หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1004

เมื่อเห็นลูกน้องของพี่หลินเข้ามา เฉินเฮ่าก็เริ่มย่ามใจ

เขาหยิบมีดปอกผลไม้บนโต๊ะและจ้องมองหลินมั่วด้วยสายตาดุร้าย "พี่หลิน ไม่ว่าจะยังไงวันนี้ฉันขอแทงมันสักหลายทีเถอะ!”

หลิวหลินหัวเราะร่า "ไม่มีปัญหาฉันจะให้โอกาสนายแน่!"

"แต่อย่าถึงตายก็แล้วกัน”

“ประเดี๋ยวจับเมียมันมาได้ ฉันจะเล่นสนุกต่อหน้ามัน อย่างนี้แหละ ถึงใจดี!”

สายตาของเฉินเฮ่าหยาบโลน "ได้อยู่แล้วพี่หลิน"

“ฮ่าๆๆ เมื่อถึงเวลาไอ้อ่อนหัดนี่ต้องโกรธจนตายแน่ๆ!”

สีหน้าหลิวหลินเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ "ก็ถึงว่าไงไอ้หนู แกน่ะมันอ่อนเกินไป"

“อ้อจริงสิ หลินหลิน เมียของมันเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอใช่ไหม”

"จุ๊ๆ สวยทั้งบ้านเลยนะเนี่ย”

“ให้ตายเถอะ สุดยอดจริงๆ!”

"ครั้งนี้ข้าได้ของดีมากเลย!"

เฉินเฮ่ารู้สึกอิจฉามาก แล้วหันไปมองหลินมั่ว “ได้ยินหรือยังไอ้หนู นี่คือราคาที่แกต้องจ่ายสำหรับการทำร้ายพวกเรา!"

“แต่ว่าถ้าแกพาเมียของแกมาปรนนิบัติดูแลพี่หลินเป็นอย่างดี ฉันก็อาจจะช่วยขอความเมตตาจากพี่หลินให้แกได้นะ”

ไม่รอให้เขาพูดจบ หลินมั่วก็หันหลังทันที

เฉินเฮ่าเปลี่ยนสีหน้า “คิดจะหนีหรือ”

ลูกน้องหลายคนก็รีบตรงเข้ามาทันที

หลินมั่วกลับหยุดยืนอยู่ที่ประตู

จากนั้นเขาก็ปิดประตูและล็อกประตูอีกด้วย

ทุกคนมองหน้ากันด้วยความงุนงง หลินมั่วจะทำอะไร

เฉินเฮ่า "ไอ้หนูพวกเราไม่ได้ปิดประตู แต่แกกลับปิด?"

“ทำไมล่ะ กลัวว่าจะอับอายผู้คนตอนถูกอัดงั้นสิ”

หลินมั่วพูดอย่างใจเย็น "ไม่"

“ฉันกลัวพวกแกจะหนีต่างหาก!”

ทุกคนตกตะลึงไปครู่หนึ่งจากนั้นก็โกรธเดือดดาล

หลิวหลินสบถออกมาทันที "ให้ตายเถอะ แกนี่ขี้โม้เก่งจริงๆ!"

“อวดดีมาก!”

“ฆ่ามันให้ตายเดี๋ยวนี้!”

ทุกคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก จากนั้นก็หยิบอาวุธออกมาทีละคนแล้วล้อมหลินมั่วอีกครั้ง

เฉินเฮ่าถือมีดปอกผลไม้และมองไปที่หลินมั่วอย่างคันไม้คันมือ

หลินมั่วส่งเสียงเย้ยหยัน เขาลงมืออีกครั้งด้วยการพุ่งไปหาชายที่ยืนอยู่ข้างๆเขา

สีหน้าของชายผู้นั้นเปลี่ยนทันทีเขายกมีดขึ้นฟันใส่เขาอย่างรวดเร็ว

หลายคนที่อยู่ใกล้เคียง ก็ซัดใส่หลินมั่วทีละคน

หลินมั่วหันกลับมาและรีบพุ่งไปที่กลุ่มคนเหล่านั้นเมื่อกางมือทั้งสองออกมีดทั้งหมดที่อยู่ในมือของพวกเขาทั้งหลายก็ถูกชิงไป

ขณะเดียวกันเขาก็กระโดดขึ้นถีบไปที่หน้าอกของคนทั้งสองด้วยเท้าสองข้างพร้อมกันนั้นก็ใช้แรงกระแทกกลับ ถีบคนที่สามไปที่ขากรรไกรด้วยลูกเตะอันหนักหน่วง

ส่วนตัวของหลินมั่วนั้นก็หมุนตีลังกากลางอากาศด้วยแรงถีบของตัวเองแล้วกลับลงมายืนที่พื้นได้อย่างมั่นคง

รวมลูกถีบกลางอากาศสามลูกติดอย่างสมบูรณ์แบบ

คนสามคนนอนระเนระนาดอยู่ที่พื้น

ดวงตาของหลินหลินเบิกกว้าง เธอมองไปที่หลินมั่วด้วยความไม่เชื่อ

ตอนนี้เธอมึนงงเล็กน้อย ทันใดนั้น เธอก็ตระหนักได้ว่าเธอประเมินพี่เขยของเธอคนนี้ต่ำเกินไปจริงๆ