หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 107

สวีเจี้ยนกงโกรธเคืองอย่างมาก “ฉันยอมแบ่งเงินร้อยล้านให้พวกแกแล้ว แก…แกอย่าทำให้มันมากเกินไปนะ!”

ผู้ถือหุ้นยิ้มเยือกเย็น “ฉันทำมากเกินไปแล้วไง แกไม่ยอมเหรอ”

“แก…แก…” สวีเจี้ยนกงอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออกเลย

ในตอนนั้นเอง ก็มีคนเอาโทรศัพท์ออกมาเตรียมที่จะแจ้งความแล้ว

ฟังฮุ่ยขยับเข้าไปข้างๆ สวีปั้นซย่า พูดด้วยเสียงที่สั่นเทาว่า “ปั้นซย่า แก…แกคิดหาทางแล้ว ช่วยพ่อแกหน่อย…”

สวีปั้นซย่าโกรธ “ฉันจะช่วยยังไง”

“ตอนแรกเรื่องก็จัดการเรียบร้อยแล้ว เขามาทำแบบนี้”

“ตอนนี้ทำให้ทุกคนโกรธแล้ว แม้แต่เงินยังไม่เอา ฉันจะทำอะไรได้”

ฟังฮุ่ยร้อนรนอย่างมาก “ปั้นซย่า ถ้าแกไม่ช่วย พวกเรา…พวกเราจะต้องไปติดคุกจริงๆ แล้วนะ”

“ฉันกับพ่อแกอายุปูนนี้แล้ว แก…แกทำใจให้พวกเราไปติดคุกได้จริงๆ เหรอ”

สวีปั้นซย่าโกรธจนตัวสั่น พ่อแม่อ้างศีลธรรมมาบังคับตลอด ทำให้เธอจนปัญญา

แต่ว่ายังไงนี่ก็เป็นพ่อแม่ของตนเอง เธอจะไปทำอะไรได้

“ทุกคนฟังฉันก่อนนะคะ…” สวีปั้นซย่าเดินเข้าไป “เงินร้อยล้านที่สัญญาไว้ ฉันจะให้พวกคุณแน่นอนค่ะ”

“ทุกคนได้โปรดเห็นแก่หน้าฉัน เอาเป็นว่า…เอาเป็นว่าพอแค่นี้ก่อนนะคะ…”

ผู้ถือหุ้นพูดว่า “ประธานสวี เรื่องนี้ท่านอย่าเข้ามาเกี่ยวเลย”

“พ่อแม่ของคุณหลอกพวกเราชัดๆ!”

“ถ้าวันนี้พวกเราไม่ให้พวกเขาเสียเปรียบหน่อย ต่อไปพวกเขาสองคนคงจะมาฉี่มาขี้รดหัวพวกเราเลย!”

สีหน้าของสวีเจี้ยนกงและฟังฮุ่ยเปลี่ยนไป ขนาดให้สวีปั้นซย่าออกหน้ายังไม่ได้ ครั้งนี้พวกเขาไปแหย่รังแตนเข้าให้แล้ว

ฟังฮุ่ยพูดอย่างร้อนรน “ทุกคน พวกเราสองคนรู้ว่าผิดแล้วจริงๆ”

“พวกเราสองคนหลงผิดไป เป็นความผิดของเราสองคนเอง พวกเราต้องขอโทษทุกคนด้วยนะ ต่อไปพวกเราจะไม่กล้าทำอีกแล้ว”