หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1107

ผู้จัดการเฝิงแทบเป็นลมล้มฟุบที่พื้น

นี่คือเจ้าพ่อหู่แห่งสายใต้ !

เขาวิ่งมาที่นี่ไม่พอ และยังเรียกพวกเขาว่าลุงป้า

ตนไปเหยียบเท้าใครเข้าให้แล้วเนี่ย

เขาแทบอยากตบบ้องหูตัวเอง

คนใหญ่คนโตแบบนี้ มาเปิดร้านขายยาที่ว่านหลงสเเควร์ของเขา นับเป็นเกียรติของเขามาก

ละแวกว่านหลงสเเควร์ของเขามีไนต์คลับอยู่หลายแห่ง จึงมักเกิดเรื่องขึ้นบ่อยๆ

ผู้จัดการอย่างเขาหัวแทบระเบิดเพราะเรื่องนี้อยู่หลายครั้ง

หากเมื่อก่อนเขาปล่อยหน้าร้านให้สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยเช่า มีคนใหญ่คนโตแบบนี้อยู่ที่ว่านหลงสเเควร์ เท่ากับว่าเขาได้อันเชิญเทพทวารบาล คราวหลังก็ไม่มีใครกล้ามาก่อเรื่องที่ว่านหลงสเเควร์แล้ว

แต่เรื่องดีแบบนี้ กลับถูกเขาปฏิเสธ

เขาเสียใจแทบใจจะขาด !

จากนั้น เรื่องนี้ไม่ใช่แค่เสียใจแล้ว

เหลาหู่มายืนที่หน้าเขา และตบเขาหลายฉาด จากนั้นพูดด้วยความโมโห “ให้แกขอโทษ แกทำอะไร”

“ลุงกับป้ายกโทษให้แกหรือยัง”

“ลืมคำที่ฉันพูดแล้วใช่ไหม หากพวกเขาไม่ยกโทษให้แก ฉันจะโยนแกลงไปตอนนี้ ! ”

ผู้จัดการเฝิงหน้าซีด และรีบเขกหัว “คุณลุงคุณป้า ยกโทษให้ผมเถอะ”

“ช่วยผมด้วย ผม...ผมไม่อยากตาย...”

“คุณอา ช่วยผมด้วย คราวหลังผมไม่กล้าแล้ว...”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยเห็นท่าทางขอร้องอ้อนวอนของเขาก็รู้สึกสบายใจขึ้น

หลายปีมานี้ พวกเขาลำบากมามาก

พวกเขาคิดไม่ถึงว่าตัวเองจะได้มีวันปลดปล่อยแบบนี้ !

แน่นอนว่าพวกเขาเข้าใจดี เหลาหู่เห็นแก่หน้าหลินมั่ว พวกเขาอาศัยบารมีของลูกเขย

“เหล่าเฝิง จัดการยังไงดี”

สวี่เจี้ยนกงถาม

เฝิงกั๋วหมิ่นถอนหายใจ “เจี้ยนกง ขอโทษด้วย หลานชายของฉันทำให้นายลำบาก”

“แต่...แต่นี่ยังไงเขาก็เป็นหลานชายของฉัน”