ชีวิตบ้านนาของแม่นางลู่ม่าน นิยาย บท 8

ดอกเก๊กฮวย? ที่แท้ดอกเบญจมาศป่าของที่นี่เรียกว่าดอกเก๊กฮวยนี่เอง? ไม่ว่าจะเรียกว่าอะไร ลู่ม่านก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะหาเงินก้อนแรกได้แล้ว

คิดได้เช่นนี้ นางก็รีบพูดว่า “ที่นี่เอาดอกเบญจมาศ……อืม ดอกเก๊กฮวยมาทำเป็นยาไหม?”

“ยาเหรอ?” เฉินจื่ออานมองแล้วก็พูดว่า “เหมือนจะเคยเห็นในร้านยาหุยซุนในตำบลมาก่อนนะ แต่มีเพียงหมอที่ทำได้……”

“ไม่เป็นไร! ข้าทำเป็น!” ลู่ม่านพูดจบก็ลงมือเด็ดทันที ในเมื่อมีคนซื้อ งั้นนางก็จะเด็ดออกไปขาย

ลู่ม่านดีใจอย่างมาก แล้วโบกมือกับเฉินจื่ออาน “เจ้าไปทำงานเจ้าเถอะ เดี๋ยวเสร็จแล้วข้าตามไป”

มองดูดอกเก๊กฮวยที่ขึ้นเต็มไปหมด วันนี้คงจะเด็ดไม่หมดแน่

เฉินจื่ออานมองดูรอบๆ ตำแหน่งนี้ไม่ใช่ป่าลึก ดังนั้นคงจะไม่อันตรายเท่าไหร่ ก็เลยกลับหลังหันเดินออกไป

ลู่ม่านกลัวว่าจะทำดอกไม้เสีย ดังนั้นจึงเด็ดไม่เร็วมาก รอเฉินจื่ออานกลับมา นางก็เก็บได้แค่ตะกร้าเล็กๆ

“ลู่ม่าน ข้าช่วยเจ้าเด็ดนะ!” เขาเอาสัตว์ที่ตัวเองล่ามาวางไว้บนพื้นแล้วพูดขึ้น

ลู่ม่านหันกลับไปมอง เห็นเขาถือสัตว์ป่ามาเป็นพวง มีไก่ป่าสามตัวและกระต่ายป่าอีกสองตัว เห็นนางหันกลับมามอง เฉินจื่ออานก็อธิบายว่า “วันนี้ไม่ได้เข้าไปในป่าลึก เลยล่าได้แค่นี้น่ะ……”

“ไม่เป็นไร!” ลู่ม่านรู้ว่าเขาเป็นห่วงตัวเอง ดังนั้นเลยไม่กล้าเข้าไปลึกมาก

เห็นว่าถึงตอนเที่ยงแล้ว ลู่ม่านก็หยุดเด็ดแล้วพูดว่า “จื่ออาน เจ้าหิวหรือยัง? พวกเรากินข้าวเที่ยงกันก่อนไหม?”

เฉินจื่ออานพยักหน้า ทั้งสองหาที่ว่างใกล้กับดอกเบญจมาศแล้วนั่งลง จากนั้นก็เอาอาหารแห้งออกมาจากกระเป๋า

อาหารแห้งดูเหมือนจะไม่ใช่เฉินหลี่ซื่อเตรียมไว้ให้ แต่เป็นจ้าวซื่อเตรียมให้ แค่เห็นก็ไม่มีอารมณ์จะกินแล้ว ยิ่งไปกว่านั้น ปล่อยไว้นานขนาดนี้ ทำให้มันแข็งจนฟันแทบหัก

ลู่ม่านปฏิเสธอาหารแห้งของเฉินจื่ออานเสียงแข็ง นางลุกขึ้นยืน

“เสี่ยวม่าน เจ้าจะไปไหน?”