หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 110

ฟังฮุ่ยดีใจอย่างมาก พยักหน้าแล้วพูดว่า “ว่าไปนั่น เสี่ยวหวง ความคิดของแกในครั้งนี้มันยอดไปเลย!”

“ไม่ต้องใช้เงินทุน แถมยังมีแต่ได้ไม่มีเสีย”

“อีกอย่าง พวกเราเป็นเจ้าของดูแลเอง ไม่ต้องไปสนใจคนอื่นเลย!”

“ที่รัก ฉันว่าได้นะ!”

สวีเจี้ยนกงเองก็ดีใจมาก “พูดถูกแล้ว เสี่ยวหวง แกนี่ฉลาดจริงๆ!”

“ได้ งั้นก็เอาตามนี้แล้วกัน!”

“เอาไว้ได้แถลงเป็นทางการแล้ว แกมาเป็นผู้จัดการบริษัทเลย!”

หวงเหลียงรู้สึกดีใจอย่างเกินคาดหมาย “พ่อครับ แม่ครับ ท่านทั้งสองวางใจได้เลยครับ”

“พวกท่านดีกับผมราวกับเป็นลูกแท้ๆ ผมก็จะกตัญญูพวกท่านเฉกเช่นพ่อแม่แท้ๆ ของผมเช่นกันครับ”

“เรื่องงานของบริษัท รับรองว่าผมจะจัดการให้เรียบร้อยอย่างแน่นอนครับ!”

“ไว้รอบริษัทหาเงินมาได้แล้ว ผมจะซื้อรถมายบัคให้พ่อคันหนึ่ง แล้วก็ซื้อเครื่องประดับหรูๆ ให้แม่ด้วยครับ!”

“นอกจากนี้ พวกเรายังสามารถรวมทีมบริษัทไปเที่ยวต่างประเทศได้อีกด้วย”

“พ่อครับแม่ครับ ตอนนี้พวกท่านก็เป็นคนที่มีหน้ามีตาให้เมืองก่วงหยาง ควรจะไปเพลิดเพลินกับความสุขบ้างแล้ว”

“ไปท่องเที่ยวในแหล่งท่องเที่ยวชื่อดังพวกนั้นบ้าง ยิ่งไปไกล วิสัยทัศน์จะได้กว้างไกลขึ้นด้วย แบบนี้ถึงจะพูดคุยกับพวกคนชนชั้นสูงในสังคมได้!”

“ไม่ว่าจะยังไงก็มีแค่คำพูดเดียวคือ เมื่อก่อนอะไรที่สวีเจี้ยนผิงมี พวกท่านก็จะต้องมี เมื่อก่อนอะไรที่สวีเจี้ยนผิงไม่มี พ่อครับแม่ครับ พวกท่านก็จะต้องมีให้ได้!”

คำพูดนี้ทำให้สวีเจี้ยนกงและฟังฮุ่ยพอใจอย่างมาก ทั้งชีวิตนี้ พวกเขาสองคนมีความคับแค้นใจกับบ้านตระกูลสวีมาก พวกเขาหวังอย่างยิ่งว่าสักวันจะเงยหน้าอ้าปากได้

สวีเจี้ยนกงมองไปที่หวงเหลียง ยิ่งมองก็ยิ่งรู้สึกถูกชะตา

หลังจากเลิกงานตอนเย็น สวีเจี้ยนกงก็รีบไปหาสวีปั้นซย่าทันที ปรึกษาเรื่องที่จะก่อตั้งบริษัทเครื่องยาสมุนไพร

ทั้งหลินมั่วและสวีปั้นซย่านั้นต่างสงสัย “พ่อคะ ทำไมอยู่ๆ ท่านถึงอยากจะก่อตั้งบริษัทเครื่องยาสมุนไพรกัน”

สวีเจี้ยนกงพูดด้วยความหงุดหงิด “แกไม่ต้องสนใจ ถึงเวลาแกแค่เซ็นชื่อ แล้วจัดสรรเงินมาให้ก็พอแล้ว!”

