หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 124

“กะ......แกทำอะไรลงไปน่ะ” ลูกพี่หู่ไถ่ถามอย่างเร่งรีบ

หลินมั่วยิ้มแสยะ “ฉันพังเส้นลมปราณของแกไป”

“ชาตินี้แกอย่าหวังว่าจะได้ลุกขึ้นยืนอีกเลย!”

ลูกพี่หู่ตาถลน จากนั้นก็เปิดปากด่ากราด “ไอ้เวร แกหลอกใครอยู่กัน?”

“เอาเข็มมาจิ้มสองที ก็บอกว่าพังเส้นลมปราณของฉันไปแล้ว?”

“คิดว่าเส้นลมปราณเป็นลูกโป่งหรือไง ที่โดนจิ้มแล้วแตกเลยน่ะ”

“มุกหลอกแบบนี้ฉันเจอมาตั้งแต่เด็กแล้ว”

“แกรอก่อนเถอะ!”

“ถ้าเพื่อนของฉันมาถึงเมื่อไร แกตายแน่!”

หลินมั่วยิ้มอย่างเย็นยะเยือก “ฉันก็รออยู่ตรงนี้ไง!”

จากนั้นไม่นาน ก็มีคนหกคนวิ่งออกมาจากทางด้านหลัง

“เจ้าพ่อหู่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน?”

เมื่อเจ้าพ่อหู่เห็นก็ดีใจอย่างออกนอกหน้า ชีไปที่หลินมั่วพร้อมตะโกนด้วยน้ำโห “หน็อย หักขาทั้งสองข้างของไอ้สารเลวนี่มาให้ได้!”

คนทั้งหกนั้นกระโจนเข้าไปในทันที

สีหน้าของเติ้งจวินเปลี่ยนไปโดยพลัน ลังเลอยู่ชั่วครู่ จากนั้นเขาจึงเก็บก้อนอิฐมาจากด้านข้างก้อนหนึ่ง พร้อมบังหลินมั่วไว้ที่ด้านหลังของเขา

“หลินมั่ว นายหนีไปก่อน ฉันถ่วงพวกมันเอาไว้ให้!”

ขอบตาของหลินมั่วแดงก่ำขึ้นอีกครั้ง

เมื่อสมัยที่เรียนอยู่ เติ้งจวินก็คอยปกป้องเขาจากอันธพาลพวกนั้นแบบนี้ จนขาหักไปข้างหนึ่ง

หลายปีผ่านไป เมื่อเจอกับอันตราย เติ้งจวินยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปแม้แต่นิดเลย

เขายังคงเหมือนเมื่อก่อน ที่เมื่อมีอันตราย จะยืนปกป้องเขาอยู่ทางด้านหน้า

นี่ต่างหากเพื่อนแท้!

เพียงแต่ รอบนี้ ถึงตาที่ฉันอยู่ด้านหน้าบ้างแล้วเพื่อน!

หกคนนั้นวิ่งกระโจนเข้ามาพร้อมกับตะโกนไปด้วย