล่อลูกชายตัวเองให้ได้เหรอ?

กำลังจะโวยวาย โมโม่ที่อยู่ข้างหลังก็รีบห้าม “พระชายา ท่านลืมที่สัญญากับคุณชายรองแล้วเหรอเจ้าคะ ถ้าตอนนี้ท่านด่าคุณหนูชิงเหยียน คุณชายรองคงจะโกรธแย่นะเจ้าคะ”

นางตามใจลูกชายคนนี้มากเกินไป จนเสียคนแล้วตอนนี้!

พระชายาเจ็บใจมาก แต่ภายนอกก็ต้องอดทนไว้

ลู่ม่านชอบเห็นคนที่ตัวเองไม่ชอบ ไม่ชอบตัวเอง แต่ก็ทำอะไรนางไม่ได้ สะใจจริงๆ

นางตั้งใจทำท่าสะดีดสะดิ้งต่อหน้าพระชายา เสร็จแล้วก็ถึงเดินขึ้นรถที่จวนกั๋วกงเตรียมไว้ให้

……

ณ จวนอ๋องหนิง

ทุกครั้งที่ลู่ม่านมาก็จะกลัวทุกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับไม่เหมือนแต่ก่อนเลย ตอนนี้นางเป็นแขกแล้ว

เพิ่งเข้าประตูไป หลี่ยวี่ก็เดินเข้ามาต้อนรับอย่างเป็นมิตร เห็นลู่ม่านเข้ามา หลี่ยวี่ยังไม่ทันได้ทำความเคารพพระชายาเฒ่าหนิง ก็รีบเดินเข้ามาหานางแล้ว

ยังดีที่มีโมโม่ที่อยู่ข้างพระชายาเตือน

“คุณชายรอง ท่านยังไม่ได้ทำความเคารพพระชายาเลยนะเจ้าคะ”

หลี่ยวี่ก็ทำความเคารพแบบขอไปที “ขอคารวะท่านแม่” พูดจบ ก็รีบเดินเข้าไปหาลู่ม่านทันที

“เสี่ยวม่าน……อ้อ ไม่สิ ตอนนี้ควรเรียกเจ้าคุณหนูชิงเหยียนแล้ว ข้ารู้ว่าระหว่างเราต้องเป็นโชคชะตาแน่ๆ ตอนนี้คิดทบทวนดูแล้ว ที่จริงพวกเราน่าจะเคยเจอกันตอนเด็กนะ ตอนนั้น แม่ข้าพาข้าไปเที่ยวที่จวนกั๋วกง เจ้าน่ารักและสวยตั้งแต่เด็กเลยนะ”

ลู่ม่านหรี่ตามองหลี่ยวี่ที่ถูกความสวยตบตา นางก็อมยิ้มแล้วพูดว่า “งั้นเหรอ?”

“ใช่สิ! ตอนนั้นเจ้ายังเล็ก คงจะจำไม่ได้แน่ เจ้าเข้าไปในบ้านกับข้าไหม ข้าจะเล่าเรื่องราวตอนเด็กให้เจ้าฟัง”

“ยวี่เอ๋อ!” พระชายาอดไม่ได้พูดขึ้น