หลินมั่วครุ่นคิดเล็กน้อย “พ่อครับ การก่อตั้งบริษัทเครื่องยาสมุนไพรมันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น”

“การรับซื้อเครื่องยาสมุนไพร มันเป็นเรื่องที่ยุ่งยากมากนะครับ”

“หากเกิดข้อผิดพลาดขึ้น ไม่เพียงแต่บริษัทจะต้องแบกรับความรับผิดชอบที่ใหญ่หลวง แม้แต่อุตสาหกรรมยาสวีซื่อเองก็จะได้รับผลกระทบด้วย”

“ธุรกิจนี้มันไม่ค่อยเหมาะเลย!”

สวีเจี้ยนกงโกรธขึ้นมาทันที “หลินมั่ว แกหมายความว่ายังไง”

“ตระกูลสวีของฉันทำเกี่ยวกับอุตสาหกรรมยามาโดยตลอด ฉันจะไม่รู้เรื่องเครื่องยาสมุนไพรเหรอ”

“หึ ฉันไม่รู้เรื่องเครื่องยาสมุนไพร แล้วแกรู้เหรอ”

“แกไม่ดูสภาพตนเองเลยนะ แกก็แค่กวาดพื้นอยู่ที่โรงพยาบาล ไม่ได้ทำงานที่โรงพยาบาลสักหน่อย อย่าคิดว่าตนเองรู้ไปหมดทุกเรื่องเลย เข้าใจไหม”

หลินมั่วถึงกับไม่รู้จะพูดอะไร

ด้านเครื่องยาสมุนไพร บอกได้เลยว่าไม่มีใครที่รู้ดีไปกว่าเขาแล้ว

แต่ปัญหาคือ เรื่องพวกนี้เขาบอกสวีเจี้ยนกงไม่ได้!

เขาแบกรับความแค้นอันใหญ่หลวงเอาไว้ ก่อนที่เขาจะมีพลังความสามารถที่มากพอ เขาจะเปิดเผยทุกอย่างที่เกี่ยวกับตนเองไม่ได้

สวีปั้นซย่าพูดอย่างไร้หนทาง “พ่อคะ ท่านเลิกวุ่นวายจะได้ไหม”

“สามร้อยล้านครั้งก่อนเพิ่งจะจัดการไป ตอนนี้ท่านจะสร้างความวุ่นวายอีกแล้วเหรอ”

“ท่านบริหารบริษัทไม่เป็นเลย จะวุ่นวายกับเรื่องพวกนี้ทำไม”

สวีเจี้ยนกงโกรธขึ้นมาทันที “แกหมายความว่ายังไง”

“คิดว่าฉันแก่แล้ว ไม่มีประโยชน์แล้วเหรอ”

สวีปั้นซย่าพูดด้วยความร้อนรน “พ่อคะ ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น!”

สวีเจี้ยนกงพูดด้วยความโกรธว่า “แล้วแกหมายความว่ายังไง”

“ฉันอยากจะทำอะไรหน่อย แกไม่ให้กำลังใจฉัน กลับบอกให้ถอนตัวตลอด”

“ทำไมแกถึงอกตัญญูแบบนี้”

ฟังฮุ่ยเองก็เดินเข้ามา ถอนหายใจแล้วพูดว่า “ปั้นซย่า ฉันกับพ่อแกเลี้ยงดูแกมาจนโตมันก็ไม่ง่ายเลย ทำไมแกถึง…ถึงทำกับพวกเราแบบนี้”

“พวกเราสองคนก็ไม่ได้มีคำเรียกร้องอะไร แต่อยากจะทำเท่าที่ทำได้แค่นั้นเอง”

“ทั้งชีวิตของฉันกบพ่อแก ถูกดูถูกจากคนบ้านตระกูลสวีมาโดยตลอด หลายปีที่ผ่านมาก็ลำบากไม่น้อย”

“พวกเราก็แค่อยากจะทำกิจการงานอะไรให้พวกเขาได้ดูหน่อย มันผิดด้วยเหรอ”

“ปั้นซย่า แก…แกทำแบบนี้ได้ยังไงกัน”