หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 122

สวี่ปั้นซย่า “ฉันก็แค่รู้สึกเจ็บใจ ทำไมพวกเขาถึงไม่ยุติธรรมกับคุณขนาดนี้”

“หวงเหลียงก่อเรื่องใหญ่ขนาดนั้นเอาไว้ พวกเขาไม่พูดอะไรแม้แต่คำเดียว ”

“แต่คุณทำเพื่อคนในบ้านไปมากขนาดนี้ แต่แม้แต่คำขอบคุณสักคำพวกเขายังไม่มีให้ หนำซ้ำยังมาทำกับคุณแบบนี้อีก......”

หลินมั่วยิ้มอ่อน “ไม่ว่าพวกเขาจะทำกับผมยังไงมันก็ไม่สำคัญ ”

“สำหรับผมแล้ว คนที่สำคัญที่สุดคือคุณต่างหาก!”

หัวใจของสวี่ปั่นซย่าสั่นไหว เธอมองไปทางหลินมั่ว ขอบตาแดงก่ำขึ้นมาอีกครั้ง

จากนั้นจู่ๆ เธอก็เขย่งเท้า พร้อมจุมพิตไปที่ริมฝีปากของหลินมั่วอย่างแผ่วเบา

หลินมั่วดีใจเป็นอย่างมาก เขากำลังยื่นแขนออกไปเพื่อโอบกอดสวี่ปั้นซย่า

ทันใดนั้น เลขาก็เดินเข้ามาจากทางหน้าประตู “ประธานสวี่ การประชุมบริษัทกำลังจะเริ่มขึ้นแล้วค่ะ”

ใบหน้าของสวี่ปั้นซย่าแดงระเรื่อ เธอก้มหน้าลงพร้อมขาน “ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ!”

สีหน้าหลินมั่วเต็มไปด้วยความเสียดาย โอกาสเมื่อกี้ดีมากแล้วเชียว

เมื่อเดินออกจากอุตสาหกรรมยาสวี่ซื่อ หลินมั่วเองก็ไม่ได้กลับโรงพยาบาลในทันที

ช่วงเวลานี้ เขาก็กำลังตามสืบข่าวสารของพี่น้องคู่นั้น

เขาเดินเรื่อยเปื่อยอยู่บนถนนเล็กๆ เส้นหนึ่ง จากข่าวสารที่เขาได้รับมาจากเพื่อนร่วมห้อง มีเพื่อนคนหนึ่ง เคยเจอเติ้งจวินอยู่ที่บริเวณนี้

เขาเคยมาที่นี่หลายรอบแล้ว เขาก็แค่อยากลองเสี่ยงดวง ดูว่าเขาจะสามารถเจอเติ้งจวินโดยบังเอิญได้ที่นี่ไหม

เมื่อเดินถึงครึ่งทาง จู่ๆ หลินมั่วก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยมากๆ มาจากทางด้านข้าง

“ขอร้องล่ะ ลูกสาวอยากเจอคุณมาก คะ......คุณไปเจอเธอสักรอบเถอะนะ ฉะ.....ฉันยอมคุกเข่าขอร้องคุณเลย......”

หัวใจของหลินมั่วกระตุก เสียงนี้... ชีวิตนี้เขาไม่มีทางลืมแน่ๆ

นั่นก็เสียงเพื่อนที่ดีที่สุดของเขา เติ้งจวิน นั่นเอง

พวกเขานั่งข้างกันในชั้นเรียนมาสองปี นอนบนเตียงสองชั้นหลังเดียวกันมาสองปี

หลินมั่วยังจำได้ว่า เมื่อตอนที่เขาถูกอันธพาลแถวโรงเรียนรังแก ก็เป็นเติ้งจวินเองที่ยอมเสี่ยงชีวิตช่วยเขา และ

เพราะเรื่องนั้น ทำให้เติ้งจวินขาเป๋ไปข้างหนึ่ง ส่งผลให้เขาเดินกะเผลกมาจนถึงทุกวันนี้

แต่หลังจากที่แม่ของหลินมั่วเสียชีวิต ในบ้านของเขาเกิดการเปลี่ยนแปลง เขาจึงจำเป็นต้องออกจากโรงเรียน

ส่วนเติ้งจวินเองก็ออกไปทำมาหากิน ทั้งคู่ต่างวุ่นเพื่อชีวิตของตน หลายปีที่ผ่านมาพวกเขาไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลย

แต่ว่า หลินมั่วไม่มีทางลืมเพื่อนรักคนนี้ของตนแน่ๆ!

เขารีบหันหน้าไปดู ถัดไปไม่ไกลนัก มีชายหนุ่มคนหนึ่งที่สวมใส่ชุดขาดๆ ผมเผ้ารุงรัง กำลังขวางผู้หญิงคนหนึ่งที่แต่งตัวหรูหราเอาไว้

แก้มทั้งสองของชายหนุ่มซูบลึก ผอมราวกับเป็นหนังหุ้มกระดูก แต่ก็ยังพอมองออกลางๆ ว่านั่นคือเติ้งจวิน

“เติ้งจวิน แกเลิกมาทำฉันแขยงได้ไหม? ”

“แกดูสภาพเน่าๆ ของแกตอนนี้ ตอนนั้นฉันตาบอดหรือไง ถึงได้ไปชอบแกเข้า?”

“เยี่ยมลูกสาวงั้นเหรอ? ทำไม คิดจะใช้ลูกสาวมาผูกมัดฉันเอาไว้ ให้กลับไปใช้ชีวิตที่ลำบากลำบนกับแกอีกครั้งงั้นเหรอ? ”

“จะบอกให้นะ เลิกคิดไปได้เลย ฉันไม่มีทางไปกับแกแน่!”

เติ้งจวินร้อนรนขึ้นมา “ฉันไม่ได้คิดจะผูกมัดเธอด้วยลูก แต่ตอนนี้ลูกป่วยหนักมาก อะ......อาจมีชีวิตได้อีกไม่นานนัก ลูกแค่อยากเจอหน้าเธอเป็นครั้งสุดท้าย ”

“ขอร้องล่ะ ไปเจอลูกหน่อย ถือซะว่าช่วยทำความหวังของลูกให้สำเร็จ ได้ไหม? ขอร้องล่ะ ฉันคุกเข่าขอร้องเลย!”

เสียงของเติ้งจวินที่ปะปนด้วยน้ำเสียงสะอื้น ดึงดูดคนรอบข้างหันมาสนใจไม่น้อย

หญิงสาวคนนั้นกลับยิ่งโกรธ “ไสหัวไปไกลๆ เลยนะ! ”

“จะบอกให้ว่า วิธีนี้ไม่ได้ผลกับฉัน ”

“เดี๋ยวฉันต้องไปเข้าร่วมงานเลี้ยงชั้นสูงอีก อย่ามาทำฉันเสียอารมณ์!”

เมื่อเธอพูดจบ ก็จะเดินอ้อมเติ้งจวินไป

เติ้งจวินจับเสื้อของเธอเอาไว้อย่างร้อนรน “ขอร้องล่ะ ไปเยี่ยมลูกที......”

“ไอ้เวร ริอาจมาแตะต้องเมียฉันเหรอ!”

ผู้ชายร่างอ้วนข้างๆ รู้สึกรำคาญใจแล้ว จึงถีบเติ้งจวินกลิ้งไปกับพื้น

สีหน้าของหลินมั่วเย็นยะเยือก มือของเขากำเป็นหมัดแน่นพร้อมกับเดินเข้าไป