หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 107

สวีเจี้ยนกงโกรธเคืองอย่างมาก “ฉันยอมแบ่งเงินร้อยล้านให้พวกแกแล้ว แก…แกอย่าทำให้มันมากเกินไปนะ!”

ผู้ถือหุ้นยิ้มเยือกเย็น “ฉันทำมากเกินไปแล้วไง แกไม่ยอมเหรอ”

“แก…แก…” สวีเจี้ยนกงอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออกเลย

ในตอนนั้นเอง ก็มีคนเอาโทรศัพท์ออกมาเตรียมที่จะแจ้งความแล้ว

ฟังฮุ่ยขยับเข้าไปข้างๆ สวีปั้นซย่า พูดด้วยเสียงที่สั่นเทาว่า “ปั้นซย่า แก…แกคิดหาทางแล้ว ช่วยพ่อแกหน่อย…”

สวีปั้นซย่าโกรธ “ฉันจะช่วยยังไง”

“ตอนแรกเรื่องก็จัดการเรียบร้อยแล้ว เขามาทำแบบนี้”

“ตอนนี้ทำให้ทุกคนโกรธแล้ว แม้แต่เงินยังไม่เอา ฉันจะทำอะไรได้”

ฟังฮุ่ยร้อนรนอย่างมาก “ปั้นซย่า ถ้าแกไม่ช่วย พวกเรา…พวกเราจะต้องไปติดคุกจริงๆ แล้วนะ”

“ฉันกับพ่อแกอายุปูนนี้แล้ว แก…แกทำใจให้พวกเราไปติดคุกได้จริงๆ เหรอ”

สวีปั้นซย่าโกรธจนตัวสั่น พ่อแม่อ้างศีลธรรมมาบังคับตลอด ทำให้เธอจนปัญญา

แต่ว่ายังไงนี่ก็เป็นพ่อแม่ของตนเอง เธอจะไปทำอะไรได้

“ทุกคนฟังฉันก่อนนะคะ…” สวีปั้นซย่าเดินเข้าไป “เงินร้อยล้านที่สัญญาไว้ ฉันจะให้พวกคุณแน่นอนค่ะ”

“ทุกคนได้โปรดเห็นแก่หน้าฉัน เอาเป็นว่า…เอาเป็นว่าพอแค่นี้ก่อนนะคะ…”

ผู้ถือหุ้นพูดว่า “ประธานสวี เรื่องนี้ท่านอย่าเข้ามาเกี่ยวเลย”

“พ่อแม่ของคุณหลอกพวกเราชัดๆ!”

“ถ้าวันนี้พวกเราไม่ให้พวกเขาเสียเปรียบหน่อย ต่อไปพวกเขาสองคนคงจะมาฉี่มาขี้รดหัวพวกเราเลย!”

สีหน้าของสวีเจี้ยนกงและฟังฮุ่ยเปลี่ยนไป ขนาดให้สวีปั้นซย่าออกหน้ายังไม่ได้ ครั้งนี้พวกเขาไปแหย่รังแตนเข้าให้แล้ว

ฟังฮุ่ยพูดอย่างร้อนรน “ทุกคน พวกเราสองคนรู้ว่าผิดแล้วจริงๆ”

“พวกเราสองคนหลงผิดไป เป็นความผิดของเราสองคนเอง พวกเราต้องขอโทษทุกคนด้วยนะ ต่อไปพวกเราจะไม่กล้าทำอีกแล้ว”

“ยังไงพวกเราก็คนกันเอง ทำไม…ทำไมต้องทำให้เรื่องมันแย่ขนาดนี้ด้วย…”

ผู้ถือหุ้นยิ้มเยือกเย็น “นางแซ่ฟัง แกอย่ามาพูดไร้สาระ”

“เมื่อกี้เธอยังทำท่าทางยโสโอหังอยู่เลยไม่ใช่เหรอ”

“ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วเหรอ”

“ฉันจะบอกอะไรให้ มันสายไปแล้ว!”

“ขอโทษก็ไม่ได้!”

“พวกแกสองคน จะต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตนเองทำ!”

สีหน้าสวีเจี้ยนกงและฟังฮุ่ยขาวซีด ขนาดขอโทษยังไม่ได้ผล จะทำยังไงดีนะ

ในขณะนั้นเอง หลินมั่วก็เดินออกมาแล้วพูดว่า “ทุกคน ฟังผมพูดอะไรหน่อยได้ไหมครับ”

ผู้ถือหุ้นเหล่านั้นก็ต่างเงียบลง แล้วมองไปที่หลินมั่ว

จากเรื่องของเถ้าแก่โจว หุ้นส่วนพวกนี้ก็รู้สึกไว้วางใจหลินมั่วอย่างน่าประหลาดใจ

ผู้ถือหุ้นที่เป็นแกนนำนั้นพยักหน้า “คุณหลิน คุณพูดมาเลย!”

หลินมั่วยิ้มเล็กน้อย “ขอบคุณครับ!”

“อันที่จริง ทุกคนลงทุนกับอุตสาหกรรมยาสวีซื่อ ก็เพื่อหาเงินไม่ได้มาเพื่อทะเลาะวิวาทกัน”

“ถ้าหากเพื่อที่จะระบายอารมณ์แล้วส่งพ่อแม่ผมเข้าคุก จริงๆ มันไม่คุ้มกันเลย”

“ในเมื่อตอนนี้ปั้นซย่าเป็นซีอีโอของบริษัท ดูแลความก้าวหน้าของบริษัท”

“ถ้าหากพ่อแม่ผมเข้าคุกไป พวกคุณคิดว่าปั้นซย่าจะยังมีกระจิตกระใจที่จะทำงานให้บริษัทอีกเหรอ”

“ถึงเวลานั้น บริษัทพัฒนาไปอย่างไม่ราบรื่น คงจะไม่ใช่สูญเสียแค่เงินร้อยล้านหรอกนะครับ”

คำพูดนี้ทำให้เหล่าหุ้นส่วนพยักหน้าตามๆ กัน

สวีปั้นซย่าเองก็ทำสีหน้าประหลาดใจ คำพูดของหลินมั่วนั้นพูดตรงจุดมาก พูดได้ถึงในใจของพวกหุ้นส่วนเลยทีเดียว

“คุณหลิน งั้นคุณว่าเรื่องนี้จะแก้ยังไงดี” ผู้ถือหุ้นถามด้วยเสียงอึมครึม “ไอ้แก่สวีเจี้ยนกงและฟังฮุ่ยกล้ามาหลอกพวกเรา ยังไงก็ต้องให้คำอธิบายกับพวกเรา!”