หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 109

สวีเจี้ยนกงและฟังฮุ่ยหนีกลับไปถึงบ้าน แล้วนั่งหอบอยู่ในห้อง

อยู่ๆ สวีตงเสวี่ยและหวงเหลียงก็ผลักประตูแล้วเดินเข้ามา

“พ่อ แม่!”

พอเห็นหวงเหลียง สวีเจี้ยนกงและฟังฮุ่ยก็โกรธขึ้นมา

“หวงเหลียง แกยังมีหน้ากลับมาอีก!” ฟังฮุ่ยพูดด้วยความโกรธว่า “ดูความคิดดีๆ ที่นายเสนอมาสิ!”

“ตอนนี้ทำให้ผู้ถือหุ้นพวกนั้นโกรธแล้ว พวกฉันสองคนก็ถูกไล่ออกจากบริษัท!”

“แกว่าเรื่องนี้ต้องทำยังไง!”

สีหน้าของหวงเหลียงทำอะไรไม่ถูก “พ่อครับ แม่ครับ ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้!”

“ใครจะไปคิดว่าผู้ถือหุ้นพวกนั้นจะเชื่อใจคนไม่เอาไหนอย่างหลินมั่วได้ขนาดนั้น!”

“ผมก็แค่อยากจะช่วยที่บ้านประหยัดเงิน ให้หลินมั่วแบกรับเรื่องนี้ไว้ พวกเราก็จะประหยัดไปร้อยล้านเลย!”

สวีตงเสวี่ยช่วยพูดว่า “นั่นสิ สมองของผู้ถือหุ้นคนนี้ป่วยหรือไงกัน”

“คนอย่างหลินมั่วมือไม่พายยังเอาเท้าราน้ำ ทำไมถึงไปเชื่อเขากันนะ”

สีหน้าฟังฮุ่ยเองก็กลัดกลุ้มอย่างมาก “พอแล้ว แกเลิกพูดไร้สาระได้แล้ว!”

“ก็เพราะความคิดห่วยๆ ของแก ตอนนี้ผู้ถือหุ้นพวกนั้นไม่ให้พวกเรายุ่งเรื่องงานของบริษัทแล้ว แกว่าต้องทำยังไง”

หวงเหลียงกลอกตาไปมา ยิ้มแล้วพูดว่า “พ่อแม่ ที่ผมมาหาพวกท่าน ก็เพราะเรื่องนี้แหละ”

“ผมคิดๆ ดูแล้ว หลังจากผ่านเรื่องนี้ไปแล้ว ต่อให้ผู้ถือหุ้นพวกนั้นให้พวกคุณอยู่ที่บริษัทต่อ แต่ด้วยอำนาจของพวกท่านแล้ว ก็คงจะไม่เหลืออะไรเลย!”

“ดังนั้น แทนที่จะอยู่ที่บริษัทต่อ สู้พวกเราไปสร้างธุรกิจเป็นของตนเองเองมันจะไม่ดีกว่าเหรอครับ!”

สวีเจี้ยนกงอึ้งไป “สร้างธุรกิจของตนเอง?”

ฟังฮุ่ยจ้องตาเขม็ง “แกบ้าไปแล้วเหรอ”

“สร้างธุรกิจของตนเอง พวกเราจะเอาเงินทุนจากไหน”

“อีกอย่าง ตอนนี้ทำอะไรก็ยากไปหมด”

“ถ้าขาดทุนไปจะทำยังไง”

หวงเหลียงยิ้มกริ่ม “พ่อครับแม่ครับ ผมคิดแทนให้หมดแล้วครับ”

“ครั้งนี้ที่พวกเราสร้างธุรกิจของตนเอง ไม่ต้องใช้เงินทุน แล้วก็จะไม่ขาดทุนอีกด้วย!”

“พูดจริงเหรอ” สวีเจี้ยนกงและฟังฮุ่ยรู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที “มีเรื่องที่ดีขนาดนี้ที่ไหน ไม่ใช่ว่าแกถูกหลอกอีกแล้วเหรอ!”

หวงเหลียงยิ้มแล้วพูดว่า “ครั้งนี้ ไม่มีใครจะหลอกพวกเราได้แล้ว”

“พวกเราก่อตั้งบริษัทเครื่องยาสมุนไพรที่รับซื้อเครื่องยาสมุนไพรโดยเฉพาะ แล้วเสนอขายให้อุตสาหกรรมยาสวีซื่อ”

“พวกท่านลองคิดดูนะครับ สิ่งที่บริษัทเครื่องยาสมุนไพรอื่นๆ กังวลมากที่สุดก็คือปัญหาเรื่องช่องทางการขายออกสินค้า”

“พวกเรามีอุตสาหกรรมยาสวีซื่อคอยหนุนหลังให้ ช่องทางการขายออกสินค้าไม่มีปัญหา งั้นธุรกิจนี้ก็สามารถหารายได้ดีเลยไม่ใช่เหรอครับ!”

ตาของสวีเจี้ยนกงลุกวาวขึ้นมา “นี่เป็นความคิดที่ไม่เลวเลยนะ!”

“พอดีเลย ก่อนหน้านี้มีปัญหากับผู้จัดจำหน่ายวัตถุดิบ ตอนนี้อุตสาหกรรมยาสวีซื่อกำลังหาผู้จัดจำหน่ายรายใหม่อยู่!”

“ยังไงให้คนอื่นก็เป็นการหาเงิน สู้มาทำเองดีกว่า!”

ฟังฮุ่ยเองกลับมีสีหน้าที่กังวล “รวบรวมเครื่องยาสมุนไพร ต้องใช้เงินทุนไม่น้อยเลยนะ!”

“ตอนนี้พวกเรามีเงินทุนที่ไหน”

หวงเหลียงยิ้มแล้วพูดว่า “แม่ เรื่องเงินทุน ท่านไม่ต้องเป็นห่วงครับ”

“พวกเราเอาชื่อบริษัทไปอยู่ภายใต้อุตสาหกรรมยาสวีซื่อ ก็จะกลายเป็นบริษัทย่อยที่อยู่ภายใต้เครืออุตสาหกรรมยาสวีซื่อ”

“พอเป็นแบบนี้แล้ว ก็จะโยกย้ายเงินมาจากบริษัทใหญ่ได้แล้ว แบบนี้ก็จะมีเงินทุนแล้ว!”

“อีกอย่าง ผู้ถือหุ้นของบริษัทใหญ่ก็มายุ่งกับพวกเราไม่ได้ มันดีขนาดไหนกัน!”