หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1104

ณ สวนวั่งเจียง

หลินมั่วมองสวี่เจี้ยนกงขับรถออกไป จากนั้นพูดกับสวี่ปั้นซย่า “ปั้นซย่า พ่อกับแม่น่าจะเจอเรื่องลำบากแล้ว”

“หรือว่า เดี๋ยวผมออกไปดูว่าสรุปแล้วมีเรื่องอะไร”

“เราเป็นครอบครัวเดียวกัน มีเรื่องอะไร ทุกคนช่วยกันแก้ไข ! ”

สวี่ปั้นซย่ารู้สึกอุ่นใจขึ้นมา

เธอกอดหลินมั่วจากด้านหลัง และพูดเสียงเบา “หลินมั่ว ขอบคุณนะ ! ”

“หลายปีมานี้ พวกเขาทำแบบนั้นกับคุณ คุณยังเป็นห่วงพวกเขา”

หลินมั่วยิ้มอ่อน “เพราะพวกเขาเป็นพ่อแม่ของคุณไง ”

“อีกอย่าง ตอนนี้ทุกอย่างราบรื่นดีไม่ใช่เหรอ”

...

สวี่เจี้ยนกงขับรถมาที่ว่านหลงสเเควร์

ว่านหลงสเเควร์ เป็นห้างสรรพสินค้าที่ใหญ่ติดสิบอันดับต้นในเมืองก่วงหยาง

หลินมั่วลงเงินทุนก้อนใหญ่ให้ร้านขายยาครั้งนี้ สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยอยากเปิดร้านขายยาสาขาหลัก

เมื่อก่อนพวกเขาหาแต่หน้าร้านเล็กๆ ไม่กล้าเข้ามาในห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่แบบนี้

ครั้งนี้ พวกเขาอยากเลือกห้างใหญ่

พวกเขาไม่กล้าเลือกห้าวสรรพสินค้าที่ใหญ่มาก เลือกไปเลือกมา สุดท้ายก็เลือกที่ว่านหลงสเเควร์

ว่านหลงสเเควร์มีหน้าร้านที่เหมาะสมพอดี

สุดท้าย พวกเขาไปหาผู้จัดการห้าง เมื่อบอกจุดประสงค์การมา ผู้จัดการก็ปฏิเสธทันที

ถ้าตามจากที่ผู้จัดการบอก ร้านขายยาสวี่ซื่อไม่ค่อยมีชื่อเสียง ไม่มีสิทธิ์เข้ามาเปิดร้านที่ว่านหลงสเเควร์

ตามขนาดพื้นที่ของว่านหลงสเเควร์ อย่างน้อยต้องเลือกร้านขายยาขนาดใหญ่อย่างร้านขายยาเซิ่งหยวน

หากให้ร้านขายยาขนาดเล็กของพวกเขาเข้ามา จะทำให้ว่านหลงสเเควร์ดูธรรมดาเกินไป

ไม่ว่าสวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยจะพูดยังไง ผู้จัดการคนนี้ก็ไม่ยอม

สุดท้าย พวกเขารู้ว่าผู้จัดการคนนี้คือหลานชายห่างๆ ของเฝิงกั๋วหมิ่น

ดังนั้น พวกเขาเรียกเฝิงกั๋วหมิ่นมาก็เพื่อคุยเรื่องนี้

ตอนนั้นเรื่องที่ฟังฮุ่ยอยากคุยกับหลินมั่วก็คือเรื่องนี้

แต่สวี่เจี้ยนกงคิดว่าหลินมั่วเอาเงินให้พวกเขาแล้ว เรื่องหาหน้าร้านจึงไม่ควรรบกวนหลินมั่วอีก

สามคนลงจากรถ และขึ้นไปที่ห้องทำงานผู้จัดการ

ผู้จัดการเฝิงมองเขาด้วยหางตา “อากำลังสั่งสอนผมอยู่เหรอ”

“ผมเป็นผู้จัดการของว่านหลงสเเควร์มาหลายปี มีเรื่องอะไรที่ผมไม่รู้ ต้องให้คุณมาสั่งสอน? ”

“ทุกคนที่มาล้วนบอกว่าจะทำกิจการใหญ่ แต่มีกี่คนที่ประสบความสำเร็จ? ”

“ผมบอกคุณให้นะ ผมเรียกคุณว่าอาคือการให้เกียรติ แต่ไม่เท่ากับว่าคุณสามารถมาชี้นิ้วสั่งสอนผมได้ ! ”

“ว่านหลงสเเควร์ของเราไม่มีทางให้ร้านเล็กๆ กระจอกๆ แบบนี้เข้ามาเปิดกิจการ ! ”

“พวกคุณกลับไปได้แล้ว ! ”

เฝิงกั๋วหมิ่นคิดไม่ถึงว่าหลานชายห่างๆ คนนี้ไม่ให้เกียรติเขาเลยสักนิด เขาโกรธจนหน้าแดง

สวี่เจี้ยนกงก็ขมวดคิ้ว “เด็กคนนี้ พูดแบบนี้กับอาได้ยังไง”

“แม้ว่าเราไม่เช่าหน้าร้านนี้ คุณก็ไม่ต้องดูถูกคนถึงขนาดนี้ ! ”

“เพราะเขาเป็นผู้อาวุโสกว่าคุณ ! ”

ผู้จัดการเฝิงตบโต๊ะ “หุบปาก ! ”

“ไอ้แก่ลงโลง แกเป็นใคร”

“เรื่องของที่บ้าน แกมีสิทธิ์อะไรเข้ามายุ่ง”