หัตถ์เทวะหมอเทวดา นิยาย บท 125

เมื่อได้ยินดังนั้น หลินมั่วไม่ตกใจหนำซ้ำเขายังเผยรอบยิ้มขึ้นมาอีก

“เฉินเซิ่งหยวน?”

“งั้นเรื่องก็น่าสนุกเลยน่ะสิ!”

“ก็ได้ งั้นก็รอให้เฉินเซิ่งหยวนมาหาพวกเราก่อน!”

เติ้งจวินสับสน ชื่อเสียงของเฉินเซิ่งหยวนนั้นโด่งดังในเมืองก่วงหยางเป็นอย่างมาก หลินมั่วไม่กลัวแม้แต่นิดเลยหรือไง?

“จริงด้วย ทำไมนายถึงมาตกอยู่ในสภาพนี้ได้?”

“หลายปีที่ผ่านมานี้นายไปไหนมา”

“แล้วผู้หญิงคนเมื่อกี้คือใคร”

หลินมั่วเดินไปด้วยพร้อมไถ่ถามไปด้วย

เติ้งจวินถอนหายใจ พร้อมกับเล่าสถานการณ์ของเขาให้หลินมั่วฟัง

เมื่อตอนที่หลินมั่วลาออกจากโรงเรียนเพราะการเปลี่ยนแปลงที่บ้าน เติ้งจวินก็ใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อยในโรงเรียนต่ออีกหนึ่งปี จนได้รับใบจบมา

หลังจากนั้นเขาก็ไปทำธุรกิจด้านนอก และได้รู้จักกับผู้หญิงคนนั้น อู๋เชี่ยน

ด้วยความอายุน้อยและไม่รู้เรื่อง เราสองคนตัดสินใจที่จะจดทะเบียนพร้อมแต่งงานกัน และได้ให้กำเนิดลูกสาวคนหนึ่ง

เมื่อปีก่อน พบว่าลูกสาวของเรามีโรคหัวใจโดยกำเนิด และใช้เงินเก็บภายในบ้านจนหมดไป

อู๋เชี่ยนทนความยากจนในบ้านไม่ไหว จึงหย่ากับเขา พร้อมทั้งนำมรดกไปทั้งหมด และทิ้งลูกสาวที่ยังป่วยอยู่ให้กับเติ้งจวิน

เติ้งจวินจึงทำงานก่อสร้าง เพื่อรักษาให้กับลูกสาวของเขาอย่างลำบากลำบน

แต่ว่า อาการของลูกสาวเขาก็ยังคงหนักขึ้นเรื่อยๆ

คุณหมอได้ส่งใบแจ้งตรวจมาแล้ว ลูกสาวของเขามีอายุไม่ถึงหนึ่งเดียวแล้ว

และความฝันที่ใหญ่ที่สุดของลูกสาว คือการได้เห็นหน้าคุณแม่สักครั้ง

เติ้งจวินจึงมาหาอู๋เชี่ยน มาขอร้องให้เธอกลับไปเยี่ยมลูกสาว

แต่เขาคิดไม่ถึงว่าผู้หญิงคนนี้ จะเลือดเย็นได้ขนาดนี้

หย่ากันไปหนึ่งปี เธอไม่เคยกลับไปเยี่ยมลูกสาวเลยสักครั้ง

ไม่เพียงเท่านั้น เมื่อได้ยินว่าลูกสาวกำลังจะตาย เธอก็หลบหน้าเติ้งจวินราวกับเติ้งจวินเป็นเชื้อโรคร้ายแรง

ในที่สุดวันนี้เติ้งจวินก็มาตามดักเธอได้ จึงคิดไว้ว่าต่อให้ต้องคุกเข่าขอร้องเธอ เขาก็ต้องทำความหวังของลูกสาวเป็นจริงให้ได้

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ผู้ชายร่างโตอย่างเติ้งจวิน ก็มีขอบตาแดงก่ำ

เห็นสภาพที่เหนื่อยล้าของเติ้งจวินแล้ว หลินมั่วก็อดที่จะถอนหายใจไม่ได้

เขายังคงเป็นวัยรุ่นรูปงามสมัยนั้นเสียที่ไหนกัน!

