หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 111

ดวงตาสวี่ปั้นซย่าแดงเล็กน้อย คำพูดของแม่ ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

อย่างที่แม่พูด หลายปีที่ผ่านมา เธอและสวี่เจี้ยนกงได้รับความปวดร้าวมากมาย และอยากจะเชิดหน้าชูตาสักครั้งจริงๆ

หลังจากที่เงียบไปนาน สวี่ปั้นซย่าพูดเบาๆ “พ่อแม่ ไม่งั้นแบบนี้ดีไหม”

“ลูกจะก่อตั้งบริษัทเครื่องยาสมุนไพรให้พ่อกับแม่ แต่ว่าเพื่อเลือกซื้อเครื่องยาสมุนไพร พวกเราต้องเชิญผู้เชี่ยวชาญ”

“แล้วก็ลูกอยากให้หลินมั่วไปที่บริษัทเครื่องยาสมุนไพร ร่วมงานกับพวกคุณ…”

สวี่เจี้ยนกงโบกมือทันที "ไม่ได้!"

“บริษัทเครื่องยาสมุนไพร เป็นของฉันและแม่เธอ มีแค่ฉันสองคนเท่านั้นที่บริหารได้”

“เชิญผู้เชี่ยวชาญ พวกเราไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ"

“แต่หลินมั่วไปที่นั่นหมายความว่าอย่างไร?”

ฟังฮุ่ยพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า เธอและสวี่เจี้ยนกงมีความคิดเดียวกัน ไม่ต้องการหลินมั่วมีส่วนร่วมในธุรกิจของตระกูลสวี่

ถึงอย่างไร หลินมั่วเป็นเพียงลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านเท่านั้น!

สวี่ปั้นซย่าไม่มีทางเลือก "พ่อ หลินมั่วไป ก็สามารถช่วยแบ่งความกดดันพวกคุณได้บ้างนะ!"

สวี่เจี้ยนกงพูดอย่างโกรธ "ปั้นซย่า ​​ลูกคิดว่าฉันและแม่ลูกไม่สามารถทำได้?"

“ลูกคิดว่าเราสองคนไร้ประโยชน์เหรอ?”

“ถ้าลูกมีความคิดแบบนี้ ก็พูดตรงๆ เถอะ เราสองคนก็แค่ไม่ทำอะไรเลย ดีไหม ”

สวี่ปั้นซย่าพูดไม่ออก อคติที่พ่อแม่ของเธอมีต่อหลินมั่วนั้นมากเกินไป เธอไม่สามารถเปลี่ยนแปลงความคิดได้เลย

ฟังฮุ่ย “ปั้นซย่า ไม่พูดอย่างอื่นแล้ว”

“แม่แค่ถามลูก สรุปลูกเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้!”

สวี่ปั้นซย่ามองไปที่หลินมั่ว หลินมั่วพยักหน้าให้เธอเล็กน้อย

สวี่ปั้นซย่าไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงพยักหน้า "เอาเถอะ ลูกเห็นด้วย"

สวี่เจี้ยนกงยินดีอย่างยิ่ง การทำแล้วทำเล่าครั้งนี้ไม่ได้เปล่าประโยชน์

ต่อมา สวี่เจี้ยนกงได้ปรึกษาหาหรือกับสวี่ปั้นซย่าเกี่ยวกับเรื่องการเปิดบริษัท

สวี่เจี้ยนกงอยากให้สวี่ปั้นซย่าโอนเงินให้เขา 100 ล้าน แต่สวี่ปั้นซย่าสามารถให้เขาได้เพียง 30 ล้านในท้ายที่สุด

ตัวเลขนี้ ก็ยังอยู่ในขอบเขตที่สวี่ปั้นซย่าสามารถยอมรับได้

มากกว่า 30 ล้าน หากเกิดเรื่องอะไรเกิดขึ้น ต่อให้เธอเป็นซีอีโอก็คาดว่าคงลำบากมากเหมือนกัน

สวี่เจี้ยนกงยอมรับอย่างไม่เต็มใจ

สวี่ปั้นซย่ากลับมาที่ห้องด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

“หลินมั่ว คุณคิดว่าพ่อแม่ของฉันคิดอะไรอยู่กันแน่!”

“เมื่อสองวันก่อนเพิ่งเกิดเหตุการณ์ใหญ่ขนาดนี้น เพิ่งจะจบเรื่อง แล้วจะไปเปิดบริษัทเครื่องยาสมุนไพรอีก?”

"นี่ตั้งแต่เช้าถึงค่ำ ไม่ทำแล้วทำเล่าก็ไม่สบายใจเหรอ"

หลินมั่วยิ้ม "ช่างมันเถอะ คุณก็อย่าไปโกรธพวกท่านเลย"

"ก็แค่ 30 ล้านเท่านั้น ยังอยู่ในขอบเขตที่ควบคุมได้"

สวี่ปั้นซย่าโมโห "จะไม่ให้ฉันโกรธได้ยังไง"

“พวกเขาไม่เคยทำธุรกิจด้านนี้ แล้วทำไมจู่ ๆ พวกท่านถึงคิดเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ?”

“สิ่งที่ฉันกังวลมากที่สุดคือ พวกท่านไม่เข้าใจเครื่องยาสมุนไพร หากถูกหลอกอีกครั้งก็จะลำบากเลย!”

“ฉันจะบอกคุณ ต้องเป็นความคิดของน้องสาวฉันกับหวงเหลียงอีกแล้วแน่ๆ!”

หลินมั่วแบะปาก นี่ยังต้องคิดอีกเหรอ?

“คุณก็อย่ากังวลมากเลย ถึงเวลาผมจะช่วยคุณจับตาดูให้มาก”

สวี่ปั้นซย่ามองไปที่หลินมั่ว รู้สึกเต็มไปด้วยปลอดภัยในใจเธออย่างอธิบายไม่ถูก

“หลินมั่ว ขอบคุณนะ”

"ถ้าไม่มีคุณ ฉัน... ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรจริงๆ!"

หลินมั่วยิ้มแล้วจับมือสวี่ปั้นซย่า "คุณผิดแล้ว"

“ความจริงคือถ้าไม่มีคุณ ผมถึงไม่รู้จะทำอย่างไรจริงๆ!”

“โชคดีที่สุดในชีวิตของฉันคือการได้พบคุณ!”

ใบหน้าของสวี่ปั้นซย่าแดงเล็กน้อย มองหลินมั่วแวบหนึ่ง "คุณไปฝึกความกะล่อนแบบนี้ตอนไหนกัน?"

หลินมั่วหัวเราะคิกคัก "กะล่อนอะไร นี่คือสิ่งที่ผมพูดจากก้นบึ้งของหัวใจ"

“พูดก็พูดเถอะ ปากผมมันหรือไม่มัน ลิ้นลื่นหรือไม่ลื่น คุณรู้ได้ยังไง”

“ถ้าไม่งั้น คุณลองดู?”

ใบหน้าของสวี่ปั้นซย่าแดง สบตาเขาอย่างมีเสน่ห์ "เฮ้ย”

“ฉันไม่ลองหรอก...”