หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 1127

หลินมั่วประหลาดใจ “ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกมั้ง?”

“ท่านอาจารย์กู่แข็งแกร่งขนาดนั้นเลย?”

“ต่อให้เขายิ่งใหญ่ขนาดนั้นจริง แต่ว่า เขาควบคุมเหมียวเจียงมาห้าสิบสามปีแล้ว จะยังอยู่ได้อีกนานสักแค่ไหนกัน?”

“เพื่อที่จะจัดการกับท่านอาจารย์กู่ ถึงกับเอากู่พิษของตัวเองทั้งหมดไปเกี่ยวข้องด้วย มันคุ้มค่าไหม?”

ซังอูขมวดคิ้ว สีหน้าสงสัย ราวกับว่าหลินมั่วไม่ควรที่จะถามคำถามนี้

ซังโห่วก็โมโหขึ้นมา “ท่านจะมาเสแสร้งไปทำไม?”

“ท่านเป็นสุนัขรับใช้ของท่านอาจารย์กู่ หรือว่าท่านไม่รู้จักกู่ประจำตัวของท่านอาจารย์?”

“ไอ้แก่นั่น ต้องมีชีวิตยืนยาวกว่าใครๆแน่นอน!”

หลินมั่วนึกสงสัยในใจ พูดอย่างไม่แสดงอารมณ์ “แน่นอนว่าผมรู้ แต่นี้มันมีปัญหาอะไรงั้นเหรอ?”

ซังโห่วโวยวาย “ไร้สาระ!”

“กู่ประจำตัวของเขานั้นคือกู่อมตะ!”

“ตอนนี้ท่านอาจารย์กู่อายุเก้าสิบเจ็ดปี ด้วยพลังของกู่อมตะนั้น เขาสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกสามสิบปี”

“ให้เขาอยู่ต่ออีกสามสิบปี เผ่าทั้งเจ็ดสิบสองของเหมียวเจียง จะยังมีคนเหลือรอดอยู่อีกเท่าไหร่?”

หลินมั่วแอบประหลาดใจ เขาไม่คิดเลยว่า การฝึกฝนของท่านอาจารย์กู่ ไม่นึกเลยว่าจะมีกู่ประเภทนี้ด้วย

กู่อมตะ ในป้ายหยกมรดกสืบทอด ก็มีการบันทึกเอาไว้อยู่

กู่พิษชนิดนี้สามารถเพิ่มอายุขัยได้เป็นอย่างมาก การฝึกฝนนั้นยากมาก

ผู้ที่ปฏิบัติสามารถเพิ่มอายุขัยได้สูงสุด มีอายุมากกว่าร้อยปี นั้นเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป

ไม่คิดเลยว่า ท่านอาจารย์กู่สร้างวิชากู่ประเภทนี้ได้ ไม่แปลกใจเลยที่ทั้งเจ็ดสิบสองชาวเผ่ารีบร้อนอยกาที่จะฆ่าเขา!

นอกจากนี้ กู่อมตะไม่เพียงแต่เพิ่มอายุขัย สิ่งสำคัญที่สุดเลยก็คือประสิทธิภาพในการรบก็สูงขึ้นด้วย รู้จักกันในนามราชากู่แห่งเหมียวเจียง

สิ่งเดียวที่สามารถเอาชนะกู่อมตะได้ มีเพียงจินฉานกู่ที่ทรงพลังที่สุดในตํานานเท่านั้น!

ในที่สุดหลินมั่วก็เข้าใจ ท่านอาจารย์กู่และชาวเจ็ดสิบสองเผ่า ต่างก็กระตือรือร้นที่จะตามหาจินฉานกู่

จินฉานกู่สำหรับเหมียวเจียงแล้วนั้น สำคัญมากเกินไปแล้ว!

ชาวเจ็ดสิบสองเผ่า ต้องการใช้จินฉานกู่จัดการท่านอาจารย์กู่

ส่วนท่านอาจารย์กู่ ก็ต้องการที่จะกำจัดจินฉานกู่ กำจัดเซียนหนามที่ใหญ่ที่สุด

“ถึงแม้ว่ากู่อมตะนั้นแข็งแกร่ง แต่ก็ใช่ว่าจะอยู่ยงคงกระพัน”

“ทั้งเจ็ดสิบสองชนเผ่าคนเยอะขนาดนี้ ยังฆ่าเขาไม่ได้อีก?”

หลินมั่วโบกมือ “เอาล่ะ พูดธุระกันเลยดีกว่า”

“ถ้าหากคุณหาผู้หญิงคนนั้นเจอ พวกคุณจะจัดการกับเธอยังไง”

ซังโห่วพูดอย่างโมโห “พี่ อย่าบอกเขานะ!”

“คนๆนี้ ไม่ใช่คนดีอะไร!”

“ซัวโห่วขมวดคิ้ว มองหลินมั่วอย่างเย็นชา “ทำไมผมต้องตอบท่านด้วย”

หลินมั่วยิ้ม “เพราะว่าผมสามารถช่วยพวกคุณตามหาผู้หญิงคนนั้นได้”

ซังอู ซังโห่วสีหน้าเปลี่ยนไป ทั้งสองคนจ้องหลินมั่ว “ท่าน...ท่านรู้เหรอว่าเธออยู่ที่ไหน?”

หลินมั่วไม่ได้พูด เพียงแต่เปิดแจกันแล้วปล่อยตะขาบพิษออกมา

ซังอู ซังโห่วเห็นตะขาบพิษ สีหน้าก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง

“นี่...นี่มันตะขาบพิษของชาวเหมียวเจียง?”

“แต่ว่า ทำไมคุณถึงได้มีตะขาบพิษที่ร้ายแรงเช่นนี้?”

ซังโห่วตกใจ

ซังอูเงียบไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็เบิกตาโต “ท่าน...ท่านเคยเจอเธอแล้ว?”