หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1103

หลินมั่วกลับมาที่รถ สวี่ปั้นซย่าและหลินซีรอคอยอย่างกระวนกระวาย

เห็นเขากลับมาอย่างปลอดภัย หญิงสาวสองคนนั้นถึงถอนหายใจ

สวี่ปั้นซย่าพูดเสียงต่ำ “ลูกพี่หู่ ครั้งนี้ขอบคุณคุณมาก ! ”

“จริงๆ เลย ต้องรบกวนคุณทุกครั้ง ขอโทษด้วย ! ”

สวี่ปั้นซย่าไม่ค่อยเข้าใจสภานการณ์ของหลินมั่ว เธอนึกว่า หลินมั่วให้เหลาหู่มาช่วยจัดการเรื่องนี้

เหลาหู่รีบบ่ายมือ “ประธานสวี่ ไม่ต้องเกรงใจขนาดนี้”

“นับเป็นเกียรติที่ได้ทำงานให้ลูกพี่หลิน ! ”

หลินมั่วยิ้มอ่อน “เอาล่ะ เรื่องก็ได้สะสางแล้ว เรากลับบ้านกันเถอะ”

“เหลาหู่ กลับไปทำธุระของนายเถอะ”

เหลาหู่รีบพยักหน้า และพาลูกน้องกลับไป

สวี่ปั้นซย่าพูดเสียงต่ำ “หลินมั่ว คราวหลังเรามีเรื่องให้น้อยๆ หน่อย อย่าให้เหลาหู่ต้องมาช่วยทุกครั้ง”

“ถึงแม้ว่าครั้งที่แล้วคุณพาเขาทำเงินได้จำนวนไม่น้อย แต่เขาก็ช่วยครอบครัวเรามากมาย”

“บุญคุณ ยิ่งใช้ยิ่งเจือจาง”

หลินมั่วยิ้มบางๆ และกุมมือของสวี่ปั้นซย่า “เข้าใจแล้ว คุณภรรยาสุดที่รัก ! ”

สวี่ปั้นซย่าหน้าแดง “คุณขนลุกบ้างไหม ! ”

“ซีเอ๋อร์ยังนั่งอยู่ด้านหลังนะ ! ”

หลินซี “ไอ้หยา ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย ไม่เห็นอะไรเลย ! ”

หลินมั่วและสวี่ปั้นซย่าสบตากัน

จากนั้น พวกเขาไปกินข้าวเที่ยงที่อีผิ่นเซวียน และก็กลับสวนวั่งเจียง

เมื่อกลับถึงบ้าน สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยอยู่กันครบ

ในขณะเดียวกัน เพื่อนเก่าของสวี่เจี้ยนกงก็อยู่ที่นี่

หลินมั่วเจอเขา คนนี้ชื่อเฝิงกั๋วหมิ่น นับเป็นเพื่อนที่รู้ใจคนหนึ่งของสวี่เจี้ยนกง ช่วยเหลือตระกูลสวี่ไว้มากเมื่อหลายปีก่อน

นอกจากนี้ สิ่งที่สำคัญคือ เฝิงกั๋วหมิ่นคนนี้เป็นคนง่ายๆ

หลินมั่วเคยเจอเขาหลายครั้ง เขาก็ไม่ได้ดูถูกหลินมั่ว หาได้ยากมาก

เมื่อทักทายกันเสร็จ สวี่เจี้ยนกงก็ยิ้มพูด “หลินมั่ว เมื่อเช้าลุงเฝิงพาเราไปหาหน้าร้าน”

“ดังนั้น เราจึงเชิญเขามากินข้าวเที่ยงที่บ้าน”

เมื่อคุยเล่นกันชั่วครู่ หลินมั่วพบว่าฟังฮุ่ยมีสีหน้ากลัดกลุ้ม พูดค้างคาอยู่หลายครั้ง

ดูท่า ฟังฮุ่ยน่าจะเจอเรื่องอะไรมา

“แม่ มีเรื่องอะไรให้ผมช่วยไหม”

หลินมั่วถามด้วยความสงสัย

ฟังฮุ่ยอยากพูด แต่ถูกสวี่เจี้ยนกงห้ามไว้

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”

“หลินมั่ว เหนื่อยกันมาทั้งวันแล้ว ไปพักผ่อนกันก่อนเถอะ”

“เรากำลังจะออกไปเดินเล่น และหาหน้าร้านต่อ”

สวี่เจี้ยนกงหัวเราะกลบเกลื่อน จากนั้นพาฟังฮุ่ยและเฝิงกั๋วหมิ่นออกไป

เมื่อขึ้นมาบนรถ ฟังฮุ่ยถามด้วยเสียงต่ำ “เจี้ยนกง ทำไมไม่บอกหลินมั่ว”

“ไม่แน่หลินมั่วช่วยเราได้”

สวี่เจี้ยนกงถอนหายใจ “ไอ้หยา เมื่อก่อนเราทำผิดกับหลินมั่วไว้มาก คุณยังอยากไปรบกวนเขาเหรอ”

“เรื่องแบบนี้ เราคิดหาวิธีจัดการเองก็พอ ไม่ต้องไปรบกวนลูกๆ ! ”