หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 123

ชายร่างอ้วนท้วมถีบเติ้งจวินจมลงกับพื้น แต่นั่นยังไม่เพียงพอ จากนั้นเขาก็ถีบซ้ำไปที่หน้าอกของเติ้งจวินไปอีกหลายที

เติ้งจวินเอาแขนป้องหัวของตนไว้พร้อมขดงอร่างกายอยู่กับพื้น อาจเป็นเพราะร่างกายของเขานั้นอ่อนแอเกินไป การโดนถีบไม่กี่ครั้งงนั้น ทำเขากระอักเลือดออกมา และคายอยู่บบนรองเท้าของผู้ชายร่างอ้วนท้วมนั้นอย่างพอดิบพอดี

“บ้าเอ้ย!”

ผู้ชายร่างอ้วนท้วมด่าอย่างโกรธเคือง พร้อมหงุดหงิดขึ้นมาในทันที

“กล้าคายเลือดไว้บนรองเท้าของฉันงั้นเหรอ แกรู้ไหมว่ารองเท้าคู่นี้ของฉันมันราคาเท่าไร”

“นี่เป็นรุ่นสั่งทำ คู่ละหนึ่งหมื่นเจ็ดพันกว่าหยวน!”

“ต่อให้เอาไอ้บัดซบอย่างแกไปขาย ยังไม่พอจ่ายค่ารองเท้าฉันเลย!”

“ฉันจะกระทืบแกให้ตาย......”

เสียงของชายหนุ่มร่างอ้วนท้วมจู่ๆ ก็ชะงักลง เพราะว่า เขาโดนใครบางคนบีบคอเอาไว้

หลินมั่วคว้าคอของเขาไว้จากทางด้านหลัง พร้อมทั้งยกตั้งเขาขึ้นมาทั้งตัว

“แกทำอะไรน่ะ! ลงมือกับสามีฉันทำไม!” หญิงสาวข้างๆ กรีดร้อง

หลินมั่วถีบเธอลงบนพื้นทันที หญิงสาวจึงกุมท้องคลานอยู่ที่พื้นอย่างไม่สามารถลุกขึ้นได้

เขาเขวี้ยงชายหนุ่มอ้วนท้วมนั่นลงบนพื้นแรงๆ หนึ่งที จากนั้นก็เหยียบลงไปที่หัวของเขา พร้อมยื่นมือไปพยุงให้เติ้งจวินลุกขึ้นมา

เมื่อเห็นหลินมั่ว เติ้งจวินอึ้วไปในทันที

“หลินมั่ว นะ......นายมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกัน?”

หลินมั่วยิ้มอ่อน “ผ่านพอดีน่ะ”

“เพื่อนรัก ได้เจอนายอีกครั้ง มันดีมากเลย!”

น้ำตาของเติ้งจวินเอ่อล้นออกมา ผู้ชายตัวสูงอย่างเขา บัดนี้ กลับกำลังร้องไห้ราวกับเด็กคนหนึ่ง

ขอบตาของหลินมั่วก็แดงก่ำ เขาตบไปที่บ่าของเติ้งจวินแรงๆ ทีหนึ่ง พร้อมทั้งยกชายหนุ่มร่างอ้วนท้วมขึ้นมา

“คุกเข่าลง!” หลินมั่วตะคอก

“แกรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร” ชายหนุ่มอ้วนท้วมตอบด้วยน้ำโห “เชื่อไหมว่าฉันสั่งคนมาฆ่าแกได้ตอนนี้เลย”

เติ้งจวินก็เพิ่งได้สติ เขาจึงกล่าวอย่างร้อนรน “หลินมั่ว ยะ......อย่าให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่เลย”

“คนนี้คือลูกพี่หู่ เขตนี้น่ะ เป็นถิ่นของเขาหมดเลย”

“ลูกพี่หู่เขามีธุรกิจใหญ่น่ะ พวกเรา......พวกเราสู้ไม่ไหวหรอก.....”

หลินมั่ว “จะลูกพี่หู่หรือลูกพี่หลงอะไรก็ตามแต่!”

“รังแกเพื่อนฉัน ต่อให้เป็นอ๋องสวรรค์ ก็ไม่ได้เด็ดขาด!”

เติ้งจวินรนขึ้นมาจริงๆ “หลินมั่ว อย่าทำเรื่องบ้าๆ หน่า!”

“พวกเราต่างโตๆ กันแล้ว อย่าวู่วามเป็นอันขาด”

“เจ้าพ่อหู่ ไม่ใช่คนที่พวกเราสามารถหาเรื่องได้!”

หลินมั่วส่ายหน้า “เอาล่ะ เรื่องนี้เดี๋ยวฉันจัดการเอง นายไม่ต้องเป็นห่วง!”

“เจ้าพ่อหู่สินะ ฉันให้โอกาสแกอีกหนึ่งรอบ”

“คุกเข่า ก้มกราบขอโทษเพื่อนฉันซะ!”

“ไม่งั้น ฉันจะทำให้แกชาตินี้ไม่มีโอกาสได้คุกเข่าอีก!”

ลูกพี่หู่ตะโกนอย่างโกรธเคือง “แกหลอกใครกันวะ”

“แถวนี้เป็นถิ่นของฉันหมดเลย!”

“อีกเดี๋ยวเพื่อนของฉันก็จะถึงแล้ว ฉันจะรอดูว่าแกจะคุกเข่าขอโทษฉันยังไง!”

หญิงสาวข้างๆ ก็กรีดร้อง “คุกเข่าขอโทษก็ไม่มีประโยชน์แล้ว ที่รัก เจ้านี่มันกล้าถีบฉัน อีกเดี๋ยวคุณต้องหักขามันให้ได้เลยนะ!”

ลูกพี่หู่ยิ้มแสยะ “ไม่ต้องห่วง อีกเดี๋ยว มันจะไม่ใช่แค่ขาหักแน่นอน!”

เติ้งจวินส่งสีหน้าเป็นกังวล “ลูกพี่หู่ หลินมั่วไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของท่าน จึงเผลอไปหาเรื่องท่านเข้า”

“ท่านช่วยเมตตาพวกเราด้วยเถอะ ฉะ......ฉันขอโทษท่านแทนเขาให้......”

“งั้น ฉะ......ฉันคุกเข่าให้ท่านดีไหม.....”

สิ้นเสียง เติ้งจวินกำลังจะคุกเข่า กลับถูกหลินมั่วดึงขึ้นมาในทันที

“เพื่อนรัก ชาตินี้ อย่าได้คุกเข่าให้ใครอีก!”

หลินมั่วมองไปทางลูกพี่หู่อย่างเยือกเย็น “ไม่ยอมคุกเข่าสินะ?”

“ได้ งั้นฉันจะทำให้ชาตินี้แกอย่าหวังว่าจะได้คุกเข่าอีกเลย!”

สิ้นเสียง หลินมั่วก็หยิบเข็มเงินของเขาขึ้นมาสองเข็ม พร้อมทิ่มไปที่ขาทั้งสองข้างลูกพี่หู่ติดๆ กันหลายที

“แกทำอะไรน่ะ?” ลูกพี่หู่งุนงง

ทันทีทิ่สิ้นเสียง เขาก็ล้มฟรุบลงที่พื้นดัง ปึก กระทั่งคลานยังคลานไม่ได้

เขาพยายามยืนขึ้นด้วยความฝืน แต่กลับพบว่าขาทั้งสองข้างของเขาเสียความรู้สึกไปโดยสิ้นเชิงแล้ว