หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1095

สีหน้าของผู้พิทักษ์ธรรมจั่วแทบดูไม่ได้ เพราะเขาได้เห็นแล้วว่าตัวกู่พิษของเขาเทียบกับตัวกู่พิษของหลินมั่วไม่ได้

ในเวลานี้ตัวกู่พิษทางฝั่งเขาถูกกัดตายไปเกือบครึ่งหนึ่งแล้ว

และตัวกู่พิษของฝั่งหลินมั่วแทบไม่มีความเสียหาย ช่างดูแตกต่างกันมาก

ทุกอย่างเงียบสงัดไปครู่หนึ่ง จู่ๆ ผู้พิทักษ์ธรรมจั่วก็หันหลังวิ่งออกไป

หลินมั่วหัวเราะอย่างเย็นชา "คิดว่าจะหนีรอดงั้นเหรอ"

ฝีเท้าของเขารวดเร็วราวกับธนู แวบเดียวก็มาอยู่ตรงหน้าของผู้พิทักษ์ธรรมจั่วพร้อมกับใช้เท้าถีบไปที่เขา

ผู้พิทักษ์ธรรมจั่วที่ล้มลงกับพื้นได้ฉวยโอกาสนี้ดึงเข็มเงินที่ปักอยู่เหนือศีรษะของลูกศิษย์รองออกมา

"ฆ่าเขา"

ผู้พิทักษ์ธรรมจั่วส่งเสียงตะโกน

ลูกศิษย์รองทำสีหน้าตกใจกลัว ไม่กล้าลงมือเลยรีบคลานไปหาลูกศิษย์ใหญ่

หลินมั่วยืนเอามือไพล่หลังและหัวเราะอย่างเย็นชา "คุณมีความสามารถแค่นี้ ยังคิดอยากจะฆ่าผมอีกเหรอ ไม่เจียมตัวจริงๆ "

"ผมจะให้โอกาสคุณอีกครั้ง บอกมาซิว่าทำไมพวกคุณถึงตามหาเธอ"

ผู้พิทักษ์ธรรมจั่วกัดฟันและไม่ยอมพูดอะไรสักคำ

หลินมั่วขมวดคิ้ว และเมื่อกำลังเตรียมที่จะลงมือ

จู่ๆ ลูกศิษย์ใหญ่ที่อยู่ด้านข้างก็ได้ชักมีดเล่มหนึ่งออกมา คาดไม่ถึงว่าจะแทงเข้าไปในหัวใจของเยี่ยเหม่ย

หลังจากนั้นลูกศิษย์ใหญ่ก็โยนศพของเยี่ยเหม่ยไปที่หลินมั่ว ก่อนจะตะโกนว่า "วิ่ง"

เขาคว้ามือลูกศิษย์รองวิ่งนำหน้าไปก่อน ส่วนผู้พิทักษ์ธรรมจั่วที่กำลังมึนงงก็ได้วิ่งตามหลังไป

เดิมทีหลินมั่ววางแผนที่จะไล่ตามพวกเขาไป

แต่เมื่อเห็นสภาพที่น่าสังเวชของเยี่ยเหม่ยแล้ว เขาก็รู้สึกทนไม่ไหว

ถ้าเขาไล่ตามสามคนนั้นไปเยี่ยเหม่ยจะต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัยแน่นอน

ลูกศิษย์ใหญ่ก็คาดการณ์ตรงจุดนี้ได้แม่นยำ ดังนั้นจึงเลือกใช้วิธีนี้

ถ้าหลินมั่วช่วยเยี่ยเหม่ยไว้ก็ไม่สามารถไล่ตามพวกเขาทันได้ แค่นี้พวกเขาก็สามารถหนีได้แล้ว

หลินมั่วครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็ได้ตัดสินใจว่าจะไม่ไล่ตามพวกเขาไป เขาเลือกที่จะรักษาอาการบาดเจ็บของเยี่ยเหม่ยก่อน

ลูกศิษย์ทั้งสองคนของผู้อาวุโสอูพยักหน้าพร้อมกัน สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

จู่ๆ ผู้พิทักษ์ธรรมจั่วก็พูดขึ้นว่า "ใช่แล้ว วันนี้คนของตระกูลติงส่งข่าวมาบอกว่าหลินมั่วรู้เรื่องของพวกเขาแล้ว พวกเขาคงไม่สามารถช่วยพวกเราได้ชั่วคราวนะ"

"ฉันได้ยินมาว่าตอนที่อูอยู่ที่เมืองก่วงหยาง เขาได้สร้างพันธมิตรกับคนสามตระกูล"

"ตอนนี้ถึงเวลาที่จะให้ตระกูลที่สามลงมือแล้วใช่ไหม"

ลูกศิษย์ทั้งสองคนของผู้อาวุโสอูมองหน้ากัน จากนั้นศิษย์ใหญ่ก็ได้พูดขึ้นว่า "ผู้พิทักษ์ธรรมจั่ว พูดตามความจริงนะครับ เรา...เราก็ไม่รู้ว่าตระกูลที่สามเป็นใครกันแน่ครับ"

ผู้พิทักษ์ธรรมจั่วทำสีหน้าประหลาดใจ "เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง"

ศิษย์ใหญ่ทำหน้าจนปัญญา "ตระกูลที่สามมักจะทำอะไรลึกลับมาโดยตลอดครับ"

"พวกเขาไม่เคยมาฐานที่มั่นในไป่เซียงการ์เด้นแม้แต่ครั้งเดียวเลยครับ อาจารย์ของพวกเราจะเป็นฝ่ายติดต่อกับพวกเขาเองมาโดยตลอดครับ"

"อาจารย์ตายไปแล้ว ทำให้ไม่มีใครรู้เลยว่าตระกูลที่สามนี้เป็นใครกันแน่ครับ"

ผู้พิทักษ์ธรรมจั่วสีหน้าเปลี่ยน "งั้นตระกูลที่สามนี้ก็กลายเป็นแค่ของที่จัดแสดงไว้เท่านั้น"

"แล้วในเมืองก่วงหยางเรายังจะพึ่งพาใครได้อีก"