หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1094

เยี่ยเหม่ยโกรธมาก เธอคาดไม่ถึงว่าศิษย์พี่ศิษย์น้องจะหาเรื่องเธอกลับ

เธอตะโกนด่าด้วยความโกรธ แต่ศิษย์พี่ศิษย์น้องสองคนนี้กลับยืนยันว่าเธอเป็นคนทรยศต่ออาจารย์

ผู้พิทักษ์ธรรมจั่วหรี่ตาลงเล็กน้อย เหมือนกำลังตัดสินคำพูดของทั้งสามคนนี้อยู่ว่าใครถูกใครผิด

ทันใดนั้นเขาก็ตบไหล่ของเยี่ยเหม่ย

ร่างกายของเยี่ยเหม่ยสั่นสะท้าน เธอรู้สึกเพียงว่าเรี่ยวแรงทั้งหมดได้หายไป และล้มลงกับพื้นโดยทันที

เธออดไม่ได้ที่จะมึนงง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่ตกใจว่า"ผู้พิทักษ์ธรรมจั่ว ท่าน...ท่านทำอะไร"

ศิษย์พี่ศิษย์น้องก็ทำหน้ามึนงงเช่นกัน นี่ผู้พิทักษ์ธรรมจั่วกำลังลงมือควบคุมเยี่ยเหม่ยอยู่เหรอ นี่มันเรื่องอะไรกันเหรอ

ผู้พิทักษ์ธรรมจั่วยิ้มเย็นชา "เยี่ยเหม่ย สิ่งที่เธอพูดมีช่องโหว่มากมาย มันจะทำให้ฉันเชื่อเธอได้อย่างไร"

เยี่ยเหม่ยร้อนใจ "ฉัน...ฉันมีช่องโหว่ตรงไหนเหรอ"

"สิ่งที่ฉันพูดล้วนแต่เป็นความจริงทั้งหมด ก็คือพวกเขาฆ่าท่านอาจารย์ของฉัน..."

ผู้พิทักษ์ธรรมจั่วโบกมืออย่างหงุดหงิด "จริงหรือเท็จยังไง ฉันจะตรวจสอบให้ชัดเจนด้วยตัวเอง"

"แกทั้งสองคนพาเธอไปที่ห้องด้านใน ฉันจะสอบสวนเธอเอง"

ทั้งสองคนเข้าใจได้ทันที มุมปากได้เผยรอยยิ้มอันลามกออกมา

"รับทราบครับผู้พิทักษ์ธรรมจั่ว พวกเราต้องช่วยท่านจัดให้เหมาะสมอย่างแน่นอน"

สองคนนั้นพูดอย่างดีอกดีใจ

ทั้งสองเข้าไปกระซิบใกล้ๆ ผู้พิทักษ์ธรรมจั่ว "แม้ว่าการฝึกฝนของศิษย์น้องของพวกผมจะเป็นกู่เสน่ห์ แต่เธอก็ยังเป็นลูกไก่ที่ราคาสมกับคุณภาพ"

"ผู้พิทักษ์ธรรมจั่ว ท่านต้องอ่อนโยนกับเธอหน่อยนะครับ"

ผู้พิทักษ์จั่วเงยหน้าขึ้นแล้วหัวเราะ เขาต้องการเยี่ยเหม่ยมานานแล้ว

เพียงแต่ว่าเมื่อก่อนเยี่ยเหม่ยมีผู้อาวุโสอูดูแลอยู่ เขาจึงไม่กล้าทำอะไรกับเยี่ยเหม่ย

ตอนนี้มีโอกาสแบบนี้ เขาจะพลาดยังไง

สำหรับเขาแล้วไม่สำคัญว่าใครจะฆ่าผู้อาวุโสอู สำคัญอยู่ที่ว่าเขาจะได้ประโยชน์มากน้อยแค่ไหน

หลินมั่วที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดอดขมวดคิ้วไม่ได้เมื่อเห็นฉากนี้

เยี่ยเหม่ยก็ช่างโง่จริงๆ มาแก้แค้นด้วยวิธีแบบนี้นะเหรอ นี่ไม่ใช่รนหาที่ตายเหรอ

ลูกศิษย์ใหญ่อยู่ข้างหลังรีบพูดว่า "ผู้พิทักษ์ธรรมจั่ว เขาคือหลินมั่วครับ"

"ท่านดูสิ ตัวกู่พิษของเขาแข็งแกร่งกว่าตัวกู่พิษของเหมียวเจียงของเราอีกนะ"

สีหน้าของผู้พิทักษ์ธรรมจั่วเริ่มดุร้าย เขาจ้องมองหลินมั่วอย่างไม่ละสายตา "นายรู้ว่าเธออยู่ที่ไหนใช่ไหม"

"ส่งเธอมาเดี๋ยวนี้ แล้วฉันจะไว้ชีวิตอันต่ำต้อยของนาย"

"มิฉะนั้นฉันจะทำให้นายเสียใจทีหลังที่ยังมีชีวิตอยู่"

หลินมั่วไม่ได้ตอบ แต่ถามกลับว่า "พวกคุณตามหาเธอไปทำไม"

ประโยคนี้เท่ากับว่ายอมรับไปโดยปริยาย

แววตาของผู้พิทักษ์ธรรมจั่วมีประกาย ก่อนจะพูดเสียงดังว่า "นี่เป็นเรื่องของเหมียวเจียง มันไม่เกี่ยวอะไรกับนายเลย"

"ส่งเธอมา แล้วจะไว้ชีวิตนาย"

หลินมั่วยิ้มเย็นชา "แล้วต้องทำตามที่คุณสั่งเหรอ"

"ฮ่า เอาเวลาไปคิดเถอะว่าตัวคุณจะมีชีวิตรอดได้อย่างไร"