ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 566

“เจ้ากลับไปเถอะ!” จวงลี่จ้งพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

หรูอวี่ยังอยากจะพูดว่า ให้ข้าอยู่กับท่านดีกว่า แต่ว่า เขาพูดถึงขนาดนี้แล้ว ยังต้องพูดอะไรอีกล่ะ? พูดไปก็ทำให้คนรังเกียจมากกว่า

“เจ้าค่ะ!” หรูอวี่ย่อตัวเคารพจวงลี่จ้งเล็กน้อย แล้วกลับหลังหันเดินจากไป

พอถึงจุดทางเลี้ยว นางหันกลับไปมอง ก็เห็นจวงลี่จ้งกำลังเหม่อมองหน้าประตูห้องลู่ม่าน

หรูอวี่แสยะยิ้มอย่างขมขื่น หาก้อนหินใหญ่ๆนั่งลง แอบมองจวงลี่จ้งอยู่ห่างๆ

เจ้าอยู่กับฮูหยิน ข้าอยู่กับเจ้า เช่นนี้ พวกเราจะไม่มีใครเหงาอีก ดีหรือไม่?

...

เช้าวันต่อมา ลู่ม่านตื่นขึ้นมาจากฝัน เรื่องแรกที่ทำคือจับหน้าผากของฉางเซิง ไข้ลดลงแล้วจริงด้วย เมื่อคืนไม่ได้ฝันไปจริงๆด้วย

ลู่ม่านดีใจมาก ก้มหน้าจุ๊บแก้มฉางเซิงแรงๆ

พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นฉางเซิงกำลังมองลู่ม่านด้วยดวงตากลมโต ลู่ม่านหัวใจแทบละลาย ลูบใบหน้าของฉางเซิงเบาๆ

“ช่วงนี้เจ้าผอมลงไปมากเลย แม่จะไปเตรียมอาหารมาให้เจ้าเดี๋ยวนี้เลย”

หรูเฟิงยกน้ำเข้ามา เห็นฉางเซิงอาการดีขึ้นแล้ว ก็ดีใจอย่างมาก

“ดีจังเลย คุณชายน้อยดีขึ้นแล้ว ฮูหยินจะได้วางใจสักที”

ลู่ม่านก็ถึงเห็นว่าหรูเฟิงเข้ามาในห้องก็จับเอวไว้ตลอด ถึงแม้จะไม่เห็นท้อง แต่ท่านี้ดูคุ้นเคยมากเลย? นางจึงร้องขึ้นอย่างตกใจว่า “นี่เจ้า? ท้องแล้วเหรอ?”

หรูเฟิงที่เป็นผู้หญิงเย็นชา พอได้ยินลู่ม่านพูดออกมา นางก็ก้มหน้าลงอย่างเขินอายทันที

“อย่าเขินไปสิ รีบบอกมา กี่เดือนแล้ว?”

หรูเฟิงตอบเสียงเบา “หมอบอกว่า สองเดือนกว่าเจ้าค่ะ”

“งั้นตอนนี้เป็นช่วงที่สำคัญที่สุดเลยนะ เจ้าถือของหนักขนาดนี้ได้ยังไง? เร็ว รีบวางลงเดี๋ยวนี้” ลู่ม่านรีบแย่งของในมือหรูเฟิงมา

“เหอฉวนก็จริงๆเล้ย พวกเจ้าแต่งงานเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ก็ไม่บอกข้าสักหน่อย มีลูกแล้วยังไม่บอกข้าอีก เห็นข้าเป็นเพื่อนอยู่ไหม?”

หรูเฟิงรีบพูดว่า “พวกข้ารู้ว่าท่านกำลังยุ่งอยู่ที่บ้าน ตอนแรกว่าจะรอถึงสามเดือนแล้วค่อยบอกท่าน แต่ท่านก็มาเสียก่อน”

“งั้นข้ามาตรงเวลาพอดีน่ะสิ! รอฉางเซิงหายดีแล้ว ข้าจะซื้อของให้พวกเจ้านะ”

“คือ...” หรูเฟิงรีบพูด “ไม่ต้องหรอกเจ้าค่ะ ฮูหยินท่านให้ร้านนี้แก่พวกเรา พวกเราไม่มีปัญหาด้านปากท้อง ยังต้องใช้ของอะไรอีกเจ้าคะ?”

“ข้าไม่ได้ให้พวกเจ้าหรอกนะ!” ลู่ม่านพูด “ข้าให้เด็กน้อยในอนาคตของพวกเราต่างหาก!”

ว่าแล้ว ลู่ม่านก็ไม่สนใจว่านางจะต้องการหรือไม่อีก และหันไปทำงานของตัวเองต่อ

รอฉางเซิงเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว พอเปิดประตูออกไป ก็เห็นจวงลี่จ้งยืนอยู่ข้างนอก ลู่ม่านก็ถึงนึกขึ้นได้ว่า จวงลี่จ้งติดตามมาด้วยตลอด

พอเห็นลู่ม่านออกมา หรูเฟิงก็พูดว่า “คุณชายจวงยืนอยู่ตรงนี้ตลอดทั้งคืน...”

ลู่ม่านขมวดคิ้ว รีบเดินเข้าไป “คุณชายจวง”

“เสี่ยวม่าน ฉางเซิงดีขึ้นหรือยัง?”

“ดีขึ้นแล้วล่ะ!” ลู่ม่านว่าแล้ว ก็อุ้มฉางเซิงให้เขา จวงลี่จ้งอึ้ง และตื่นเต้นขึ้นมาทันที

“ให้ข้าอุ้มเหรอ?”