หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 124

“กะ......แกทำอะไรลงไปน่ะ” ลูกพี่หู่ไถ่ถามอย่างเร่งรีบ

หลินมั่วยิ้มแสยะ “ฉันพังเส้นลมปราณของแกไป”

“ชาตินี้แกอย่าหวังว่าจะได้ลุกขึ้นยืนอีกเลย!”

ลูกพี่หู่ตาถลน จากนั้นก็เปิดปากด่ากราด “ไอ้เวร แกหลอกใครอยู่กัน?”

“เอาเข็มมาจิ้มสองที ก็บอกว่าพังเส้นลมปราณของฉันไปแล้ว?”

“คิดว่าเส้นลมปราณเป็นลูกโป่งหรือไง ที่โดนจิ้มแล้วแตกเลยน่ะ”

“มุกหลอกแบบนี้ฉันเจอมาตั้งแต่เด็กแล้ว”

“แกรอก่อนเถอะ!”

“ถ้าเพื่อนของฉันมาถึงเมื่อไร แกตายแน่!”

หลินมั่วยิ้มอย่างเย็นยะเยือก “ฉันก็รออยู่ตรงนี้ไง!”

จากนั้นไม่นาน ก็มีคนหกคนวิ่งออกมาจากทางด้านหลัง

“เจ้าพ่อหู่ เกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน?”

เมื่อเจ้าพ่อหู่เห็นก็ดีใจอย่างออกนอกหน้า ชีไปที่หลินมั่วพร้อมตะโกนด้วยน้ำโห “หน็อย หักขาทั้งสองข้างของไอ้สารเลวนี่มาให้ได้!”

คนทั้งหกนั้นกระโจนเข้าไปในทันที

สีหน้าของเติ้งจวินเปลี่ยนไปโดยพลัน ลังเลอยู่ชั่วครู่ จากนั้นเขาจึงเก็บก้อนอิฐมาจากด้านข้างก้อนหนึ่ง พร้อมบังหลินมั่วไว้ที่ด้านหลังของเขา

“หลินมั่ว นายหนีไปก่อน ฉันถ่วงพวกมันเอาไว้ให้!”

ขอบตาของหลินมั่วแดงก่ำขึ้นอีกครั้ง

เมื่อสมัยที่เรียนอยู่ เติ้งจวินก็คอยปกป้องเขาจากอันธพาลพวกนั้นแบบนี้ จนขาหักไปข้างหนึ่ง

หลายปีผ่านไป เมื่อเจอกับอันตราย เติ้งจวินยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปแม้แต่นิดเลย

เขายังคงเหมือนเมื่อก่อน ที่เมื่อมีอันตราย จะยืนปกป้องเขาอยู่ทางด้านหน้า

นี่ต่างหากเพื่อนแท้!

เพียงแต่ รอบนี้ ถึงตาที่ฉันอยู่ด้านหน้าบ้างแล้วเพื่อน!

หกคนนั้นวิ่งกระโจนเข้ามาพร้อมกับตะโกนไปด้วย

หญิงสาวคนนั้นเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน เธอกรีดร้องเสียงดัง “กระทืมมัน! กระทืบมัน! กระทืบให้ตายไปเลย!”

“กระทืบไอ้สารเลวสองคนนั้นให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียว”

“ไอ้ยาจกสองคน ริอาจมาสู้กับสามีฉัน รอดูเถอะว่าพวกแกจะได้ตายสภาพไหนกัน!”

หลินฝันดึงเติ้งจวินให้ไปอยู่ทางด้านหลังของตน จากนั้นเขาก็วิ่งพุ่งไปทางเบื้องหน้า พร้อมชกไปที่สันจมูกของคนที่อยู่ด้านหน้าสุดอย่างเต็มแรง

คนคนนั้นล้มฟุบลงกับพื้นทันที สันจมูกของเขาหัก ฟันของเขาหักไปหลายซี่ พร้อมทั้งมีเหลือไหลออกมาจากทางปาก

ในเวลาต่อกัน หลินมั่วก็กวาดเท้าออกไป ถีบคนที่อยู่ข้างๆ ตกลงไปในพุ่มดอกไม้ที่อยู่เบื้องหลัง

เขายื่นมือทั้งสองออกมา จับไปที่คอของชายหนุ่มทั้งสอง พร้อมทุ่มหัวของพวกเขาให้มันทุบเข้าหากันอย่าวเต็มแรง ชายหนุ่มของคนนั้นสลบลงที่พื้นในทันที

สองคนที่เหลือ เมื่อเห็นว่าสถานการณ์นั้นพลิกแพลง กำลังหันหลังคิดหนี

หลินมั่วก้าวขาเข้าไปอย่างกว้าง ขาข้างหนึ่งจนหนึ่งในนั้นล้มหน้าทิ่มพื้นไป

ส่วนอีกข้างหนึ่ง ก็กวาดออกไป จนกระดูกขาของชายหนุ่มผู้นั้นหัก

ไม่ถึงหนึ่งนาที คนทั้งหก ต่างล้มอยู่ที่พื้นและลูกขึ้นยืนไม่ได้

ทุกคนต่างอึ้ง ไม่มีใครคิดเลยว่าจุดจบของเรื่องจะเป็นแบบนี้

ตาของเติ้งจวินแทบจะถลนออกมา “หลินมั่ว นะ......นายฝึกวิชาบู๊เหรอ?”

หลินมั่วยิ้มอ่อน พร้อมเดิเข้าไปหาลูฏพี่หู่ “ตอนนี้ แกยอมขอโทษหรือยัง?”

“ถึงหกคนแกสู้ได้ แต่จะสู้คนทั้งหกหมื่นคนได้งั้นเหรอ”

หลินมั่วสายหัว “แกมันรนหาที่ตาย”

“ดังนั้น แกนอนที่นี่ต่อไปเถอะ!”

“ถ้าคิดได้เมื่อไร ก็ค่อยมาหาฉัน!”

หลินมั่วลากเติ้งจวินจากไป ลูกพี่หู่ที่อยู่ทางด้านหลังยังคงด่ากราด “คิดว่าหลอกใครอยู่กัน?”

“รอให้ฉันได้ไปโรงพยาบาล รักษาขาของฉันจนหายได้ ฉันจะฆ่าแกกับมือฉันเอง!”

“ฝากไว้ก่อนเถอะ!”

เติ้งจวินเริ่มมีสีหน้ากระวนกระวาย “หลินฝัน แบบนี้ พวกเรา....พวกเราเข้าไปขอโทษลูกพี่หู่ไว้ก่อนดีไหม....”

ลูกพี่หู่เป็นลูกพี่ลูกน้องของลูกพี่หู่ หรือเฉินเซิ่งหย่วนของกรุ๊ปของเซิ่งกยวน คนแบบนี้ พวกเรา......พวกเราไม่มัปัญญาไปหาเรื่อง......