หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 121

อุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อ

สวีปั้นเซี่ยเรียกหลินมั่วไปที่บริษัท และกำลังพูดถึงเรื่องที่ให้หลินมั่วไปเป็นเจ้าของของบริษัทเขา

หลินมั่วจริงๆ แล้วไม่ได้อยากไปบริษัทเครื่องยาสมุนไพร

เขายังอยากอยู่ที่แผนกฉุกเฉินของโรวพยาบาลต่ออีกสักพัก เพื่อพัฒนาฝีมือการรักษาของตน พร้อมทั้งช่วยเหลือผู้ป่วยคนอื่นๆ ด้วย

เวลานี้เอง จู่ๆ ประตูของห้องทำงานก็ถูกใครบางคนถีบออก

สวี่เจี้ยนกงเดินเข้ามาด้วยสีหน้าโกรธเคือง

“พ่อคะ มีเรื่องอะไรกันแน่?” สวี่ปั้ซย่าถามอย่างตะลึง

สวี่เจี้ยนกงเดินมาหยุดอยู่ด้านหน้าของหลินมั่วอย่างกริ้วโกรธ ยกฝ่ามือพร้อมฟาดไปที่เขา

หลินมั่วนั้นไหวพริบดีมาก เขาเอนตัวหลบ พร้อมถามอย่างร้อนรน “พ่อครับ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่”

สวี่เจี้ยนกงตะคอกด้วยน้ำโห “เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ”

“ฉันจะกระทืบไอ้สารเลวเจ้าเล่ห์อย่างแกให้ตายเดี๋ยวนี้เลย!”

สวี่เจี้ยนกงพุ่งตัวขึ้นไปอีกครั้ง แต่โชคดีที่สวี่ปั้นซย่ารีบวิ่งขึ้นมาจับแขนของเขาเอาไว้

“พ่อ สรุปมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ พ่อพูดสิ!”

“ทำไมพ่อต้องลงมือกับคนอื่นด้วย”

สวี่เจี้ยนกงพูดราวกับคำราม “ปั้นซย่า แกยังจะเข้าข้างมันอีกเหรอ”

“แกรู้ไหม ว่าแกโดนไอ้สารเลวนี่หลอกเข้าแล้ว!”

“แกคิดว่ามันกำลังทำเพื่อบ้านของเรางั้นเหรอ”

“ทุกอย่างที่มันทำ ก็เพื่อมรดกของตระกูลสวี่ของพวกเราทั้งนั้น!”

หลินมั่วอึ้งด้วยความงุนงง “พ่อ ผมไปอยากได้มรดกของตระกูลสวี่ตอนไหนกัน”

สวี่เจี้ยนกงตอบอย่างโกรธแค้น “ถ้าแกไม่อยากได้มรดกของตระกูลสวี่ ทำไมแกต้องไล่ฉันออกจากบริษัทเครื่องยาสมุนไพร พร้อมทั้งแกยังไปเป็นเถ้าแก่ของที่นั่นเองอีก?”

หลินมั่วแทบจะกระอักเลือด เรื่องนี้มันโทษเขาได้ที่ไหนกัน?

สวี่ปั้นซย่า “พ่อ พ่อพูดแบบนี้ได้ยังไงกัน”

“การที่พ่อถูกไล่ออกจากบริษัทเครื่องยาสมุนไหพร เป็นผลการโหวตจากเหล่าผู้ถือหุ้น!”

“และก็เป็นผู้ถือหุ้นพวกนั้นเองที่มาขอให้หลินมั่วไปเป็นเถ้าแก่?”

“เรื่องนี้เกี่ยวยังไงกับเขากัน”

เวลานี้เอง ฟังฮุ่ยก็วิ่งพุ่งออกมา พร้อมพูดอย่างโกรธเคือง “หึ ถ้ามันไม่ได้ทำเรื่องพวกนั้น พวกฉันจะถูกไล่ออกจากบริษัทเครื่องยาสมุนไพรงั้นเหรอ”

“มันตั้งใจยืนมองให้พวกเราสองคนทำผิด แล้วก็ตั้งใจไปอวดโอ้ต่อหน้าผู้ถือหุ้นเหล่านั้น จุดประสงค์ของมันน่ะ”

“มันอยากได้อะไร แกดูไม่ออกหรือไง?”

สวี่ปั้นซย่าหมดคำพูด “แม่ หลินมั่วเตือนพวกท่านตั้งแต่แรกแล้ว ว่าเครื่องยาสมุนไพรน่ะมันมีปัญหา”

“แต่พวกท่านไม่ยอมฟัง ถึงได้ทำความผิดแบบนั้นลงไปไงคะ!”

“ทำไมถึงกลายเป็นเขาตั้งใจยืนมองพวกท่านทำผิดไปไปได้ล่ะ?”

“อีกอย่าง เรื่องครั้งนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะหลินมั่ว อุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อของพวกเราอาจจบเห่ลงจริงแล้วก็ได้!”

สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยไม่สนใจแม้แต่นิด พวกเขายังคงโวยว่ยให้หลินมั่วส่งบริษัทยาสวี่ซือออกมาต่อ

ฟังไปได้สักพัก หลินมั่วจึงถอนหายใจ “พ่อครับ แม่ครับ ผมเข้าใจความหมายของพวกท่านแล้ว!”

“ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมไม่มีทางเป็นเถ้าแก่ของบริษัทเครื่องยาสมุนไพรแน่”

สวี่เจี้ยนฟังและฟังฮุ่ยจึงยอมผ่อนผันลง กลับกัน สวี่ปั้นวย่ากลับร้อนรนึ้นมา “หลินมั่ว ไม่ต้องไปฟังที่พวกท่านพูด”

“ผู้ถือหุ้นพวกนั้นต่างหากที่ต้องการให้คุณไปเป็นเถ้าแก่ ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถห้ามเรื่องนี้ได้ทั้งนั้น!”

“ก็ได้ งั้นแกก็ให้มันไปเป็นเถ้าแก่ของบริษัทเครื่องยาสมุนไพรเลย ฉันเองก็ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่แล้ว!”

“ยังไงฉันอยู่ไปก็รกตา ลูกสาวแท้ๆ กลับเห็นขี้ดีกว่าไส้ งั้นคนเป็นแม่อย่างฉันจะอยู่ไปเพื่ออะไรกัน?”

เมื่อเห็นว่าฟังฮุ่นเริ่มโวยวายอย่างไร้เหตุผล สวี่ปั้นซย่าหงอยลงในทันที

สุดท้าย เธอก็ต้องยอม

ไม่ให้หลินมั่วได้เป็นเถ้าของบริษัทเครื่องยาสมุนไพร

ทันใดนั้น สวี่เจี้ยนกงและฟังฮุ่ยก็เดินไปอย่างหยิ่งเชิดราวกับว่าตนได้รับชัยชนะมา

ขอบตาของสวี่ปั้นซย่าแดงก่ำ เธอมองไปที่หลินมั่วที่ยืนอยู่ด้านข้าง “หลินมั่ว ฉันขอโทษ”

หลินมั่วส่ายหัว “บ๊องน่า คุณไม่ต้องขอโทษสักหน่อย”

“ผมเองก็ไม่ได้คิดจะเป็นเถ้าแก่นี่อยู่แล้ว”