หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1096

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เยี่ยเหม่ยก็ค่อยๆ ฟื้นขึ้นมา

เมื่อเธอเห็นหนุ่มที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอจึงขยี้ตาอย่างแรงด้วยความสงสัย

"หลิน...หลินมั่วเหรอ"

"ทำไมถึงเป็นท่าน"

เยี่ยเหม่ยอุทาน

หลินมั่วชำเลืองมองเธอ "ในที่สุดเธอก็ฟื้นแล้ว"

เยี่ยเหม่ยมองไปรอบๆ นี่ยังเป็นห้องที่อยู่ในไป่เซียงการ์เด้น

เธอยังจำได้ว่าตอนนั้นเธอล้มลงไปเพราะถูกผู้พิทักษ์ธรรมจั่วป้ายยา

หลังจากนั้นก็รู้สึกแสบที่หน้าอก แล้วก็หมดสติไป

เมื่อนึกถึงตรงนี้เธอก็ลุกขึ้นนั่งพร้อมกับสำรวจดูเสื้อผ้าของตัวเอง

บริเวณหน้าอกสีขาวราวกับหิมะยังมีรอยแผลเป็นเล็กๆ ซึ่งบ่งชี้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ไม่ใช่ภาพลวงตา

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไป ก่อนจะพูดด้วยเสียงสั่นว่า "ท่าน...ท่านช่วยฉันไว้เหรอ"

หลินมั่ว "ถ้าไม่ใช่อย่างนี้ล่ะ"

สีหน้าของเยี่ยเหม่ยเปลี่ยนไปมา สุดท้ายก็ยิ้มอย่างขมขื่น "ฉันเป็นหนี้ชีวิตท่านอีกแล้ว"

หลินมั่วยิ้มเบาๆ "แล้วอยากตอบแทนฉันไหมล่ะ"

เยี่ยเหม่ยจ้องมองหลินมั่วอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าเรียบนิ่งจนน่าประหลาดใจ "อยากตอบแทนค่ะ แต่ฉันไม่สามารถบอกอะไรที่เกี่ยวกับเหมียวเจียงกับท่านได้"

"ก่อนที่ฉันจะเข้าพิธีไหว้ครู ฉันได้สาบานกับอาจารย์ของฉันว่า ฉันจะไม่ทรยศต่อเหมียวเจียงเด็ดขาด"

"ท่านจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ รวมถึงมอบตัวของฉันให้กับท่านก็ยังได้เลยค่ะ"

"เฉพาะเรื่องของเหมียวเจียงที่ฉันบอกท่านไม่ได้"

หลินมั่วพูดไม่ออกทันที ผู้หญิงคนนี้ค่อนข้างดื้อรั้นมาก

"เธอไม่อยากพูด ฉันก็จะไม่บังคับเธอหรอก"

"แต่ขอแนะนำเธอสักหน่อยนะ เหลือทางหนีทีไล่ให้ตัวเองบ้างจะดีกว่า"

"อาจารย์ของเธอไม่อยู่แล้ว และก็ไม่มีใครปกป้องเธอได้อีกแล้ว"

"คราวหน้าถ้าตกไปอยู่ในกำมือของคนอื่นอาจจะไม่โชคดีขนาดนี้ก็ได้ โชคดีที่ฉันมาบังเอิญพบเจอก่อน"

หลินมั่วพูดจบก็หันกลับและจากไป