หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1105

สวี่เจี้ยนกงคิดไม่ถึงว่าผู้จัดการเฝิงคนนี้อารมณ์ร้อนมาก

เขาโมโหขึ้นมาทันที “คุณเรียกใครไอ้แก่ลงโลง”

ผู้จัดการเฝิง “แกนั้นแหละ ! ”

“แก่เตรียมลงโลง คิดว่าฉันไม่รู้ความคิดของแกเหรอ”

“ไปเรียกญาติห่างๆ ของฉันใช้หลักศีลธรรมมาบังคับฉันปล่อยหน้าร้านให้พวกแกเช่า? ”

“ฉันบอกแกให้นะ ไม่มีทาง ! ”

“ขอเพียงฉันอยู่ที่นี่ ชาตินี้แกอย่าหวังได้เข้ามาในว่านหลงสเเควร์ ! ”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยโกรธจนตัวสั่น “ไม่เข้าก็ไม่เข้า อวดดีมาจากไหน”

“แม้ว่าไม่ให้พวกเราเข้า คุณก็ไม่ต้องถูดูกคนขนาดนี้ไหม”

ผู้จัดการเฝิงหัวเราะแสยะ “พวกแกหาเรื่องเอง ! ”

“ตอนเช้าฉันพูดชัดเจนแล้ว ให้พวกแกเลิกความคิดนี้สะ พวกแกมาที่นี่เอง ดูถูกตัวเอง แล้วยังมาโทษฉัน? ”

“ฉันบอกพวกแกให้ รีบไสหัวไป ! ”

“ไม่เช่นนั้นฉันจะให้พนักงานรักษาความปลอดภัยมาโยนพวกแกออกไป ! ”

สวี่เจี้ยนกงโมโหมาก “กล้าดีก็เรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยมาสิ ! ”

“ฉันไม่เชื่อว่าโลกนี้จะมีคนไม่พูดจาด้วยเหตุผล ! ”

ผู้จัดการเฝิงหยิบโทรศัพท์ขั้นมา “มีคนมาก่อความวุ่นวาย เรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยมาที่นี่ ! ”

ไม่นาน กลุ่มพนักงานรักษาความปลอดภัยก็เดินมาที่นี่ด้วยท่าทางดุดัน

ผู้จัดการเฝิงชี้นิ้ว “โยนพวกก่อความวุ่นวายออกไป ! ”

พนักงานรักษาความปลอดภัยเหล่านั้นก็ล้อมเข้ามา สวี่เจี้ยนกงลนลาน “ช้าก่อน ! ”

“ฉันบอกให้นะ ลูกเขยของฉันสนิทกับเจ้าพ่อหู่แห่งสายใต้ คุณกล้าแตะต้องฉัน ลูกเขยของฉันไม่ปล่อยพวกคุณไปแน่ ! ”

ผู้จัดการเฝิงชะงัก เมื่อได้ยินชื่อเจ้าพ่อหู่แห่งสายใต้

“เจ้าพ่อหู่แห่งสายใต้? ”

“เหอะ ไอ้แก่เตรียมลงโลงใจกล้ามากนะ ใช้ชื่อเจ้าพ่อหู่แห่งสายใต้มาข่มขู่คนอื่น”

“ฉันบอกแกให้นะ ฉันต่างหากที่สนิทกับเจ้าพ่อหู่แห่งสายใต้ ! ”

“ให้ฉันโทรหาเจ้าพ่อหู่ยืนยันไหม”

ผู้จัดการเฝิงพูดเสียดสี

สวี่เจี้ยนกงโมโหมาก “ใครอ้างชื่อเขาข่มขู่กันแน่”

“ลูกเขยของฉันรู้จักเขาจริง ! ”

ไม่รู้ว่าทำไม พอมีหลินมั่ว เธอรู้สึกอุ่นใจมาก

ผู้จัดการเฝิงนั่งไขว้ขา “เป็นยังไง”

“ลูกเขยของแกว่ายังไง”

“อย่าบอกฉันนะว่าเหลาหู่ไม่รับสายโทรศัพท์เขา ! ”

และในตอนที่กำลังพูดอยู่ โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ผู้จัดการเฝิงแค่เห็นเบอร์โทรศัพท์ก็กระโดดตัวตื่นทันที

เขารีบกดรับสาย และยิ้มแห้ง “เจ้าพ่อหู่ สวัสดีครับ ผม...”

เหลาหู่ตัดบทเขา “ไอ้เลว หุบปากไป ! ”

“ฉันบอกแกให้นะ คนที่ยืนอยู่หน้าแกคือพ่อตาแม่ยายของลูกพี่ฉัน”

“แกรีบคุกเข่าเขกหัวขอโทษเดี๋ยวนี้”

“ก่อที่ฉันจะไปถึง หากพวกเขาไม่ให้อภัยแก ข้าจะโยนแกลงมาจากดาดฟ้าว่านหลงสเเควร์ แกคิดเอาเอง ! ”

พูดจบ เหลาหู่ก็วางสายโทรศัพท์

ส่วนทางนี้ ผู้จัดการเฝิงงงเป็นไก่ตาแตก

ผ่านไปชั่วครู่ เขาโยนโทรศัพท์ทิ้ง และคุกเข่าลงที่พื้น “คุณลุงคุณป้า คุณอา ผม...ผมผิดไปแล้ว...”