หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 101

หวงหย่งเฟิงรู้สึกตกใจ “เรื่องของบ้านผม? บ้านผมมีเรื่องอะไรเหรอ”

หลินมั่วพูดเสียงเบา “เรื่องที่บ้านคุณ มันเกี่ยวโยงถึงความลับของบ้านคุณ พูดที่นี่ คงจะไม่เหมาะ”

หวงหย่งเฟิงรีบให้คนไปจัดเตรียมห้องเดี่ยว มีแค่เขากับภรรยาและหลินมั่วที่เข้าไปกันตามลำพัง

“คุณหลิน สรุปแล้วเป็นเรื่องอะไรกันเนี่ย”

พอเข้าห้องไป หวงหย่งเฟิงก็รีบถามขึ้นมาทันที

หลินมั่ว “ประธานหวง ผมเคยบอกกับภรรยาของคุณแล้วครับว่าภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงลูกชายของคุณจะต้องเกิดอุบัติเหตุอีกแน่”

สีหน้าของหวงหย่งเฟิงเปลี่ยนไปทันที “คุณหลิน ฉันอยากจะถามคุณเรื่องนี้อยู่พอดีเลย คุณ…คุณรู้ได้ยังไงว่าลูกชายของฉันจะเกิดอุบัติเหตุ”

คุณหญิงหวงพูดด้วยเสียงที่สั่นเทา “นั่นสิ นี่…นี่มันไม่คาดคิดจริงๆ…”

“ทั้งตึกนั้นไม่เป็นอะไรเลย มีแต่ลูกชายฉันที่เป็น นี่…นี่มันพิลึกจริง”

“ถ้ารู้มาก่อนว่าตึกนี้แอบตัดลดวัสดุในการสร้าง ฉัน…ฉันก็ส่งลูกไปที่โรงพยาบาลอื่นแล้ว!”

หลินมั่วส่ายหัว “ไม่ว่าคุณจะย้ายเขาไปที่ไหน เขาก็จะต้องเกิดอุบัติเหตุอย่างแน่นอนครับ”

หวงหย่งเฟิงและภรรยาของเขางุนงง “ทำไมกัน”

หลินมั่วไม่ตอบ แต่กลับย้อนถาม “ประธานหวง ช่วงเวลาอันใกล้นี้ คนตระกูลบ้านหวงของพวกคุณมักจะเกิดอุบัติเหตุบ่อยๆ ใช่ไหมครับ”

คุณหญิงหวงรีบพยักหน้า “ ใช่แล้ว สามเดือนก่อน มีก้างปลามาติดที่คอตอนที่พ่อสามีกำลังกินข้าว ถึงกับต้องผ่าตัดเลยทีเดียว”

“เดือนก่อน ตอนที่น้องชายของสามีฉันไปดำน้ำ ก็เจอปลาฉลามในพื้นที่น้ำที่ไม่มีปลาฉลาม เกือบจะไม่มีชีวิตรอดกลับมา”

“สามอาทิตย์ก่อน น้องสาวของสามีฉัน ถูกกระถางดอกไม้ที่อยู่บนตึกหล่นใส่หัวไหล่ซ้ายตอนที่กำลังเดิน กระดูกหักเลย…”

“อาทิตย์ก่อน อยู่ๆ ล้อรถก็หลุดออกมาอย่างไม่มีสาเหตุตอนที่น้าเล็กของสามีฉันกำลังขับรถวิ่งอยู่บนถนนทางด่วน ทำให้เกิดอุบัติเหตุร้ายแรง”

“จากนั้นก็เป็นลูกชายของฉัน…”

สีหน้าหวงหย่งเฟิงขาวซีด “คุณหลิน พวกนี้ หรือว่าจะมีความเกี่ยวโยงกันเหรอ”

หลินมั่วย้อนถาม “อุบัติเหตุเกิดขึ้นอย่างไม่ขาดสาย คุณเองไม่รู้สึกว่ามันแปลกเหรอครับ”

หวงหย่งเฟิงเกาหัว “ฉันเองก็คิดว่ามันแปลก”

“แล้วก็เคยหาอาจารย์มาดูแล้ว แต่ก็ไม่เจอปัญหาอะไรเลย”

“คุณหลิน นี่มันเป็นยังไงกันแน่ครับ”

หลินมั่ว “ผมขอถามคุณนะครับ ในช่วงสามปีนี้ สุสานบรรพบุรุษที่บ้านของท่านมีการรื้อใหม่ใช่ไหมครับ”

หวงหย่งเฟิงรู้สึกตะลึงอีกครั้ง “สองปีก่อน สุสานบรรพบุรุษที่บ้านฉันเคยรื้ออยู่ครั้งหนึ่ง”

“เป็นคำสั่งของพ่อฉันเอง บอกว่าเป็นคุณผู้ชายคนที่ฝังศพปู่ฉันเป็นคนบอกมา ว่าสามสิบปีจะต้องรื้อครั้งหนึ่ง”

“พวกเราหาอาจารย์ท่านหนึ่งมาช่วย”

“หรือว่า พวกเรา…พวกเราไม่ควรจะรื้อสุสานบรรพบุรุษเหรอครับ”

หลินมั่วมองไปที่คุณหญิงหวง “คุณหญิงหวงเป็นคนไปเชิญปรมาจารย์ท่านนี้เหรอครับ”

“ใช่!” หวงหย่งเฟิงพยักหน้า ในขณะเดียวกันก็รู้สึกประหลาดใจ “คุณรู้ได้ยังไงครับ”

หลินมั่วยิ้ม “ถ้าคุณหญิงหวงเป็นคนเชิญ งั้นก็ไม่มีข้อสงสัยอะไรแล้วครับ”

“ทำไม” หวงหย่งเฟิงขมวดคิ้ว สายตาที่มองคุณหญิงหวงนั้นก็เต็มไปด้วยความระแวง

สีหน้าของคุณหญิงหวงเปลี่ยนไป “ที่รัก ฉัน…ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ”

“คุณหลิน คุณอย่าใส่ร้ายฉันนะ ฉัน…ฉันจะจัดการคนในบ้านตนเองได้ยังไงกันคะ”

“อีกอย่าง ตอนนี้ลูกฉันบาดเจ็บขนาดนี้ ฉันจะลงมือกับลูกตนเองเหรอ”

หลินมั่วส่ายหัว “คุณหญิงหวง ผมไม่ได้บอกว่าคุณเป็นคนทำเรื่องนี้ แต่ว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นก็เพราะคุณครับ!”

คุณหญิงหวง “หมายความว่ายังไง”

หลินมั่ว “คุณไปสบประมาทอาจารย์คนนั้นใช่ไหมครับ”

“ฉันเปล่า…” คุณหญิงหวงพูดอย่างไม่มั่นใจนัก