หลินมั่ว “ไปกันเถอะ!”

เติ้งจวินสงสัย “ไปไหน?”

หลินมั่วยิ้มตอบ “ก็ไปเยี่ยมหลานสาวฉันไง!”

เดินตามเติ้งจวิน ทั้วคู่มาถึงเขตยากจนที่ค่อนข้างชนบทและเปลี่ยวร้าง

ในบ้านที่ทั้งเก่าทั้งเตี้ยและมืดมิด ในที่สุดหลินมั่วก็ได้เจอกับสูงสาวของเติ้งจวิน

นั่นเป็นเด็กสาวที่มีอายุ3-4ขวบ ดวงตาของโตกลมโต เพียงแต่ผอมโซเกินไป ทำให้เธอทั้งคนดูราวกับหนังหุ้มกระดูก

เธอนอนอยู่บนเตียงอย่างน่าสงสาร ภายในห้องตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นยาจีน

“พ่อคะ......”เสียงอันแผ่วเบาของหญิงสาวนั้นทำคนฟังรู้สึกเจ็บใจ

ขอบตาของเติ้งจวินร้อนผ่าว รีบเดินเข้าไปกอดหญิงสาวไว้ในอ้อมอกอย่างร้อนรน

“นีนี ไม่ต้องกลัวนะ พ่ออยู่นี่แล้ว!”

“ดูสิ นี่เป็นคุณลุงหลินมั่ว ลุงมาเยี่ยมลูกแล้ว!”

“เร็วเข้า เรียกลุงหลินเร็วสิ!”

นีนีมองไปที่หลินมั่วอย่างกล้าๆ กลัวๆ “คุณลุงหลิน......”

“เด็กดี!” ภายในของหลินมั่วเองก็เจ็บแปร๊บ

เขายื่นมือไปลูกหัวนีนีเบาๆ

“นีนี คุณลุงมีของขวัญมาให้เธอด้วย ลองทายดูสิว่าคืออะไร?”

นัยน์ตาของนีนีประกายเป็นแสงขึ้นมาเล็กน้อย “ใช่ลูกอมกระต่ายรสนมไหมคะ?”

ใจของเจิ้งจวินเจ็บจี๊ดขึ้นมาอีกครั้ง ตั้งแต่เล็กจนโต ลูกสาวของเขาชอบกินลูกอมกระต่ายรสนมเป็นที่สุด

แต่น่าเสียดายที่ เขาในตอนนี้ไม่มีเงินซื้อจริงๆ

หลินมั่ว “ถึงจะไม่ใช่ลูกอมกระต่ายรสนม แต่ว่า ลุงสัญญา ต่อจากนี้ ไม่ว่าเธออยากจะกินมากขนาดไหน ลุงก็จะซื้อให้!”

“อื้อ”นีนีผิดหวังเล็กน้อย จึงพูดต่อเสียงต่ำ “คุณลุงหลิน งะ......งั้นคุณลุงช่วยให้ก่อนวันเกิดหนูได้ไหมคะ”

“อะ......อีกห้าวันจะถึงวันเกิดของหนู พ่อบอกว่า นี่อาจจะเป็นวันเกิดครั้งสุดท้ายของหนูแล้ว......”

“คุณลุงหลิน อะไรคือวันเกิดครั้งสุดท้ายหรอคะ?”

“พอคนเราโตขึ้น จะไม่ฉลองวันเกิดกันเหรอคะ?”

“เพราะหนูไม่เคยเห็นคุณพ่อฉลองวันเกิดเลย!”

น้ำตาของเติ้งจวินไหลรินลงมาอย่างห้ามเอาไว้ไม่ได้ แต่เขาก็พยายามฝืนกลั้นเอาไว้ เพราะไม่อยากให้ลูกสาวของเขาเห็นเขาในด้านนี้