หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1106

ผู้จัดการเฝิงทำสวี่เจี้ยนกง ฟังฮุ่ยและเฝิงกั๋วหมิ่นงุนงง

ถึงแม้ว่าฟังฮุ่ยโทรศัพท์จริง แต่เธอคิดว่าเหลาหู่น่าจะแค่ช่วยพวกเขาเจรจาเรื่องนี้เท่านั้น

เธอคิดไม่ถึงว่า เรื่องจะกลับกลายเป็นแบบนี้

ผู้จัดการเฝิงที่อวดเก่งไม่กลัวใครเมื่อสักครู่กลับคุกเข่าเขกหัวอ้อนวอน?

นี่มันอะไรกัน

สามคนมองหน้ากัน สีหน้างุนงง

โดนเฉพาะเฝิงกั๋วหมิ่น เขารู้จักหลานชายห่างๆ คนนี้ดี

ผู้จัดการเฝิงคนนี้ ถือว่าเป็นคนที่รวยและตำแหน่งสูงที่สุดในตระกูลเฝิงของพวกเขา

ปกติเขาหยิ่งผยอง ไม่เห็นคนของตระกูลเฝิงอยู่ในสายตา

ไม่ต้องพูดถึงเฝิงกั๋วหมิ่นอาห่างๆ คนนี้ ขนาดพ่อแม่ของเขาเองยังไม่ไว้หน้า

สุดท้าย เขากลับคุกเข่าลงตรงหน้า นี่เป็นเรื่องที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน

ผู้จัดการเฝิงร้องไห้คร่ำครวญ พอเห็นว่าไม่มีใครสนใจเขา เขารีบวิ่งไปกอดขาเฝิงกั๋วหมิ่น “อา ช่วยผมด้วย”

“ช่วยผมพูดหน่อย ให้พวกเขายกโทษให้ผม ผม...ผมผิดไปแล้ว คราวหลังผมไม่กล้าแล้ว...”

“เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ช่วยผมด้วย...”

เฝิงกั๋วหมิ่นหน้าดำคร่ำเครียด เขายังไม่เข้าใจว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยพอเดาสถานการณ์ได้คร่าวๆ เหลาหู่ต้องข่มขู่เขาแน่ๆ

ทั้งสองคนรู้สึกตื้นตันมาก เพียงโทรศัพท์จากหลินมั่วเพียงสายเดียว เหลาหู่ใส่ใจถึงขนาดนี้?

สวี่เจี้ยนกงกระแอม และพูดด้วยเสียงเย็นชา “เพิ่งมารู้ตอนนี้ว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน?”

“เมื่อสักครู่คุณยังพูดอยู่ว่าเป็นไอ้แก่ลงโลง”

ผู้จัดการเฝิงน้ำตาไหล “คุณลุง ผม...ผมผิดไปแล้ว”

“ผมมีตาหามีแววไม่”

“ผู้สูงศักดิ์อย่าได้ถือสาคนต่ำต้อยอย่างผมเลย ยกโทษให้ผมเถอะ”

“ให้โอกาสผมสักครั้ง ครั้งเดียว เพียงครั้งเดียว ขอร้องล่ะ...”

สวี่เจี้ยนกงเบ้ปาก “อย่าพูดแบบนี้”