หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 105

หลินมั่วขมวดคิ้ว นี่หวงเหลียงตั้งใจจะยุให้แตกแยกกันนี่

ประเด็นคือหวงเหลียงพูดเอาใจสวีเจี้ยนกงและฟังฮุ่ยได้เก่ง ทั้งสองคนนี้จึงชอบเขามาก

สวีปั้นซย่าพูดด้วยความโกรธ “หวงเหลียง ที่นายพูดหมายความว่ายังไง”

“ถ้าไม่ใช่นายหาคนหลอกลวงมา จะเกิดเรื่องแบบนี้ไหม พวกเราจะต้องออกเงินร้อยล้านนี้เหรอ”

“ถ้าไม่เงินร้อยล้านนั่น พวกเราจะต้องติดคุกทั้งหมด นายยังจะมาพูดตัดกำลังใจอีกเหรอ”

หวงเหลียงเบะปาก “ไม่ถึงกับติดคุกหรอกมั้ง”

“นี่แค่วันเดียวก็จับเถ้าแก่โจวได้แล้ว เงินก็ตามกลับมาได้แล้ว มันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่”

“แต่เงินร้อยล้านก็ไม่ใช่เรื่องเล็กๆ แล้ว”

“เงินตั้งร้อยล้านเลยนะ ต่อให้พี่เขยทำงานทั้งชาติ ไม่สิ หลายชาติก็คงหาเงินไม่ได้ขนาดนี้หรอกนะ”

สีหน้าของสวีเจี้ยนกงกับฟังฮุ่ยนั้นแย่ลงกว่าเดิม พอคิดว่าจะต้องเอาเงินก้อนโตขนาดนี้ไปให้คนอื่น พวกเขาก็รับไม่ได้

สวีเจี้ยนกงพูดด้วยความโกรธ “ปั้นซย่า แกเลิกพูดแทนหลินมั่วได้แล้ว!”

“หวงเหลียงพูดถูกแล้ว เรื่องในครั้งนี้ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย”

“จับคนได้เร็วขนาดนี้ พวกเราไม่ติดคุกอยู่แล้ว”

“แต่คำพูดที่เขาพูดไปลอยๆ กลับทำให้พวกเราสูญเสียเป็นร้อยล้าน”

“พ่อว่าคนที่ต้องติดคุกคือเขาต่างหาก!”

ฟังฮุ่ยพยักหน้า “พ่อแกพูดถูกแล้ว!”

“นี่มันเป็นทรัพย์สมบัติของบ้านเรา ลูกเขยแต่งเข้าอย่างเขา มีสิทธิ์อะไรมาจัดการ”

“ปั้นซย่า แกไปบอกหุ้นส่วนพวกนั้นเลยนะ”

“ถ้าอยากได้เงินร้อยล้านนี้ ก็ไปเอาที่หลินมั่ว ตระกูลสวีของเราจะไม่ออกให้แม้แต่สตางค์เดียว!”

สวีปั้นซย่าโกรธจนตัวสั่น “พ่อ แม่ ทำไมพวกท่านถึงไม่มีเหตุผลเลยคะ”

“สถานการณ์ในตอนนั้น ทุกคนต่างอารมณ์ฉุนเฉียว ถ้าไม่ให้คำมั่นสัญญา พวกเขาจะยอมง่ายๆ เหรอ”

“เอาเงินร้อยล้านนี้มา ถึงจะแก้ปัญหาเรื่องนี้ไปได้”

“ไม่อย่างนั้น พวกเราก็ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ”

หวงเหลียงพูดอย่างช้าๆ ว่า “ก็ไม่ต้องใช้เยอะขนาดร้อยล้านหรอกมั้ง…”

ฟังฮุ่ยตาลุกวาวขึ้นมาทันที “ใช่ แค่ล้านเดียวก็พอแล้ว มากสุดก็ห้าร้อยล้าน”

“อยู่ๆ แกก็เอาออกมาร้อยล้าน แกคิดว่าเงินของพวกเรานั้นลอยมากับลมหรือไง”

“หลินมั่วนะหลินมั่ว นายไม่มีส่วนช่วยอะไรต่อบริษัทเลย แต่เรื่องเสียเงินกลับเต็มใจยินยอมนักนะ!”

สวีปั้นซย่าโกรธจนแทบจะกระอักเลือดออกมา ความคิดของพ่อกับแม่ ทำให้เธอแทบจะบ้า

และในตอนนั้นเอง อยู่ๆ ก็มีกลุ่มคนพุ่งเข้ามาจากข้างนอกประตู กลุ่มคนนี้ก็คือเหล่าผู้ถือหุ้นนั่นเอง

“ประธานสวี ได้ยินว่าตามเงินกลับมาได้แล้วเหรอ” หุ้นส่วนคนหนึ่งพูดด้วยความประหลาดใจ

สวีเจี้ยนกงรีบพูดขึ้นมาก่อนว่า “ใช่แล้ว เงินตามกลับมาแล้ว”

“แต่เป็นตำรวจที่ตามกลับมาได้ ไม่เกี่ยวกับหลินมั่วแม้แต่น้อย”

“เพราะฉะนั้น เงินร้อยล้านที่หลินมั่วสัญญากับพวกคุณไว้ก่อนหน้านี้ ก็เป็นไปไม่ได้แล้ว!”

ฟังฮุ่ยพยักหน้า สีหน้าได้ใจอย่างมาก

โยนเรื่องทั้งหมดไปให้หลินมั่ว พอเป็นแบบนี้แล้ว ก็จะประหยัดเงินได้แล้ว

ผู้ถือหุ้นพวกนั้นโวยวายขึ้นมาทันที

“คุยกันไว้ว่าร้อยล้าน ทำไมจะเป็นไปไม่ได้”

“ทำไมอยู่ๆ ถึงเปลี่ยนคำพูด”

“ประธานสวี คุณต้องให้คำตอบที่สมเหตุผลกับพวกเราด้วยนะ!”

สีหน้าของสวีปั้นซย่านั้นอายจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่โบกมือแล้วพูดว่า “ทุกคนไม่ต้องกังวลไป”

“คำสัญญาของหลินมั่ว จะเป็นจริงแน่นอนค่ะ”

“เงินร้อยล้าน จะแบ่งให้พวกคุณแน่นอน…”

สวีเจี้ยนกงพูดขัดคำสวีปั้นซย่าทันที “เป็นไปไม่ได้!”

“นั่นเป็นคำสัญญาของหลินมั่ว พวกคุณอยากได้เงินก็ไปเอาที่หลินมั่ว”

“ที่นี่คือสวีซื่อกรุ๊ป ไม่เกี่ยวกับหลินมั่วเลยแม้แต่น้อย”

สวีปั้นซย่าร้อนรน “พ่อคะ!”

“แกหุบปากเลยนะ!” สวีเจี้ยนกงพูดด้วยความโกรธ “แกไม่มีสิทธิ์ที่จะพูด!”

ฟังฮุ่ยพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจและแฝงไปด้วยความหมายว่า “ปั้นซย่า พ่อเธอก็ทำเพื่อเธอทั้งนั้น เงินตั้งร้อยล้าน ต้องใช้เวลานานแค่ไหนถึงจะหามาได้”

หวงเหลียงยิ้มแล้วพูดว่า “ใช่แล้ว พี่ปั้นซย่า ให้หลินมั่วรับผิดชอบนิดหน่อย พวกเราก็จะประหยัดเงินไปตั้งร้อยล้าน คุ้มจะตายไป!”