หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 102

หวงหย่งเฟิงทำสีหน้าโกรธขึ้นมาทันทีและพูดด่าว่า “คุณบอกความจริงมาเลยนะ สรุปคุณได้สบประมาทอาจารย์ท่านนั้นจริงหรือเปล่า”

คุณหญิงหวงพูดเสียงต่ำ “ฉัน…ฉันแค่รู้สึกว่าเขาชอบวางท่า ก็เลย…ก็เลยว่าเขาไป…”

หลินมั่ว “คุณหญิงหวง ผมอยากจะให้คุณพูดความจริง ”

“เรื่องนี้มันเกี่ยวพันถึงความเป็นความตายของสามีและลูกชายคุณ ถ้าคุณโกหกอีก ผมก็ช่วยคุณไม่ได้จริงๆ นะครับ”

สีหน้าของคุณหญิงหวงขาวซีด “เขา…ตอนนั้นเขาทะเลาะกับฉัน ฉันรู้สึกโกรธ ก็เลยให้คนไปจัดการเขา... ”

“แล้ว…แล้วก็จับลูกชายเขาไว้ บังคับให้เขามาจัดระเบียบสุสานบรรพบุรุษ…ที่บ้านเรา…”

“เป็นแบบนี้นี่เอง!” หลินมั่วยิ้มเยือกเย็น “ไม่น่าเขาถึงอยากจะเอาพวกคุณให้ตาย!”

“คุณ…คุณ…” หวงหย่งเฟิงโกรธจนตัวสั่น เวลาภรรยาคนนี้ทำเรื่องอะไร ไม่เคยให้เขาสบายใจเลยสักครั้ง

คุณหญิงหวงพูดด้วยเสียงที่สั่นเทา “ที่รัก ฉัน…ฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะ ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าเขาจะลงมือร้ายกาจขนาดนี้…”

“หุบปากไปเลยนะ!” หวงหย่งเฟิงตบเข้าไปที่หน้าของเธอ ตะโกนเสียงดังว่า “มือไม่พายยังเอาเท้าราน้ำ”

“ตั้งเเต่ตอนนี้เป็นต้นไป คุณห้ามยื่นมือมายุ่งเรื่องของที่บ้านอีก ”

“ไม่อย่างนั้น ผมตีขาคุณให้หักแน่ ชาตินี้ก็อย่าหวังจะออกจากบ้านอีก!”

คุณหญิงหวงกลัวจนตัวสั่น ไม่กล้าพูดอะไรอีก

หวงหย่งเฟิง “คุณหลิน งั้น…งั้นยังจะพอช่วยบ้านผมได้ไหมครับ”

หลินมั่ว “ผมรับเงินของคุณมา ก็ต้องช่วยคุณอยู่แล้วครับ”

หวงหย่งเฟิงถอนหายใจโล่ง “ขอบคุณครับคุณหลิน ขอบคุณจริงๆ!”

“งั้น…งั้นพวกเราจะไปที่สุสานบรรพบุรุษของบ้านผมเมื่อไหร่กันดีครับ”

หลินมั่วส่ายหัว “ไม่ต้องไปครับ! ”

“สุสานบรรพบุรุษที่บ้านคุณไม่มีปัญหาอะไร!”

หวงหย่งเฟิงอึ้งไป ถ้าสุสานบรรพบุรุษไม่มีปัญหา แล้วมันเป็นยังไงกันแน่

หลินมั่ว “เล่นของใส่สุสานบรรพบุรุษ ถือว่าทำเพื่อข่มขวัญเล่นมากกว่าครับ เพราะมันจะสังเกตุได้ง่าย แล้วก็แก้ง่ายอีกด้วย”

“หากอยากจะเอาถึงตายจริงๆ ก็จะเล่นของใส่ที่อื่น เพื่อไปรบกวนฮวงจุ้ยของสุสานบรรพบุรุษ ฆ่าคนได้อย่างแยบยล”

“คุณลองคิดดูดีๆ อาจารย์คนนั้น นอกจากไปที่สุสานบรรพบุรุษที่บ้านคุณแล้ว ยังเคยไปที่ไหนอีกไหม”

“อย่างเช่น บ้านของคุณหรือเครือธุรกิจของคุณเป็นต้น”

หวงหย่งเฟิงลองคิดดูดีๆ แล้วพูดว่า “จริงสิ เขาเคยไปที่บริษัทของฉัน ”

“เขาบอกว่าฮวงจุ้ยที่บริษัทฉันมีปัญหา ก็เลยช่วยจัดแต่งใหม่ให้ ...”

“หรือว่าเขาจะเล่นของใส่บริษัทของฉัน”

หลินมั่ว “ลองไปดูก็จะรู้เองครับ!”

หวงหย่งเฟิงขับรถพาหลินมั่วไปที่บริษัทด้วยตนเอง

ก่อนอื่นเขาพาหลินมั่วไปดูที่ที่อาจารย์คนนั้นจัดแต่งใหม่ แต่ก็ไม่ได้มีอะไรดูแปลกประหลาด

แต่หลินมั่วเองก็ไม่รีบร้อน ค่อยๆ เดินในบริษัทอย่างช้าๆ ใช้ใจในการสัมผัสทุกๆ ที่ในบริษัท

หวงหย่งเฟิงเดินตามอยู่ข้างๆ เขาอย่างนอบน้อม ในใจของเขากระสับกระส่ายอย่างมาก นี่มันเป็นเรื่องที่เกี่ยวพันถึงความเป็นความตายของครอบครัวเขาเลยนะ

ตรากตรำอยู่นานสามชั่วโมง จนท้องฟ้าเริ่มสาง ในที่สุดหลินมั่วก็ค้นพบจนได้

สุดท้ายเขายืนอยู่ที่มุมหนึ่งในห้องทำงานของหวงหย่งเฟิงแล้วเงยหน้ามองขึ้นไปบนเพดาน

“ที่แท้ก็อยู่ที่นี่นี่เอง!”

หลินมั่วยิ้มเล็กน้อย กระโดดตัวขึ้นแล้วกำหมัดต่อยไปที่ฝ้าเพดาน

ฝ้าเพดานถูกต่อยจนเป็นรู จากนั้นข้างในก็มีของเล็กๆ หล่นลงมากระทบกับพื้นแล้วส่งเสียงดัง

พอหวงหย่งเฟิงมองดู ก็ทำตาโตขึ้นมาทันที

มันเป็นโลงศพสีดำอันเล็กๆ ที่ยาวประมาณ 16 เซน!